Όχι στην κατεδάφιση της ιστορίας μας και την υποβάθμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό Λαυρεωτικής

Με ανακοίνωση του το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής έχει δηλώσει ότι, αν δεν “συμμορφωθούν” οι πρόσφυγες του Κέντρου Αιτούντων Πολιτικό Άσυλο Λαυρίου με τις υποδείξεις της κυβέρνησης για αστυνόμευση του χώρου, καταγραφή εισόδου-εξόδου, αναστέλλει κάθε χρηματοδότηση του Κέντρου και επί της ουσίας κινεί της διαδικασίες για την εκκένωση του χώρου και επίσης να διασκορπίσει τους πρόσφυγες σε άλλα κέντρα. Στην πράξη τούς ζητούν ακόμα να κατεβάσουν τα σύμβολα και τις σημαίες τους, τις φωτογραφίες των νεκρών αγωνιστών τους. Δεν ξέρουμε αν το υπουργείο θέλει να τους απαγορεύσει να συνευρίσκονται (κάτι που σε άλλα κέντρα επιχειρείται…).

Είναι σαφές ότι προσπαθούν να εκβιάσουν τους πρόσφυγες λόγω της κακής κατάστασης του κτιρίου, ώστε να υποκύψουν στις πιέσεις.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι τόσα χρόνια κανένα πρόβλημα δεν δημιούργησαν οι πρόσφυγες που να χρειάζεται “αστυνόμευση”. Είναι μια πρόταση που δεν πατά στην εμπειρία και απλά υπακούει σε μια λογική καταστολής και έλεγχου και ουσιαστικά προτείνει την κατασπατάληση πόρων ενώ υπάρχουν πραγματικές ανάγκες.

Το Κέντρο είναι ανοιχτό και οποιοσδήποτε (δημοκρατικός) πολίτης μπορεί να το επισκεφτεί χωρίς να δημιουργείται πρόβλημα. Η καταγραφή εισόδου-εξόδου είναι προάγγελος της μετατροπής ενός ανοιχτού χώρου φιλοξενίας σε φυλακή προσφύγων, κάτι που έχει συμβεί σε άλλες περιοχές. Όσο για τη χρηματοδότηση δεν ενδιαφερόμαστε αν θα ενταχθεί τυπικά ή όχι στις δομές φιλοξενίας, αρκεί να χρηματοδοτηθεί. Γνωρίζουμε ότι το Κέντρο δεν είναι μια ακόμα δομή φιλοξενίας, αλλά το πρώτο και μοναδικό Κέντρο ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ Ασύλου στην Ελλάδα και λειτουργεί για πάνω από 60 χρόνια.

Στην πραγματικότητα αυτό που επιχειρεί η κυβέρνηση Συριζα είναι (και) η υποβάθμιση της έννοιας του πολιτικού πρόσφυγα. Η πλειοψηφία των προσφύγων προέρχονται είτε από την Τουρκία όπου διώκονται εδώ και δεκαετίες για τις ιδέες τους, είτε από την Συρία. Θυμίζουμε ότι οι Κούρδοι της Συρίας αντιμετώπιζαν προβλήματα πολύ πριν τον εμφύλιο που έχει ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια και διώκονταν από την Συριακό κράτος εδώ και δεκαετίες. Όλοι σχεδόν έχουν καταθέσει αιτήσεις για ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ. Δεν έφυγαν από τις χώρες τους μόνο λόγω φτώχειας ή του πολέμου, αλλά γιατί το εκάστοτε κράτος τους κυνηγούσε να τους εξοντώσει.

Η παροχή πολιτικού ασύλου δεν σημαίνει μόνο κάποια τροφή και στέγη στον πολιτικό πρόσφυγα, αλλά και τη δυνατότητα να εκφράζει τη διαμαρτυρία του εναντία στους διώκτες του. Ας φανταστούμε την περίοδο της χούντας, οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να απαγόρευαν οποιαδήποτε δράση στους Έλληνες, που κατέφυγαν στην Ευρώπη και άρχισαν αγώνα ενάντια στη Χούντα. Το να μπορεί ένας πολιτικός πρόσφυγας να εκφράζεται, να έχει σύμβολα και σημαίες στο χώρο που ζει (!) θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο. Και αποτελεί μεγάλη υποκρισία την ώρα που υποτίθεται η κυβέρνηση προσπαθεί τάχα να περάσει νέους προοδευτικούς νόμους, να επιχειρεί ουσιαστική υποβάθμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όπως επίσης είναι υποκρισία από κυβερνητικά στελέχη να οργανώνονται εκδρομές στη Μακρόνησο, την ιδία στιγμή που ουσιαστικά δεν αναγνωρίζουν δικαιώματα στους πολιτικούς πρόσφυγες.

Παράλληλα και σε τοπικό επίπεδο το Δημοτικό Συμβούλιο γνωμοδότησε (και όχι αποφάσισε, καθώς δεν έχει δικαιοδοσία στο χώρο) υπέρ της κατεδάφισης του κτιρίου και “ανάπλασης” της περιοχής. Καταρχήν ξέρουμε στην Ελλάδα πόσο εύκολα τα πάρκα μετατρέπονται σε πάρκινγκ ή ακόμα σε εμπορικά κέντρα. Όπως επίσης είναι γνωστή η τεχνητή “υποβάθμιση” ολόκληρων περιοχών ώστε να αλλάξουν όρους χρήσης ή να πωληθούν σε real estate. Αλήθεια γιατί έχει αφεθεί στην εγκατάλειψη το Πολιτιστικό Κέντρο και τι εμποδίζει το Δήμο τόσα χρόνια να αποκαταστήσει και να αποδώσει το χώρο στους Πολίτες;

Δυστυχώς κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται την ιστορικότητα του κτιρίου, τη σημασία του για την πόλη. Φαίνεται στο όνομα της “ανάπτυξης” θέλουν να ξεριζώσουν οποιοδήποτε στοιχείο της πόλης θυμίζει φτώχεια ή προσφυγιά. Θυμίζουμε ότι το Κέντρο δημιουργήθηκε το 1949, υποτίθεται για πολιτικούς πρόσφυγες από το ανατολικό μπλοκ, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες βασανίζονταν στη Μακρόνησο.

Στη μεταπολίτευση ο χαρακτήρας του άλλαξε και συγκεντρώθηκαν Τούρκοι και Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες, άνθρωποι βασανισμένοι από το τουρκικό κράτος. Νομίζαμε ότι, η ύπαρξη ενός χώρου πολιτικών προσφύγων στο Λαύριο θα ήταν μια ελάχιστη αναγνώριση για τις κτηνωδίες στο κολαστήριο της Μακρονήσου (στις οποίες το Λαύριο δεν είχε ευθύνη αλλά σημαδεύτηκε από αυτές). Λένε ότι, όποιος ξεχνάει το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.

Τέλος όσοι επαναφέρουν την καραμέλα της “υγειονομικής βόμβας”, καλύτερα να κοιτάξουν στα σχολεία όπου πολλά ελληνόπουλα κινδυνεύουν (όχι από τα προσφυγόπουλα που είναι όλα εμβολιασμένα) αλλά από τους…. γονείς τους που αρνούνται να τους χορηγήσουν εμβόλια με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν από ασθένειες που είχαν εξαλειφθεί εδώ και 50 χρόνια.

Η πολιτεία τους τελευταίους 2,5 μήνες ήταν απούσα, και το Κέντρο έτρεχε χάρη στην αυτοοργάνωση των προσφύγων, οι οποίοι κρατούσαν το χώρο καθαρό, μαγείρευαν μόνοι τους έχοντας βοήθεια σε καθαριστικά, τρόφιμα και φάρμακα από τους αλληλέγγυους (ανέργους κυρίως, όχι ΜΚΟ), καθώς και επισκέψεις από εθελοντές γιατρούς. Άρα δεν υπήρχε κανένα θέμα “υγειονομικής βόμβας”

Υπάρχουν υπαρκτά προβλήματα σχετικά με το κτίριο και την ακεραιότητα του; Φυσικά υπάρχουν, αλλά δεν ευθύνονται οι πρόσφυγες γι’ αυτά. Θα χρειαζόταν ξεχωριστό άρθρο για όσα έχουν γίνει σχετικά με την “αμέλεια” κράτους, Περιφέρειας, Δήμου.

Εδώ και χρόνια έχουν προτείνει να αποχωρήσουν τμηματικά από τα κτίρια για να γίνει ανάλογα η αποκατάσταση τους. Και ζητούσαν τμηματική αποχώρηση/αποκατάσταση, διότι δεν εμπιστεύονταν τους τοπικούς και κυβερνητικούς άρχοντες, ότι θα τηρούσαν τις υποσχέσεις τους.

Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για κατεδάφιση και “ανάπλαση” της περιοχής, δικαιώνει τη στάση των προσφύγων που μην έχοντας άλλη δυνατότητα παραμένουν στο κτίριο, παρά τον κίνδυνο και δεν ακολούθησαν τα σχέδια που προτάθηκαν παλαιοτέρα.

Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται κράτος – Περιφέρεια – Δήμος, είναι “να τους πετάξουν έξω” και η ανησυχία για τη σωματική ακεραιότητα των προσφύγων είναι φύλλο συκής.

Επειδή ούτε εμείς τους εμπιστευόμαστε, σας καλούμε να στηρίξετε τον αγώνα των προσφύγων, να απαιτήσουμε την επαναπρόσληψη των 23 απολυμένων εργαζόμενων, την αποκατάσταση του ιστορικού κτιρίου χωρίς να αλλάξει ο χαρακτήρας του και να γίνει σημείο αναφοράς της πόλης, ως ένα ζωντανό μνημείο ανθρωπιάς, φιλοξενίας και προστασίας των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων.