Τα πάχη µου, τα κάλλη µου

Οι Μάικ και Μόλι είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες της αµερικανικής σειράς που έχει κάνει πάταγο. Και οι δυο τους υπέρβαροι γίνονται πρότυπα ενός κόσµου που σιχάθηκε τη µεζούρα
Είναι υπέρβαροι, εθισµένοι στην πολυφαγία, πλην ερωτευµένοι και πάνω απ’ όλα το ζευγάρι που επαναπροσδιόρισε τον προβληµατισµό για τον σύγχρονο ρατσισµό της εµφάνισης, που έχει τις ρίζες του στα στερεότυπα του µιντιακού θεάµατος. Είναι οι Μάικ και Μόλι, πρωταγωνιστές της σειράς που από τον περασµένο Σεπτέµβριο, όταν άρχισε να προβάλλεται στις ΗΠΑ, βρέθηκε στην κορυφή της προτίµησης του φιλοθεάµονος. Εκείνη δασκάλα,εκείνος αστυνοµικός γνωρίζονται σε µια συνάντηση των «Ανώνυµων πολυφάγων». Ερωτεύονται ο ένας τον άλλον και η ροµαντική ιστορία τους εξελίσσεται από επεισόδιο σε επεισόδιο χωρίς το βάρος τους να αποτελεί το επίκεντρο της υπόθεσης.

Αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που κάνει τη σειρά να βρίσκεται ένα βήµα πιο πέρα από τις «πολίτικλι κορέκτ» υποκρισίες, όπου όλοι προσπαθούσαν να παραστήσουν ότι δεν δίνουν σηµασία στη «διαφορά», καταφέρνοντας να την τονίσουν ακόµη περισσότερο. Σαν τα τηλεοπτικά αναµασήµατα του µύθου του «Ασχηµόπαπου», τη «Μαρία την άσχηµη» και τώρα την «Πάτι», όπου το φιλοθέαµον περιµένει φυσικάπότε θα γίνουν οι άσχηµες «όµορφοι κύκνοι».

Μακριά από όλα αυτά οι Μάικ και Μόλι είναι δύο γλυκούληδες πλην υπέρβαροι νέοι, που δίνουν µάχη να ελέγξουν το σώµα τους και δεν το κρύβουν. Εκπρόσωποι µιας εξαιρετικά µεγάλης κατηγορίας Αµερικανών που υποφέρουν το ίδιο και που για πρώτη φορά δεν γίνονται από την τηλεόραση αντικείµενο χλευασµού και ρεζιλέµατος.

Κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε το χορευτικό ριάλιτι «Dance your ass off» (προβάλλει επεισόδιά του ο Σκάι), όπου παίρνουν µέρος υπέρβαροι µε στόχο να χάσουν κιλά µε τον χορό, αλλά θεωρήθηκε ότι ρεζιλεύει τους συµµετέχοντες, ιδίως όταν δεν καταφέρνουν να χάσουν πολύ βάρος.

Πάντως όλα αυτά δείχνουν ότι η παχυσαρκία αποτελεί πρόβληµα που µεγεθύνεται από το πλέγµα αποστροφής – φόβου – ενοχής µε το οποίο περιβαλλόταν πάντα στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισµού ο «διαφορετικός» και ότι οφείλουν οι δηµοκρατίες της ανοχής να το αντιµετωπίσουν αναδιαµορφώνοντας τα µιντιακά πρότυπα.

Το παράδοξο είναι ότι τιςεποχές της στέρησης η παχυσαρκία ταυτιζόταν µε την εικόνα τηςευµάρειας. Στις εποχές της αφθονίας θεωρείται ηεικόνα των ελαττωµάτων του,του στρες, του αισθήµατος απόρριψης, της φαστφουντάδικης διατροφής, της µοναξιάς. Οπως κι αν έχει, φαίνεται πως η σειρά «Μάικ και Μόλι» απελευθέρωσε τους Αµερικανούς που ασφυκτιούν από τα χολιγουντιανά πρότυπα τηςsuper fit εµφάνισης και την τελειότηταζευγαριών τύπου Μπραντζελίνα.

Αν και η διαδικασία κάθε άλλο παρά αναίµακτη είναι. Ενα άρθρο στο ιντερνετικό CNN θέτει πρώτο το ζήτηµα αν οι υπέρβαροι δικαιούνταιχώρο στην οθόνη και ποιον. Μετά ακολούθησε ένα ακραία κανιβαλικό άρθρο της Maura Kelly στο αµερικανικό«Marie Clair», που έλεγε απροκάλυπτα ότι δεν µπορεί να βλέπει δύο χοντρούς να φιλιούνται, πόσο µάλλον να τους φαντάζεται να κάνουν άλλα πράγµατα.

Επιθετικά ρατσιστικό

Τα 40.000 και πλέον email έξαλλων αναγνωστριών που έφτασαν στο περιοδικό έκαναν την Kelly να ζητήσει δηµόσια συγγνώµη, αλλά επιβεβαίωσαν και τη σοβαρότητα ενός προβλήµατος, που κάθε άλλο παρά µόνο αισθητικό είναι. Την ίδια ώρα, στην ελληνική τηλεόραση γίνεται µείζον θέµα η λιποαναρρόφηση µιας σταρλετίστας της πίστας, ενώ θεωρείται κεφάτη πινελιά πρωινάδικων και παρόµοιων σόου µια τηλεπερσόνα µε άφθονα επιπλέον κιλά και αυτοσαρκαστική εµµονή µε το βάρος της και την υπερφαγία, τόσο που καταντά το θέαµα επιθετικά ρατσιστικό για όλους, εκείνους που δεν ανήκουν στους υπέρβαρους (ωραίοι πλην ξενέρωτοι) και εκείνους που ανήκουν (άρα είναι «για γέλια»).

Της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ