Άκης Τσοχατζόπουλος: τα στερνά νικούν τα πρώτα

Όταν ήμουν μικρή και τον έβλεπα στην τηλεόραση, είχε κάτι πάντα που άρεσε στο φακό. Το αγέρωχο βάδισμα, το συνοφρυωμένο του βλέμμα, η φαβορίτα που τόνιζε το ζιβάγκο, ο τίτλος του. Υπερυπουργός. Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Αυτός μου ‘χε μείνει περισσότερο από τους άλλους. Πρώτον, γιατί είναι ο πιο μακρύς, αποκύημα της εποχής και δεύτερον γιατί ποτέ δεν κατάλαβα την αποκέντρωση. Μάλλον ούτε και το ΠΑΣΟΚ. 17 χρόνια προσπαθούν μόνοι τους κι επιστράτευσαν τον Καλλικράτη, μπας και τους βάλει ένα χεράκι.
Στις κυβερνήσεις του Αντρέα ο Άκης Τσοχατζόπουλος δεν πρέπει να ανησυχούσε. Η φιλία του με τον πρόεδρο και πρωθυπουργό μετρούσε πάνω από 20 χρόνια (τον γνώρισε το 1968 στη Φρανκφούρτη) και πάντα φρόντιζε να στέκεται δίπλα του. Στις φωτογραφίες, στις εκδηλώσεις, στις δηλώσεις. Το 1995 μάλιστα είχε διατελέσει αναπληρωτής πρωθυπουργός. Τέτοια εμπιστοσύνη!
Ο Άκης είχε όλα τα στοιχεία του σταρ. Δύναμη, λάμψη, ισχυρούς φίλους, ωραίες γυναίκες. Μποέμ και καλοζωιστής. Υπερέβαλλε δυνατοτήτων όμως και την πάτησε. Και έφθασε στα 71 του που όλοι οι συνομήλικοί του απολαμβάνουν τα κόπια μιας ζωής, αυτός να περιμένει να κριθεί η τύχη του από σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου. Να κριθεί δηλαδή από τα «παιδιά» του.
Τα στερνά νικούν τα πρώτα – λένε οι θυμοσοφιστές – κι όπως φαίνεται, τα πρώτα ανήκουν στην ιστορία και μάλιστα του 20ού. Και τώρα αλλάξαμε κεφάλαιο.

Λίνα Παπαδάκη
(από protagon.gr)