“Βιβλία στην Ιμβρο”

της Μαρίας Νταλιάνη

Η μυρωδιά του βιβλίου με χτύπησε σαν κεραυνός. Την είχα ξεχάσει. Η Μαρία Αντωνιάδου μου δείχνει τους θησαυρούς της Βιβλιοθήκης που απέκτησε η ΕΣΗΕΑ- μιας βιβλιοθήκης κόσμημα. Λίγες μέρες μετά διαβάζω για την ιδιαίτερα τιμητική επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου εκεί.
Η μνήμη είναι παράξενο πράμα. Η μυρωδιά των βιβλίων και η εικόνα του Πατριάρχη με γυρνάει πίσω στον χρόνο. Εικοσιένα χρόνια πριν.
Καθώς κλείνει η πόρτα του στενού ασανσέρ προλαβαίνει να μπει μέσα πολύ σβέλτα ο Χρήστος Λαμπράκης. Αυτός χαμογελάει συγκρατημένα, εμείς ψιλοπαγώνουμε αλλά προσπαθούμε να μην το δείξουμε. Το ασανσέρ της Χρήστου Λαδά 3 μοιάζει ν’ ανεβαίνει βασανιστικά αργά.
«Εσύ που πήγες διακοπές;» με ρωτάει συνάδελφος που προφανώς βρίσκει το πλέον ανώδυνο θέμα για να περάσουν πιο γρήγορα τα δευτερόλεπτα.
«Λήμνο, Ίμβρο και λίγο Αλμυρό στους γονείς μου» απαντώ.
«Πήγατε Ίμβρο; Πως ήταν εκεί;» με ρωτάει (μαντέψτε ποιος). Δεν θυμάμαι τι απάντησα. Οχτώ χρόνια στο μαγαζί, εκ των οποίων τα δύο μαθητευόμενη χωρίς δικαίωμα υπογραφής, το να σου απευθύνει τον λόγο το ‘αφεντικό’ όπως αποκαλούσαν όλοι τον Χρήστο Λαμπράκη με σεβασμό, ήταν σοκαριστικό από μόνο του. Με γλίτωσε το ασανσέρ. Έτσι νόμιζα δηλαδή. Μετά από λίγο η Ευγενία με καλεί. Με θέλει ο Καραπαναγιώτης. «Πήγες πράγματι Ίμβρο;» με ρωτάει. «Ο κ. Λαμπράκης θα ήθελε να του δώσεις ένα χαρτί με μερικά πράγματα που θα μπορούσε να κάνει για την Ίμβρο».
Την άλλη μέρα παραδίδω στο Λέοντα όχι μία, αλλά δύο κόλες γεμάτες ιδέες και προτάσεις: ρομαντικά και ρεαλιστικά, εφικτά κι ανέφικτα, απλά και σύνθετα. Ότι μπορούσα να σκεφτώ το έγραψα! Παραδόθηκε, εξετάστηκε και βρέθηκε μαξιμαλιστικό. «Δεν μπορούν να γίνουν δυστυχώς όλα αυτά» μου διεμηνύθη αρμοδίως. «Αλλά κάτι μπορεί να γίνει με βιβλία».
Μετά από χρόοονια κατάλαβα ότι ούτε δέκα MOU μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας δεν αρκούσαν για να υλοποιηθούν «όλ’αυτά».
Πέρασαν 21 χρόνια από τότε. Η Ιμβρος πάλι μπροστά μου. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, η βαρυσήμαντη επίσκεψή του στην ΕΣΗΕΑ, η ξενάγησή το στην Βιβλιοθήκη-κόσμημα από την Αντωνιάδου.
Ναι, ακόμα και σήμερα είναι δύσκολα τα πράγματα μ’ αυτό το κομμάτι του ελληνισμού στην Ίμβρο. Όμως κάτι μπορεί να γίνει. Όχι με τον Λαμπράκη, αλλά με το επαγγελματικό, αλλά κυρίως σωματείο των διανοούμενων (ναι έχει τέτοιους συναδέλφους η Ένωσή μας) και πάλι με βιβλία. Κάτι μικρό. Αξίζει να ξεκινήσεις κι ας είναι κάτι «μικρό». Κάτι “μικρά” συνθέτουν το “μεγαλύτερο”.Το κύρος και την ακτινοβολία της ΕΣΗΕΑ ως πνευματική συλλογικότητα κι όχι μόνο ως επαγγελματικό Σωματείο προστασίας των δικαιωμάτων των μελών του. Αξίζει τον κόπο να βγούμε απ’ τα όρια.

Η Μαρία Νταλιάνη είναι υποψήφια για τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ στις 12 και στις 13 Ιουνίου με τον συνδυασμό «Ενωμένοι Δημοσιογράφοι»