Ο Στιβ πίσω από τον Τζομπς

Η άγνωστη πλευρά του αφεντικού της Apple με τα μάτια της αδελφής του

Μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι, με μια ανύπαντρη μητέρα. Επειδή ήμασταν φτωχοί και επειδή ήξερα ότι ο πατέρας μου είχε μεταναστεύσει από τη Συρία, φανταζόμουν ότι έμοιαζε με τον Ομάρ Σαρίφ. Το 1985 ένας δικηγόρος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ένας πελάτης του, πλούσιος και διάσημος, ήταν ο αδελφός που δεν είχα γνωρίσει ποτέ. Οταν συνάντησα τον Στιβ μου φάνηκε πιο όμορφος από τον Ομάρ Σαρίφ. Περπατήσαμε πολύ, κάτι που άρεσε και στους δυο μας. Δεν θυμάμαι πολλά από όσα είπαμε αλλά μου είπε ότι δούλευε με κομπιούτερ. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικά πράγματα που έμαθα από τον Στιβ, στα 27 χρόνια που τον γνώριζα.

Ο Στιβ εργαζόταν για όσα λάτρευε. Πολύ σκληρά. Κάθε μέρα. Δεν ντρεπόταν ποτέ για το ότι εργάζεται σκληρά ακόμα και όταν αποτύχαινε. Ομως δεν ήταν η καινοτομία εκείνο που τον ενδιέφερε αλλά η ομορφιά. Η αισθητική του φιλοσοφία μου θυμίζει κάτι που διάβασα κάποτε: «Η μόδα είναι αυτό που δείχνει ωραίο τώρα αλλά άσχημο αργότερα. Η τέχνη μπορεί να είναι άσχημη στην πρώτη ματιά αλλά γίνεται όμορφη αργότερα». Ο Στιβ πάντα ήθελε το «όμορφο αργότερα». Δεν τον πείραζε να τον παρεξηγήσουν.

Ο Στιβ περνούσε πολύ χρόνο να μιλά για την αγάπη, που τη θεωρούσε ως υπέρτατη αρετή. Ρωτούσε και ανησυχούσε για την ερωτική ζωή όλων των ανθρώπων γύρω του. Η αγάπη του για τη Λόρεν τον συντηρούσε. Πίστευε ότι η αγάπη συμβαίνει πάντα, παντού. Με αυτό τον σημαντικό τρόπο ο Στιβ δεν ήταν ποτέ ειρωνικός, κυνικός, απαισιόδοξος. Ηταν ταπεινός, έδειχνε να μην τον νοιάζει καθόλου που είχε πολλά λεφτά και του άρεσε πάντα να μαθαίνει.

Η αρρώστια του τον ταλαιπώρησε πολύ. Εμπαινε και έβγαινε στην εντατική και κάποια στιγμή, όταν είχε σωληνάκια, ζήτησε να του φέρουν ένα σημειωματάριο. Σχεδίασε ένα μηχάνημα ώστε να στερεώνεται iPad σε κρεβάτι νοσοκομείου. Σχεδίασε νέα μόνιτορ και μηχάνημα για ακτινογραφίες.

Ηθελε να κάνει πολλά ακόμα: να φτιάξει ένα πλοίο για να γυρίσει τον κόσμο με τη Λόρεν, να δει τα παιδιά του να παντρεύονται, να σχεδιάσει και άλλα. Τελικά όλοι πεθαίνουμε medias res. Στο μέσο μιας ιστορίας. Ή πολλών ιστοριών.

Την ημέρα που έφυγε, με κάλεσε για να με αποχαιρετήσει. Μου είπε ότι λυπάται που δεν κατορθώσαμε να γεράσουμε μαζί όπως σχεδιάζαμε, ότι πηγαίνει σε έναν καλύτερο τόπο. Λίγο πριν φύγει, ο Στιβ κοίταξε την αδελφή του την Πάτι, κατόπιν κοίταξε για πολύ ώρα τα παιδιά του, μετά τη σύντροφό του την Λόρεν και μετά έστρεψε το βλέμμα του πάνω από τους ώμους τους, κάπου μακριά.

Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Ω, ουάου. Ω, ουάου. Ω, ουάου».

Αναδημοσίευση από τα ΝΕΑ