Δημοσιογράφοι το πιο φθηνιάρικο είδος εργαζομένων εν Ελλάδι

Του Θάνου Πασχάλη

Δύο κλάδοι εργαζομένων συνετρίβησαν κυριολεκτικά την περίοδο της οικονομικής κρίσης και συνεχίζουν να βρίσκονται σε ημιθανή, αν όχι νεκρική, κατάσταση. Ο κλάδος των εργαζομένων στην οικοδομή και ο κλάδος των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οι εργαζόμενοι σε αυτά (δημοσιογράφοι, τεχνικοί κλπ) υπέστησαν και συνεχίζουν να υφίστανται, σε πρωτοφανή ποσοστά, απόλυτη εργοδοτική ταπείνωση, τουτέστιν μισθούς πείνας, απληρωσιά, απολύσεις, τρομοκρατία κλπ με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Εκατοντάδες δημοσιογράφοι παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες σε εφημερίδες, τοπικά και περιφερειακά τηλεοπτικά κανάλια, και σε ενημερωτικά σάιτ. Αλλοι λαμβάνουν γλίσχρες αποδοχές ακόμη και από μεγάλα κανάλια ή από εφημερίδες, παραμένοντας κακοπληρωμένοι επί χρόνια και ευρισκόμενοι κολλημένοι στον τοίχο και έρμαια μονίμως της εργοδοτικής αυθαιρεσίας η οποία αφηνίασε τα χρόνια των μνημονίων. Από την άλλη έφτασαν να δέχονται καθημερινά μπούλινγκ από τους εργοδότες που, όπως λένε, χάρη τους κάνουν που τους δίνουν απλήρωτη δουλειά κι ας πρόκειται για μισθωτή ή με το μπλοκάκι εργασιακή σκλαβιά. Ακόμη και σε ορισμένα πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια ή σε εφημερίδες η προυπηρεσία είναι σαν να μην υπάρχει. Ατομικές συμβάσεις των 700-800 ευρώ ακόμη και για ρεπόρτερ ή συντάκτες με 30 χρόνια προυπηρεσία. Αν κάποιοι παίρνουν παραπάνω (π.χ 1.100 ευρώ) τα επιστρέφουν πίσω με τρελή πίεση και άγχος… Με 12 ωρα και εξαήμερη εργασία και με εργασιακές συνθήκες γαλέρας που προσομοιάζουν στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης στην Αγγλία του 18ου αιώνα. Τόση πρόοδος!

Από την άλλη υπάρχει και η απόλυτη εκμετάλλευση από ορισμένους “μεγαλομανείς” εκδότες ή από νεοφυείς “συναδέλφους” που στήνουν ενημερωτικές ιστοσελίδες τις οποίες “εξοπλίζουν” με νέους σκλάβους συναδέλφους. Μόνον η ντροπή, τα πτύελα και τα εκκρίματα τους ταιριάζουν. Στην πιάτσα όλοι γνωρίζουν ποιοι είναι οι μπαταχτσήδες εργοδότες, αλλά ουδείς αντιδρά. Οι δημοσιογράφοι, νέοι και παλαιοί, παριστάνουν εαυτούς ως τους υπερασπιστές των δικαίων των εργαζομένων, ενώ οι ίδιοι κατάντησαν ως η πλέον ξεχωριστή κατηγορία σκλάβων, και ίσως η πλέον χείριστη που υπάρχει σήμερα, μεταξύ όλων των επαγγελματικών ομάδων. Φυσικά εξακολουθούν να μιλούν από καθέδρας, χωρίς ντροπή για την κατάντια τους και να κρίνουν ή κατακρίνουν τρίτους με τρύπιες τσέπες… Χωρίς οι ίδιοι να αντιδρούν ή να διεκδικούν για τους ίδιους. Να μας χαιρόμαστε!

Comments are closed.