Λισαβώνα: η ανορθόγραφη πόλη

Στα ελληνικά κυκλοφορεί με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Λισσαβώνα – Λισαβώνα – Λισαβόνα – Λισσαβόνα. Ο μύθος θέλει τον Όμηρο να την αναφέρει, η ιστορία τής αναγνωρίζει το πέρασμα, τον δρόμο προς την Ινδία. Ο μεγάλος της θαλασσοπόρος Βάσκο ντα Γκάμα συνεχίζει να κοιτάει ακόμα πιο μακριά.

Όταν μένεις στην Αθήνα, είσαι στο ένα άκρο. Πρέπει να φθάσεις στην απέναντι γωνία για να λύσεις την εξίσωση της βάσης. Η Ευρώπη έχει είσοδο και έξοδο. Ατλαντικό και Ασία.

Η Λισαβώνα είναι φιλική στον χρήστη, είτε αυτός είναι περαστικός είτε μόνιμος, τουρίστας ή μετανάστης. Στα ενωμένα της βότσαλα, «ζωγραφική» πεζοδρομίου, στέκουν καμαρωτά αιώνες τα στοιχεία της μείξης. Οι «μαύρες» αποικίες εκδικούνται με την τέχνη. Η μαροκινή αρένα, κόκκινη, επιβλητική, δίνει το στίγμα. Η πόλη που έχει τον κόκορα για σύμβολο, τολμά και μπλέκει ρυθμούς, μουσικές, ανθρώπους, υλικά ζωής.

Αν και μπερδεμένη και πιεσμένη οικονομικά, δεν γκρινιάζει. Βάζει τη φαντασία της και δημιουργεί. Η τέχνη είναι το σπίτι μας και η γεύση η μηχανή μας. Στην μπλε και άσπρη πορσελάνη της χώνει φρούτα της θάλασσας, καρυκεύματα ανατολής, λάδι μεσογείου και μαγειρεύει χωρίς συνταγή. Η Λισαβώνα πρωτοπορεί.
Για τη συνέχεια εδώ.

Της Λίνας Παπαδάκη από protagon