Ο εκδότης και το Σαββατοκύριακο στου Μπέρνι

Email αναγνώστη στο Enimerosi24

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου, μεσημεράκι. Κάπου κοντά στον Λυκαβηττό. Ένα πολυτελές αυτοκίνητο σταματά επί της οδού Λυκαβηττού. Από μέσα βγαίνει, σε πολύ άσχημη κατάσταση, γνωστός εκδότης μεγάλου δημοσιογραφικού συγκροτήματος. Κάνει λίγα βήματα βοηθούμενος από τους άνδρες της ασφάλειάς του και δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του. Μέσα στη θερινή ραστώνη κανείς από τους -λίγους- περαστικούς δεν δίνει σημασία στο παραπλεύρως ευρισκόμενο ασθενοφόρο. Η όλη φάση θυμίζει «Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνι». Προκειμένου να μη δώσω στόχο, απομακρύνομαι, χωρίς να δω αν πηγαίνει στο ασθενοφόρο ή αν επιστρέφει στην οικία του.

Κατεβαίνοντας στην πλατεία Κολωνακίου για καφέ, σκέφτομαι τις περιπέτειες και την εργασιακή ανασφάλεια που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση του εν λόγω εκδότη, εξαιτίας των λανθασμένων χειρισμών του. Το πώς είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2016 ένας μέχρι πρότινος υγιέστατος οργανισμός να ακολουθεί τη φυσιολογική φθορά του «ισχυρού ανδρός» του. Κι ακόμη, πώς ανεχόμαστε όλη αυτή η ανάξια μετακατοχική γενιά να μας έχει επιφυλάξει έναν οικονομικό εφιάλτη, χωρίς να έχει διδαχθεί τίποτε από τα λάθη του παρελθόντος και ομνύοντας πάντα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας.

Είναι ακόμη καλοκαιράκι. Το Συγκρότημα μετράει μήνες, ίσως και μέρες, ζωής. Από ένα ανοιχτό παράθυρο ακούγεται η υπέροχη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού: «Ξενύχτησα στην πόρτα σου και σιγοτραγουδώ, εδώ είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ». «Τρομερή σύμπτωση», σκέφτομαι. Και συνεχίζω το δρόμο μου για την πλατεία…

Νίκος Κεσσανλής,
Στρατιωτικός