Προσφιλής, αλλά όχι και αποδοτική, η λεξιλαγνεία από την Αριστερά προκειμένου να κρύψει προβλήματα…

Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη για το Enimerosi24

Η λεξιλαγνεία αποτελούσε ανέκαθεν προσφιλή πρακτική της Ελληνικής Αριστεράς. Προσδοκούσε-και τελικώς αποδεικνύεται ότι αυταπάτο σφόδρα…-ότι, με τον τρόπο αυτό, θα σκέπαζε τα προβλήματά της κάτω από το χαλί και τελικώς θα έβγαζε προς τα έξω μιάν εικόνα περίπου ειδυλλιακή εις ό,τι αφορά τις δικές της προθέσεις, σε έναν “ταξικό πόλεμο”.

Το τελευταίο φρόντισε να το καταστήσει σαφές χθες από την τελευταία σελίδα της ημιεπίσημης κυβερνητικής εφημερίδας, του κομματικού δελτίου της “ΑΥΓΗΣ”, διδάσκων την Επικοινωνία στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης.

Διό και έγραψε χθες στο σημείωμά του, τιτλοφορούμενο “Πόλεμο έχουμε σύντροφοι” ο σύντροφος Κύρκος Δοξιάδης, από την πρώτη παράγραφο: “Ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, η Φώφη Γεννηματά, ο Σταύρος Θεοδωράκης, ανήκουν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Νάντια Βαλαβάνη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ανήκουν στο δικό μας στρατόπεδο. (Το δεύτερο ισχύει και για τους ΑΝ.ΕΛΛ., για όσο ακόμη θα εξακολουθούν να μας στηρίζουν)”.Γιά να καταλήξει στο πόνημά του: “Προτρέπω και πάλι τον/την αναγνώστη/ρια να σκεφτεί αν όντως συμφωνεί με τη διατύπωση της πρώτης παραγράφου”.

Μέχρι λοιπόν να…στοιχηθούν τα στρατιωτάκια τής «από εδώ πλευράς», χρήσιμο είναι να μην χάνεται το δάσος και το σημερινό «επίδικο» γιά το ΣΥΡΙΖΑίϊκο συνονθύλευμα, ο οποίος χρειάστηκε μόλις έξι μήνες κυβερνητικής θητείας, από κοινού με το δεκανίκι των ψεκασμένων των ΑΝ.ΕΛ., γιά να αποδείξει πόσο…ενιαίο κόμμα είναι, ώριμο να συνεχίζει να χειρίζεται τις ευθύνες διακυβέρνησης του κράτους, με τα μέχρι σήμερα «δείγματα γραφής» από ανύπαρκτα, έως διαλυτικά ή επικίνδυνα.

Φαίνεται, όμως, ότι η αναμενόμενη επιψήφιση του τρίτου Μνημονίου από τη Βουλή την ερχόμενη Πέμπτη, θα σημάνει την αρχή του τέλους γιά το ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, με τις ψήφους της «αστικής αντιπολίτευσης» που θα δώσουν μία ευρύτατη πλειοψηφία, απέναντι σε μία μικρή μειοψηφία των Λαφαζαναίων-Κωσταντοπουλαίων κ.ο.κ., του ΚΚΕ και του ναζιστικού μορφώματος των Χρυσαυγιτών.

Στην επόμενη φάση αυτού του «παιγνίου» με διαδικασίες fast track που θα ακολουθήσουν στο έκτακτο συνέδριο του επομένου μηνός, οι Λαφαζαναίοι και οι συν αυτοίς θα θέσουν εαυτούς εκτός του μέχρι τούδε «ενιαίου» ΣΥΡΙΖΑ (ή θα του θέσουν…)και θα κατέλθουν αυτοτελώς στις πρόωρες εκλογές, που τελικώς φαίνεται ότι δεν πρόκειται να αποφευχθούν, με τη σημαία του «ΟΧΙ», από πλευράς τους. Από πλευράς του ο Τσίπρας, ο οποίος θα κληθεί να καταρτίσει λίστες, προφανώς δεν θα συμπεριλάβει σε αυτές την πρόεδρο της Βουλής, η οποία αυτοαναδείχθηκε στα πιό αμφιλεγόμενα τουλάχιστον, αν όχι απωθητικά από άποψη προσωπικού στυλ πολιτικής δράσης και αυταρχικής συμπεριφοράς, πρόσωπα στην τρέχουσα πολιτική περίοδο.

Γιά όσους δεν έχουν κοντή μνήμη και θέλουν και μπορούν να βλέπουν πέρα από τα επιφαινόμενα, ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε, των ιδεοληψιών και της προσκόλλησης σε απολιθωμένα πρότυπα ενός εφιαλτικού παρελθόντος της Αριστεράς, δεν μπορούσε να επιβιώσει γιά πολύ, ακόμη και υπό συνθήκες κυβερνητικής εξουσίας, γιά την οποία θα υπέθετε κανείς ότι λειτουργεί συγκολλητικώς, χάρις στις διατάξεις ενός ληστρικού εκλογικού νόμου, τον οποίο δεν εγκαταλείπουν με τίποτα, καίτοι αποτελεί «προίκα» του Κόμματος της ΝΔ, η οποία ανήκει στο «αντίπαλο στρατόπεδο» του ταξικού πολέμου, τον οποίο περιέγραψε από την χθεσινή «ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» ο σύντροφος Κύρκος Δοξιάδης.

Η προηγούμενη κατάσταση χαρακτηρίζεται μη αντιστρέψιμη και στην τρίτη σελίδα τού κομματικού δελτίου της «ΑΥΓΗΣ», στο «ρεπορτάζ» του συντρόφου Φοίβου Κλαυδιανού, το οποίο προεξοφλείται ότι απηχεί τις απόψεις και τα σχέδια της πλειοψηφίας, της «εξουσίας Τσίπρα», καθ’ υπαγόρευσιν της οποίας και θα έχει γραφεί, όπως συμβαίνει με κατευθυνόμενα δημοσιεύματα μέσω του αυστηρώς ελεγχόμενου Τύπου, όπως συνέβαινε επί των ημερών των καθεστώτων του εκπεσόντος (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού.

Ας ευχηθούμε ότι η προηγούμενη πρακτική δεν αποτελεί γενικότερη «μανιέρα» της «εξουσίας Τσίπρα», η οποία θα λάβει ευρύτερες διαστάσεις π,χ. με τους χειρισμούς αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών, που θα χειρισθεί εν λευκώ (δηλαδή, όπως του απαιτήσει ο Πρωθυπουργός)ο Υπουργός Επικρατείας Νικόλαος Στυλ. Παππάς, στη λογική βημάτων ενός δυνάμει αυταρχικού καθεστώτος, όπως κάποιοι ήδη πιθανολογούν, αξιολογώντας την μέχρι σήμερα εμπειρία «πρώτη φορά Αριστερά+ψεκασμένοι ΑΝ.ΕΛ.».

Αν τα προηγούμενα αποτελούν την ερμηνεία μιάς καταγεγραμμένης πολιτικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ από τις εκλογές της 25 Ιανουαρίου και εντεύθεν, είναι να ερωτάται σε ποιούς απευθύνονται αρθρογράφοι από το κομματικό δελτίο της «ΑΥΓΗΣ», όπως ο συνάδελφος Τάσος Τρίκκας (φύλλο 5 Αυγ 2015) και ο αποχωρήσας ευρωβουλευτής (αυτή τη φορά του ΣΥΡΙΖΑ) Μανώλης Γλέζος (φύλλο 2 Αυγ 2015).

Εις ό,τι αφορά τον παλιό μου γνώριμο συνάδελφο Τάσο Τρίκκα, είναι προφανές ότι απευθύνεται εις ώτα μη ακουόντων, με το ολοσέλιδο άρθρο του υπό τον τίτλο «Συνέδριο, λοιπόν, Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ», όπως φαίνεται να επιδιώκει ο Τσίπρας, «επιζήμιο και βλαπτικό» γιά το ίδιο», προσθέτοντας ότι «καμιά, μα καμιά διάσπαση, δεν είναι και δεν θα είναι καλή γιά την Αριστερά».

Αυτό,όμως, που, προσωπικώς, κρατώ από τα γραφόμενά του, είναι τα εξής: «Είναι δυνατόν, στη συγκεκριμένη συγκυρία να δεσμεύσουν μερικές χιλιάδες γνωμών που θα εκφραστούν στο συνέδριο, τη συνολική πορεία της χώρας;». Στην ουσία, περιγράφει μία διαδικασία, κατ΄επίφασιν δημοκρατική ενός σώματος συνέδρων, που θα μπορούσε να δεσμεύσει την πορεία του τόπου, γιά ένα θέμα, όπως το τρίτο Μνημόνιο και ό,τι θα ακολουθήσει, που θα έχει αποφασίσει έπ’ αυτού με μεγάλη πλειοψηφία η ΒτΕ. Η κομματοκρατία αναγορεύεται σε υπέρτατη αρχή, υπεράνω των αποφάσεων της Εθνικής Αντιπροσωπείας…Δεν αποτελεί αυτό φαλκίδευση της Δημοκρατίας μας, αστικής έστω;

Εις ό,τι αφορά το Μανώλη Γλέζο, η επισήμανσή του στη συνέντευξή του προς το συν. Νίκο Παπαδημητρίου «νίκη των αντιδραστικών δυνάμεων, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ», όπως και η επισήμανσή του «δεν δωσαμε λευκή επιταγή στη διαπραγματευτική ομάδα και πριν από διαπραγμάτευση απαιτείται όχι η γνώμη της κυβέρνησης, αλλά η γνώμη των μελών του ΣΥΡΙΖΑ»(…), δείχνουν να αγνοούν την πραγματικότητα και να κλείνουν το μάτι στην κομματοκρατία του κυβερνώντος κόμματος, με παραμερισμό τουλάχιστον των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων. Πέραν αυτού δε, η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ-στην οποία και ο ίδιος ο Γλέζος εντάσσει τους «Ενεργούς Πολίτες», των οποίων είναι ο επικεφαλής-δεν οφείλεται στην «αντίδραση», την οποία με ευκολία δαιμονοποιεί η Αριστερά γιά τα δικά της εγγενή προβλήματα, αλλά στο εγγενές και αρχέγονο, μη αντιμετωπίσιμο, πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί να υπερβεί ό,τι εμπεριέχει το συνονθύλευμα που αποτελεί.

Γεγονός πάντως γιά τον Γλέζο, είναι ότι γενικώς εμφανίζεται να συνηγορεί υπέρ θεσμών «πλατειάς» ή «τοπικής» Δημοκρατίας, μέσω μορφών λαϊκής αυτοοργάνωσης, πέραν και υπεράνω, ενδεχομένως, των θεσμών του κρατούντος Δημοκρατικού Πολιτεύματος της χώρας. Ίσως, εξ αυτού του λόγου, να θεώρησε ότι πρέπει να χαιρετίσει, με σηκωμένη την αριστερή του γροθιά, τη σορό του Αλβανού κομμουνιστή δικτάτορα Ενβέρ Χότζα, ολετήρα του λαού του, πράγμα γιά το οποίο σιωπά επιμελώς και γιά το οποίο-τυχαίως άραγε;-δεν ερωτάται ποτέ στις συνεντεύξεις που παραχωρεί…

Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξηγείται, γιατί η λεξιλαγνεία αποτελεί προσφιλή πρακτική από την Αριστερά, προκειμένου να κρύβει κάτω από το χαλί τα εγγενή και αξεπέραστα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης