Το ανθρώπινο δικαίωμα να τρέχω

του Παντελή Καψή

Η Suzanne Eaton ήρθε επισκέπτρια στη χώρα μας, βγήκε να κάνει αυτό που αγαπά, να τρέξει στη φύση, μόνο και μόνο για να βρει έναν φρικτό θάνατο. Έναν θάνατο που μας κάνει όλους να ντρεπόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι τέτοια περιστατικά στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά σπάνια, δεν θυμάμαι ούτε βρήκα στο ίντερνετ άλλη τέτοια επίθεση. Αντίθετα με τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου κάθε χρόνο γυναίκες δρομείς χάνουν την ζωή τους. Τα δρομικά σάιτ είναι γεμάτα συμβουλές: να αποφεύγουν τα επικίνδυνα σημεία ,να μην τρέχουν την νύχτα, να μην τρέχουν μόνες, να μην ακούνε μουσική ώστε να ελέγχουν το περιβάλλον, να παρακολουθούν μαθήματα αυτοάμυνας ή ακόμα και να κουβαλάνε μαζί τους σπρέι πιπεριού, που είναι παράνομα στην Ελλάδα, για την περίπτωση που θα δεχθούν επίθεση. Έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία προστασίας των γυναικών δρομέων με φορητά βραχιόλια-συναγερμούς ενώ υπάρχουν και ειδικές εφαρμογές, μέσα από τις οποίες φίλοι ή συγγενείς μπορούν να παρακολουθούν σε πραγματικό χρόνο που βρίσκεται κάποιος που τρέχει. Τέτοιες εφαρμογές μπορεί να κατεβάσει κανείς και στην Ελλάδα, προσωπικά τις θεωρώ εξαιρετικά χρήσιμες, ακόμα και για άνδρες, αν πρόκειται να τρέξει κανείς σε μέρος όπου αν του συμβεί κάτι δεν θα υπάρξει άμεση βοήθεια. Στη χώρα μας βέβαια το πρόβλημα για τις γυναίκες είναι διαφορετικό. Είναι λιγότερο ζήτημα ασφάλειας και περισσότερο κοινωνικής συμπεριφοράς. Μίλησα με φίλες δρομείς και παρά το ότι μέσα τους, όταν τρέχουν μόνες, δεν αισθάνονται άνετα και προσέχουν, σε καμιά δεν έχει τύχει κάποιο σοβαρό περιστατικό, πέρα από τα γνωστά πειράγματα. Τα οποία όμως είναι ενοχλητικά ή ακόμα χειρότερα, όπως επισημαίνει στην Καθημερινή η κ. Δάφνη Μανουσάκη, επίκουρη καθηγήτρια βιολογίας στην Κρήτη, «δημιουργούν συνθήκες φόβου για τις γυναίκες». Για την ίδια το αποτέλεσμα ήταν να αποφεύγει να τρέχει μόνη της έξω και να προτιμά να πηγαίνει στο δημοτικό στάδιο. Για άλλες γυναίκες όμως είναι πιθανότατα αποτρεπτικός λόγος για να τρέχουν. Τα στοιχεία που υπάρχουν έχουν ενδιαφέρον. Στον μαραθώνιο της Αθήνας για παράδειγμα μόλις το 20% των συμμετεχόντων είναι γυναίκες. Αντίθετα στις ΗΠΑ το ποσοστό των γυναικών, για παράδειγμα, στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, είναι διπλάσιο κοντά στο 40%. Το 2010 μάλιστα σε όλους τους αγώνες, όλων των αποστάσεων, οι γυναίκες ήταν περισσότερες από τους άνδρες και έφτασαν το 53%! Το ενδιαφέρον είναι ότι μιλάμε για το μοναδικό ίσως άθλημα όπου οι γυναίκες τρέχουν μαζί με τους άνδρες, στις υπεραποστάσεις μάλιστα, συχνά την πρώτη θέση την κατακτούν γυναίκες. Αν στους αγώνες όμως έχουν κατακτήσει την ισοτιμία, στην κοινωνία εξακολουθούν να είναι αποδέκτες αρνητικού σχολιασμού. Στερούνται έτσι ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα: να μπορούν να τρέχουν όπου θέλουν χωρίς φόβο.

– από Facebook –