Τόσο σκληροί και ανυποχώρητοι!

Του Δημήτρη Τρίμη από efsyn.gr

Όταν η κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα προχωρά μόνη της το νομοθετικό της έργο, κατηγορείται για αυταρχισμό και αλαζονεία, άσχετα αν το γενικό περιεχόμενο των περισσοτέρων νομοθετημάτων έχει ήδη υπερψηφιστεί στη Βουλή (με τη συμφωνία του Αυγούστου) και από μερικούς απ’ όσους της επιτίθενται σήμερα. Μόλις, όμως ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε θεσμικά διάλογο μαζί τους, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χωρίς προϋποθέσεις, για τα μεγάλα τουλάχιστον θέματα που θα σημαδέψουν αποφασιστικά την μελλοντική πορεία και την κοινωνική φυσιογνωμία της χώρας (όπως είναι η διάσωση του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης), τα κόμματα της αντιπολίτευσης πέρασαν στην ακριβώς απέναντι θέση σε σχέση με την προηγούμενη περί έλλειψης δημοκρατικότητας και αλαζονείας. Τώρα μας λένε ότι ο διάλογος που ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας είναι προσχηματικός… Ότι είναι όλα ήδη προαποφασισμένα, ότι η κυβέρνηση ψάχνει για συνενόχους. Οτι βρίσκεται σε πανικό. Οτι έχει χάσει την πλειοψηφία, διαλύεται, καταρρέει κ.ο.κ.

Παρότι έχουμε συνηθίσει τέτοιες παράλογες και αντιφατικές πολιτικές συμπεριφορές στην ελληνική δημοκρατία των υπερβολών και του αντιπολιτευτικού «ό,τι να ‘ναι», δεν σας κρύβω, ότι ακούγοντας στο ραδιόφωνο τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών ή τις ανακοινώσεις των κομμάτων ολόκληρης της αντιπολίτευσης, νόμιζα ότι έχουν γραφτεί όλες από το ίδιο χέρι, με την πάγια γλώσσα της πολύ σκληρής αριστεράς απέναντι σε κάθε πρόταση αλλαγών: Ο διάλογος που προτείνει οποιαδήποτε κυβέρνηση, υπουργείο, «θεσμός», αλλά και διοίκηση ΑΕΙ, εργοδοτική οργάνωση, δήμος, περιφέρεια κ.ο.κ. αντιμετωπίζεται με την ίδια καχυποψία, δήθεν επί της αρχής. Δηλαδή αν μιλήσεις με την όποια εξουσία για τα θέματα που σε αφορούν, της δίνεις άλλοθι να σε ενσωματώσει, να σε ταπεινώσει, να σου δημιουργήσει ρήγματα στις γραμμές σου… Νομιμοποιείς έστω και με την απλή σου παρουσία τον «εχθρό». Ανοίγεις πόρτα διαπραγμάτευσης και επομένως εγκληματικών υποχωρήσεων από τις «πάγιες θέσεις του κινήματος». Οδηγείσαι στη στρούγκα του αντιπάλου, παγιδεύεσαι… Σε πολλά σωματεία έχουμε δει την τραγελαφική κατάσταση με τις πολύωρες θυμωμένες συζητήσεις «στα όργανα» ακόμα και για το αν θα πρέπει να πρωτοκολλήσουν την πρόσκληση ενός υπουργείου για θεσμική συνάντηση, ενόψει αποφάσεων σε θέματα που τα αφορούν…

Αυτή η βολική και λεβέντικη συνταγή της πολύ σκληρής άρνησης κάθε διαλόγου με την εξουσία, έχει ως βάση υποτίθεται την ιδεολογική καθαρότητα, την ταξική αυτονομία και την πολιτική αυτοτέλεια των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων. Πλην όμως, ιστορικά, τις περισσότερες φορές δεν δικαιώνεται. Δεν αποδίδει, ιδίως όταν εδράζεται σε λάθος ανάλυση της πραγματικότητας και των συσχετισμών. Αλλά δεν είναι μόνο η σκληρή τακτική η αιτία της αποτυχίας των οπαδών της απόλυτης άρνησης. Η αδιαπραγμάτευτη στάση, η μόνιμη καταγγελία των επιδιώξεων του άλλου και η υπονόμευση του χαρακτηριζόμενου πάντοτε ως ύποπτου και προσχηματικού διαλόγου που θα φέρει την καταστροφή, κατά κανόνα κρύβει απόλυτη ένδεια θέσεων. Όταν ρωτήσεις τα κόμματα σήμερα που καταγγέλλουν και αποχωρούν από το τραπέζι των συζητήσεων του προεδρικού Μεγάρου, τι προτείνουν για τα ασφαλιστικό, εσκεμμένα θα σου πουν οτιδήποτε για την ιστορία του ασφαλιστικού στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο, για τις άπειρες ευθύνες της κυβέρνησης, για τα δίκια του βασανισμένου λαού, που απ΄έξω και εκ του ασφαλούς υιοθετούν χαϊδεύοντας αφτιά, αλλά δεν θα τους πάρεις ποτέ μια συγκεκριμένη κουβέντα για το «δια ταύτα». Μόνο καταστροφολογίες, εκθέσεις ιδεών και ευχές για την οικονομική ανάπτυξη, τις θέσεις εργασίας, την πάταξη της εισφοροδιαφυγής και της σπατάλης κ.,λπ, θα ακούσεις, για άλλη μια φορά, ενώ το πρόβλημα θα οξύνεται και θα μετατίθεται για

Απ’ αυτή την άποψη προτιμώ το κλασικό ρεφλέξ του ΚΚΕ: Κάτω τα χέρια από το ασφαλιστικό, κάτω οι φόροι (γενικώς), να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, να αυξηθούν οι συντάξεις και να κόψει το λαιμό της η κυβέρνηση -που είναι βεβαίως- όργανο της μπουρζουαζίας, να βρει τα λεφτά… Θα ήταν επομένως καλύτερο για όλους μας, τα υπόλοιπα, πλην του πάρα πολύ επαναστατικού ΚΚΕ, κόμματα, να μην οδηγηθούν κι αυτά στη άποψη «να κόψει τον λαιμό του ο Τσίπρας να βρει λεφτά και να τα λουστεί όλα μόνος του». Γιατί αν φτάσουν σε τέτοια ανεύθυνα επίπεδα την πολιτική αντιπαράθεση, προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας (ή και οι ίδιοι όταν τον ρίξουν) θα πρέπει να ανοίξουν αύριο όλες τις τραπεζικές θυρίδες και τους λογαριασμούς, να κατάσχουν τον συσσωρευμένο πλούτο, να εθνικοποιήσουν τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, να σταματήσουν τις δαπανηρές εισαγωγές πολυτελών ειδών, να αποχωρήσουν από την Ε.Ε, να στείλουν αμέσως στη φυλακή ορισμένες χιλιάδες πολύ σκληρών απατεώνων συμπατριωτών μας, και μετά δεν ξέρω ποιος πραγματικά θα βγει χαμένος.