Κρίµα το µπόι σου, καλέ

Ουδεµία σχέση µε αληθινά συναισθήµατα έχουν τα ριαλιτοδάκρυα, καθώς αυτά χρειάζονται χρόνο για να ριζώσουν.
Στην πραγµατικότητα είναι υστερίες και ναρκισσιστικά ξεσπάσµατα
Αυτό δεν ήταν κλάµα, ήταν σπαραγµός. Το οµολογούµε ότι ήταν τέτοιοι οι λυγµοί και µάλιστα ανδρικοί, που µας σταµάτησαν στο ζάπινγκ για να δούµε από πού προέρχονται και για ποιον λόγο.

Παραβλέψαµε την προφανή γελοιότητα του πλάνου, ότι το κλάµα ενός άντρα µετά στεναγµών απελπισίας ακουγόταν πίσω από µια κλειστή πόρτα παραπήγµατος, µε ζωγραφισµένο ένα συννεφάκι καπνού. Ηταν το καπνιστήριο των έγκλειστων παικτών του «Big Brother».

Ποιος σπάραζε; Ο Μιχάλης. Ναι, ναι, αυτός µε τα µούσκλια που προβάλλουν κάτω από τα µανίκια των T-shirt σαν φουσκωµένα µπαλόνια, που τα στολίζει άγριο και υπερµέγεθες τατού, που έκανε τα γλυκά µάτια στη Νάρα, που χόρεψε στης Μενεγάκη σαν συγκαµένος Σάκης Ρουβάς.

Αυτός έκλαιγε γοερά.

Εκλαιγε για τον Ηλία. Μην πάει ο νους στο πονηρό, αντρίκιο κλάµα, να το πούµε, της εκτίµησης, γιατί, λέει, ο Ηλίας δεν τον είχε ψηφίσει να αποχωρήσει και στάθηκε αληθινός φίλος µέχρι τέλους, ενώ ο ίδιος δεν έπραξε το ίδιο. Και τι κάνει ο µυώδης Μιχάλης για να εξιλεωθεί; Χαρίζει το σταυρουδάκι του στον Ηλία.
Τι συγκινητικό!

Αλλά πριν συνέλθουµε από το απρόσµενο πάθος αυτής της φιλίας, έτερο αρσενικό του «Big Brother», σε ηλικία υποτιθέµενης ωριµότητας, ο µεγαλύτερος εξ όλων, ξεσπούσε σε γοερούς λυγµούς – ήταν και παράφωνοι – στην αγκαλιά της µαµάς του! Τι θέαµα σπαρταριστό ήταν αυτό! Και την ίδια στιγµή εξευτελιστικό, όχι γιατί αφήνονται άντρες στα συναισθήµατά τους, αλλά γιατί µε χρηµατικό δέλεαρ αποδέχονται τον ψυχικό βασανισµό που τους οδηγεί σε αυτού του είδους τα παραπλανητικά ξεσπάσµατα. Γιατί ο σπαραγµός δεν αφορά σε τέτοιες περιπτώσεις αληθινά και βαθιά συναισθήµατα, που απαιτούν χρόνο και πορεία ζωής για να διαµορφωθούν και να ριζώσουν. Αφορά τον υστερικό ναρκισσισµό που αναπτύσσεται σε τέτοιου είδους αποµονωµένα περιβάλλοντα, όπου τα «πειραµατόζωα» νοµίζουν ύστερα από λίγο ότι δεν υπάρχει άλλος κόσµος πέρα από τους εαυτούς τους και τη µικρή «αυλή» τους.

Μπρρρρρρ!

Την εκποµπή µε καλεσµένη της Στεφανίδου την Ελεονώρα Μελέτη δεν την είδαµε, όπου χάριν παιδιάς είχαν κρεµάσει ένα ταµπλό µε φωτογραφίες τηλεοπτικών προσώπων και καθεµία κάρφωνε βελάκια σε όσους δεν συµπαθούσε και φιλάκια σε όσους αγαπούσε. Είδαµε όµως αποσπάσµατά της στο «Μπλα, µπλα» και ειδικώς το πλάνο της Τατιάνας που σηκώνεται και καρφώνει δυο βελάκια στη φωτογραφία του Θεοφάνους ακριβώς στα µάτια.

Σταυροκοπηθήκαµε!

Σαν «Σταχτοπούτα» των καιρών

Τι πόνος και τι πάθος αυτό το «Just the two of us»! Ξεσήκωσε θύελλες, καηµούς, άναψε κόντρες αναίτιες, όπως όλες οι τηλεοπτικές, αλλά επιβεβαίωσε ότι ουδεµία διασηµότητα και για κανέναν λόγο δεν είναι υπεράνω.

Ποιος φιλανθρωπικός σκοπός και ποιο παιχνίδι! Θα µαλλιοτραβιόντουσαν οι µισοί τουλάχιστον µε την κριτική επιτροπή και δη οι κυρίες µεταξύ τους, αφήνοντας εποχή στα φιλανθρωπικά χρονικά.

Μόνο η Μαρία Μπεκατώρου θα ‘φευγε ενθουσιασµένη επειδή κατάφερε να ψηφίζεται από το κοινό. Εχει τα δίκια της.

Από παρουσιάστρια κιτσάτου πρωινάδικου σε ένα µικρό περιθωριακό κανάλι, όπου έπαιζε τον ρόλο της χαζής ξανθιάςπου προσπαθεί να διαβάσει τονελληνικό χάρτη, εκποµπή απ’ όπου αλίευαν πλάνα από «Τσαντήρι» και «Ράδιο αρβύλα» για να σατιρίσουν την ίδια ή τους καλεσµένους της, εξελίχθηκε σε µασκότ του «Just the two of us» µε τη βουγιουκλάκεια τσαχπινιά της.

Παράφωνη µέχρι σκασµού, αποδείχθηκε όµως κατάλληλη για την αισθητική mix ‘n’ match της εν λόγω τραγουδιστικής ριαλιτοπανηγύρεως. Είναι η µόνη που δεν έδειξε να «στριµώχνεται» από την κριτική – τι είχε, τι έχασε άλλωστε –, ενώ βρήκε την ευκαιρία να παίξει άριστα τον ρόλο της τηλεοπτικής «Σταχτοπούτας» που από τις «στάχτες» του Tηλεάστυ βρέθηκε στη λαµπερή γιορτή του Megaλου παλατιού και επιπλέον εξασφάλισε και «βασιλικό» καλεσµένο στο φτωχικό της τον Γιώργο Καπουτζίδη αυτοπροσώπως, που τήρησε το στοίχηµα και πήγε στην εκποµπή της, αφού πήρε δεκάρι η Μαρία από την κριτική επιτροπή. Καταφερτζού. Και πάντως, µέχρι στιγµής, η µόνη που δεν παριστάνει κάτι άλλο από αυτό που είναι, ούτε και το επιδιώκει.

Της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ