Ο Σταύρος θα μετονομάσει το “Αλάτσι” σε “Ινστιτούτο Γκαίτε”

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη από Αυγή

Ευτυχώς που προέκυψε το θέμα των αποζημιώσεων για τις ναζιστικές θηριωδίες. Ευτυχώς και πάλι ευτυχώς, διότι καταλάβαμε πόσο βαθιά συνδεδεμένο είναι με τη γερμανική κουλτούρα ευμέγεθες τμήμα της πολιτικής, πνευματικής και δημοσιογραφικής ελίτ. Στο Ινστιτούτο Γκαίτε ξημεροβραδιάζονταν όλοι τούτοι, με πλέον φανατικό τον Σταύρο Θεοδωράκη, που θύμωσε σφόδρα και έβγαλε χολή μαύρη για τον υπουργό Δικαιοσύνης Νίκο Παρασκευόπουλο. «Φουστανελά του Καμμένου» αποκάλεσε ο Σταύρος τον Παρασκευόπουλο, γιατί θέλει, λέει, να κατάσχει το Γκαίτε, που καλύτερα να του κατάσχεις του Σταύρου το «Αλάτσι», παρά να του πειράξεις το Ινστιτούτο.

Εντοιχισμένος στο Γκαίτε ήταν ο Σταύρος. Από τις διαλέξεις για τον πρώιμο Νίτσε της αρχαίας τραγωδίας έβγαινε, στις αναγνώσεις της «Φαινομενολογίας του πνεύματος» του Χέγκελ έμπαινε, ανάγνωση στο πρωτότυπο, με πρωσική προφορά, συνοδεία εκκλησιαστικού οργάνου. Ακόμη αντηχούν τα αναφιλητά του Σταύρου -αναφιλητά αισθητικής, ου μην αλλά και θρησκευτικής έκστασης- στις αίθουσες όπου εκτελούνταν τα «Κατά Ματθαίον Πάθη» του Μπαχ. Ανεξίτηλο παραμένει το αποτύπωμα της έδρας του στην καρέκλα όπου κάθονταν επί οκτώ ώρες για να απολαύσει το «Δαχτυλίδι του Νιμπελούγκεν» του Βάγκνερ. Πάρσιφαλ τον φωνάζανε οι φίλοι του τον Σταύρο.

Σπίτι – Γκαίτε, Γκαίτε – σπίτι ήταν ο Σταύρος. Το πολύ-πολύ να πεταγόταν μέχρι το Θερβάντες στη Μητροπόλεως για καμιά ανάγνωση του «Δον Κιχώτη» στα ισπανικά. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο δεν πήγαινε, πού να τραβιέται στις εσχατιές της Σίνα, άσε που Γάλλοι είναι ολίγον ελαφροί. Τον είχε φάει η ξενική επιμόρφωση τον Σταύρο, γι’ αυτό και τα ελληνικά του είναι λίγο όρτσα – σαν τα μάτια του Αυλωνίτη στη «Σωφερίνα» είναι τα ελληνικά του Σταύρου. Του κατέτρωγε τα ελληνικά η επιμόρφωση, του κατέτρωγε και τις ώρες, απορώ που έβρισκε χρόνο να προετοιμάσει τις φοβερές συνεντεύξεις που αγόραζε η ΕΡΤ 24.000 ευρώ τη μία. Είκοσι τέσσερις χιλιάδες ζεστό κρατικό χρήμα στις τσέπες του αντικρατιστή Σταύρου για μια συνέντευξη. Τι συνεντεύξεις ήταν αυτές; Με ελικόπτερο τους έφερνε στο στούντιο τους συνεντευξιαζόμενους; Συκωτάκια σπάνιων τίγρεων του Αμαζονίου τούς τάιζε στα διαλείμματα;

Τα περί κατασχέσεως του Ινστιτούτου Γκαίτε από την κυβέρνηση είναι ένα μεγάλο παραμύθι. Ο κ. Παρασκευόπουλος είπε ότι, εφόσον του ζητηθεί, είναι έτοιμος να υπογράψει την τελεσίδικη απόφαση του Αρείου Πάγου, ώστε οι απόγονοι των θυμάτων του Διστόμου να διεκδικήσουν, επιτέλους, αποζημιώσεις από το γερμανικό Δημόσιο. Χρήματα θα διεκδικήσουν οι δικαιούχοι, 38 εκατ. ευρώ, που με τις προσαυξήσεις φτάνουν τα 80. Ούτε κτήρια θέλουν ούτε Ινστιτούτα, πολλώ δε μάλλον δεν θέλει ινστιτούτα η ελληνική κυβέρνηση. Θα ήταν τραγελαφικό να θέλει να κλείσει το Γκαίτε, το Θερβάντες, το Γαλλικό και προφανώς δεν θέλει.

Τότε γιατί κορυβαντιούν οι Σταύροι; Κορυβαντιούν για να τους ακούσουν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, να ξέρουν ότι είναι παρόντες, ότι είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν στη νέα μοιρασιά, εφόσον ευοδωθεί το σχέδιο για πτώση της κυβέρνησης της Αριστεράς. Όπως θα έλεγε κι ο Γκαίτε, πρόκειται για «εκλεκτικές συγγένειες».