Ράμφος, τσάντα και κοπάνα

Του Χρήστου  Ξανθάκη από newpost.gr

Όταν ο κυρ Στέλιος αποκαλύπτει τα μυστικά του ανδρισμού

Είναι μια απ’ αυτές τις μέρες που σε πιάνει μελαγχολία. Που βλέπεις τους πρόσφυγες να απελπίζονται όλο και περισσότερο, τους Ευρωπαίους να αδιαφορούν όλο και περισσότερο, τους τζιχαντιστές να μακελεύουν όλο και περισσότερο, το κράτος του πόνου να ανοίγει την αγκάλη του για να μας υποδεχθεί όλους και όλες. Σαν Μεγάλη Παρασκευή ένα πράγμα, χωρίς τις πένθιμες καμπάνες. Μαυρίλα, καντήφλα, θλίψη, κεφάλι σκυφτό. Ώσπου έρχεται ο κυρ Στέλιος ο Ράμφος και ανεβάζει το δείκτη της αλεγρίας στα ύψη!

Παραθέτω απόσπασμα από συνέντευξή του στην «Καθημερινή» για να πάρετε μυρωδιά από τις νέες κατακτήσεις του φιλοσόφου:

“
«”Προσοχή”, συνεχίζει ο Στέλιος Ράμφος. “Είναι πολύ κρίσιμο. Διότι, εάν η γραβάτα συμβολίζει το ανδρικό γεννητικό μόριο, το οποίο οι πετυχημένοι γραβατωμένοι της ζωής ανεμίζουν ως ένδειξη ταυτότητας, ποια υπόθεση εργασίας θα μπορούσε να γίνει για ανθρώπους που δεν θέλουν ποτέ να φοράνε γραβάτα;” Οτι έχουν μειωμένο ανδρισμό; “Ακριβώς! Το ασυνείδητο δηλαδή σου υποβάλλει να προβάλλεις τον ελλειμματικό σου ανδρισμό με τέτοια έμφαση, ώστε να νομίζεις ότι δείχνεις μη συμβατικός τύπος”. Και γιατί αυτό είναι πρόβλημα σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι άνδρες πολιτικοί επιδεικνύουν την αρρενωπότητά τους και οι γυναίκες αποτελούν μειοψηφία στη Βουλή; “Μα αυτή η μείωση του ανδρισμού υποκρύπτει την έννοια ότι είμαι “υπεράντρας” και μη κονφορμιστής, ενώ, στο βάθος, κάνω όλες τις υποχωρήσεις”. Δηλαδή λέτε, κύριε Ράμφο, ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει κι άλλες υποχωρήσεις; “Δεν αναφέρω ονόματα. Έχει ήδη κάνει σημεία και τέρατα. Έχει, όμως, σημασία να δούμε πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιες ερμηνευτικές κατηγορίες για να προσεγγίσουμε φαινόμενα τα οποία αλλιώς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε”.
”
Τα διαβάζεις τα ανωτέρω και αναρωτιέσαι αν κάνουν πουλάκια τα μάτια σου. Αν έχεις πάρει κατά λάθος ληγμένα και βλέπεις άλλα αντ’ άλλων. Σκέφτεσαι μια στιγμή μήπως έχει γίνει κανά λάθος στην απομαγνητοφώνηση, αναρωτιέσαι μήπως ο δαίμων του τυπογραφείου έχει βάλει την ουρά του, μπαίνει μέσα σου ο Σέρλοκ και σε ψήνει ότι πρόκειται για πλαστοπροσωπεία. Όμως όχι, δεν είναι ούτε παραμύθι, ούτε παραίσθηση. Είναι ο γίγαντας ο Ράμφος, που μας έβγαλε με τη μία όλους μικροτσούτσουνους. Κι εμένα και τον φίλο μου τον Μιχάλη και τον φίλο μου τον Κωστή και τον φίλο μου τον Βαγγέλη, ο λογαριασμός δεν έχει τέλος. Όλους εμάς τους αρσενικούς που φορέσαμε γραβάτα μόνο στο γάμο μας, βαριά και σε καμιά κηδεία. Και τους έχουμε καταχωνιάσει τους λαιμοδέτες στην πιο σκοτεινή γωνία της ντουλάπας. Μαζί με το φριχτό μας το μυστικό. Ότι το πουλί της νιότης είναι γλυκό, αλλά τα φτερά του είναι κοντά…

Κι έτσι εξηγούνται αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες εκτός από τα μυστήρια της ζωής και τα μυστήρια της πολιτικής. Δεν είναι θέμα ιδεολογίας, δεν είναι θέμα τακτικής, δεν είναι θέμα συμμαχιών, δεν έχει να κάνει με γεωστρατηγικές, με προϋπολογισμούς, με δάνεια και επιτόκια και όλες αυτές τις μαλακίες. Η εξήγηση είναι στη γραβάτα. Τη φοράς; Καθάρισες! Είσαι τόσο ανεβασμένος και αρσενικός, που θα τα ισοπεδώσει όλα στο πέρασμά σου. Δεν τη φοράς; Αντίο ζωή! Κι αν την έβγαζες καθαρή στο τσάτρα πάτρα, τώρα που αποκάλυψε ο Ράμφος το ένοχο μυστικό σου, θα σε πάρουν όλοι στο βραστό.

Η αλήθεια είναι ότι δεν του το είχα του κυρ Στέλιου. Μέχρι πρότινος περιοριζόταν στις αερολογίες του για το μέλλον του κόσμου και της φυλής και άφηνε τη σεξολογία στα έμπειρα χέρια του Θάνου Ασκητή. Πώς θα μπορούσε όμως ένας πανεπιστήμων, ένας τιτάνας της σύγχρονης σκέψης, ένας διάδοχος του Αριστοτέλη να αφήσει έξω απ’ τον προβληματισμό του τα μυστήρια του κρεβατώματος; Πλάκα κάνουμε; Και δεν μίλησε εμπεριστατωμένα μόνο για την πράξη την ερωτική, αλλά διέπλεξε στον οραματισμό του και την πολιτική. Δύο έργα, όπως λέγαμε παλιότερα. Και σεξ και καράτε! Κι όλα αυτά με μια ματιά μόνο και δυο-τρεις πρόχειρες παρατηρήσεις. Εκεί όπου η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, εκεί όπου η ψυχολογία τραβάει χειρόφρενο, εκεί όπου το αρκουδάκι της Duracell σταματάει ξελιγωμένο με τη γλώσσα έξω, ο Ράμφος συνεχίζει ακάθεκτος. Για μια νέα, φωτεινή, γραβατωμένη Ελλάδα, όπου ο «μειωμένος ανδρισμός» και οι «πολιτικές υποχωρήσεις» θα αποτελεί μια πολύ μακρινή ανάμνηση…

Υ.Γ. 1: Θέλω να ξέρω πως θα το πει ο κυρ Στέλιος στο πνευματικό του τέκνο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, που αποφεύγει επίσης τις γραβάτες όπως ο διάολος το λιβάνι!

Υ.Γ. 2: Αν δεν με απατά η μνήμη μου και ο Πιερ Τρυντό πολύ τις βαριότανε τις γραβάτες και δεν είχε αφήσει ούτε θηλυκιά κότα στο διάβα του. Προφανώς ο Ατλαντικός αλλάζει κάπως τα δεδομένα.

Υ.Γ. 3: Απ’ ό,τι θυμάμαι, σε σχετικώς πρόσφατη συνέντευξή του ο λογοτέχνης και νυν πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Θανάσης Βαλτινός, αναφερόμενος στις «ήττες Τσίπρα από τους Γερμανούς», είχε πει το περίφημο «πονάνε ωρέ τα παλικάρια;». Συγγνώμη, αλλά αν αυτοί είναι οι Έλληνες διανοούμενοι και αυτός ο τρόπος που εκφράζονται, προτιμώ χίλιες φορές να επιστρέψω στα σπήλαια και να κυνηγάω μαμούθ…