Εκδότες γεράκια ή κοράκια…

Email Γιάννη Μαμουζέλου στο Enimerosi24

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω εναντίον αγνώστων μεν σε εμένα εργοδοτών-εκδοτών, πολύ γνωστών δε για τον αμοραλισμό και το επιλεκτικό ήθος απέναντι σε συνεργάτες, προμηθευτές ή γενικά “εταίρους” τους με την όποια έννοια.

Αφορμή παίρνω από τα πρόσφατα σχόλια στο Enimerosi24 σχετικά με τους ιδιοκτήτες-μεγαλομετόχους- εκδότες του ΔΟΛ, του Ελ. Τύπου, του Πήγασου αλλά και τον Γεν. Διευθυντή του ΜΕΓΚΑ “μεγαλομάνατζερ” (μάλλον κατά δήλωσή του)  και τα μαφιόζικα κόλπα τους απέναντι στους εργαζόμενους, που σταδιακά άρχισαν να τους βλέπουν περίπου ως άχρηστους και αχρείαστους!

Βέβαια όλα αυτά “πατάνε” πάνω στο ξηλωμένο καθεστώς προστασίας της εργασίας που είχε ξεκινήσει προ κρίσης (βλέπε ενοικίαση εργαζομένων κ.α.) αλλά και στη χαοτική κατάσταση που επικρατεί στα ΜΜΕ, όπου αν το ψάξει κανείς θα διαπιστώσει ότι ουσιαστικά (πλην ΕΣΡ για κάποιες παραβάσεις ραδιοτηλεοπτικών σταθμών) δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος για οποιονδήποτε έλεγχο, τύπων ή ουσίας, προληπτικός ή κατασταλτικός ή απλώς ελεγκτικός!

Το διαπιστώσαμε γύρω στο 2002-2003 με την κατάρρευση του Ομίλου ΜΜΕ Μιχ. Ανδρουλιδάκη (και των λοιπών επιχρηματικών ανοιγμάτων του…) που είχε στηθεί σε σαθρά κεφάλαια, παράνομες ουσιαστικά τραπεζικές χρηματοδοτήσεις, σε άπειρα ψέματα και παραμύθια…

Κακώς απορεί ο συντάκτης στο ένα άρθρο “πού ή πώς βρέθηκαν χρήματα” να πληρώσει σύντομα κάποια οφειλόμενα ο ΔΟΛ… Οι επιχειρήσεις πτωχεύουν οι επιχειρηματίες ποτέ, μού είχε πει συνεργάτης του ομίλου που είχε νοικιάσει το κτίριο στην οδό Κατεχάκη στον Ανδρουλιδάκη! Και φυσικά κάτι ήξερε…

Βάσει αυτού του μότο λοιπόν ο κ. Ψυχάρης έχει χρήματα είτε εδώ είτε στο εξωτερικό! Κι όταν έσφιξαν τα …γάλατα αναγκάστηκε να τα εμφανίσει… Πάντως δεν τα είχε στο στρώμα ή στο σεντούκι -ντεκόρ της βίλας του…
Το ίδιο θα συμβεί και στο ΜΕΓΚΑ αν δεν έχουν αποφασίσει να το …φουντάρουν οι συμμέτοχοι…. Επιχείρηση αυτού του μεγέθους δεν διασώζεται με οικονομίες από περικοπές μισθών ή με συρρίκνωση (κι άλλο) του προσωπικού! Αναπνέει δυο τρεις μήνες και μετά μοιάζει ξανά με το ελληνικό δημόσιο! Έχει τις ίδιες και βαθύτερες τρύπες παντού…
Καλά οι εκδότες του Ελεύθερου Τύπου είναι αμίμητοι… Αν μπορούσαν να ζητούσαν να γράφουν την ύλη οι αναγνώστες (όσοι αντέχουν ακόμη και διαβάζουν το έντυπο…) ή οι γείτονες των γραφείων τους! Τσάμπα φυσικά, οπότε δεν θα ξανάμπαιναν και στη σκοτούρα νά χουν εργαζόμενους…

Τέλος για τους κυρίους του ΠΗΓΑΣΟΥ είναι προφανές ότι έχουν λεφτά, αλλά δεν θέλουν να τα φέρουν και να τα βάλουν… Ίσως πιστεύουν ότι έκλεισε ο κύκλος με τις μπίζνες μέσω ΜΜΕ και θέλουν να την … κάνουν ολίγον πλαγίως! Δικαίωμά τους, αλλά προτιμότερο να φερθούν με κάποια εντιμότητα… Να πληρώσουν κανονικά τους πάντες, να δώσουν κανονικά και τις αποζημιώσεις σε όσα έντυπα σκοπεύουν να κλείσουν κι ας συνεχίσουν με κανονικές συνθήκες όσα κρατήσουν ανοικτά! Όχι να έχουν δέσμιους αναγκαστικά τους πάντες, να τους βάζουν μέσα ή να απαιτούν νέες μειώσεις μισθών, μπλοκάκια κ.α. και να συνεχίζεται το γαϊτανάκι του φόβου…

Βέβαια γενικά για την πλειονότητα των Ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών έχω παγιωμένη άποψη ότι έχουν ελάχιστο φιλότιμο, μηδενική συναίσθηση ευθύνης και φιλοπατρία και ηθικές αξίες ως είδος εν ανεπαρκεία!
οπότε μοιραία οι εργαζόμενοι νιώθουν ολοένα και περισσότερο ότι πρέπει να κάνουν πόλεμο…
Ο πόλεμος βέβαια με τέτοια ανεργία και έλλειψη οποιασδήποτε θέσης εργασίας φαντάζει a priori χαμένος! Μπαίνεις ή δεν μπαίνεις λοιπόν; Πριν πω ο,τιδήποτε θα ήθελα -γιατί αυτό συνέβαινε και πολύ παλαιότερα- οι δημοσιογράφοι να έχουν και μυαλό να σκέφτονται βαθύτερα κάποια πράγματα και καρδιά για να φέρονται με τόλμη… Γιατί είδα κι εγώ τεχνικούς ή προσωπικό γραφείων να ρισκάρουν, να διεκδικούν, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είχαν ανάγκες ή οικογένειες πίσω τους…

Τώρα θα θυμίσω κάτι που άκουσα ότι έκανε ο Αριστοτέλης Ωνάσης, όταν απειλούσαν με απεργίες στην Ολυμπιακή του… Φώναζε τους οικονομικούς διευθυντές και ρώταγε ” ρε σεις πόσο θα μάς στοιχίσει μια μέρα ή τρεις μέρες απεργία;” .
Απαντούσαν αυτοί π.χ. 3.000.000 δραχμές… Και πόσα κάνουν αυτά που ζητάνε λ.χ οι πιλότοι ή άλλοι εργαζόμενοι; Ένα εκατομμύριο το χρόνο κ. Τέλη, απαντούσαν διστακτικά οι διευθυντάδες… Ρε, έλεγε ο Ωνάσης, πείτε τους ότι για εφέτος θα πάρουν 800.000 και άλλες 500.000 το νέο χρόνο και δεν θέλω να ξανακούσω για απεργίες και διεκδικήσεις!
Έτσι καθάριζε για δυό χρόνια-τουλάχιστον-  με το ένα τρίτο της χασούρας από τρείς μέρες απεργία! Γιατί έκαναν τη διαίρεση οι εργαζόμενοι, έλεγαν “ωραία κερδίσαμε…” κι έβαζαν και ζεστό χρήμα στην τσέπη…
Λοιπόν κάπου δεν πρέπει να πιστέψουν -αλλά απόλυτα ενωμένοι – όλοι οι εργαζόμενοι ότι διαθέτουν ακόμη και τώρα στον εργασιακό μεσαίωνα δύναμη;

Γιάννης Μαμουζέλος
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας