Η προκατάληψη σκότωσε τη δημοσιογραφία

Τρεις ολόκληρες ημέρες (όσο δηλαδή διαρκούν και τα θαύματα) χρειάστηκε να περάσουν, για να καταλάβουν οι επαγγελματίες εθνικιστές, οι πατριδοκάπηλοι και τα τρολ του Διαδικτύου, τι γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης στο άρθρο του στα “ΝΕΑ” υπό τον τίτλο “Να πεθάνουμε για το Καστελλόριζο”;

Κανείς δεν κάθισε να διαβάσει το κομμάτι του δημοσιογράφου… Αρκέστηκαν στον τίτλο και άρχισαν να “πυροβολούν”, επειδή το υπογράφει ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος! Κάποια στιγμή – προφανώς κάποιος περισσότερο επιμελής, τους ξύπνησε από το λήθαργο της εμπάθειας και ξεστραβώθηκαν!

Δυστυχώς όμως το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο, ούτε αφορά μόνο στις παραπάνω κατηγορίες (των επαγγελματιών πατριδοκάπηλων κλπ), αποτυπώνει την “ψυχική” κατάσταση μεγάλου μέρους της ελληνικής δημοσιογραφίας!

Ομολογουμένως το συγκεκριμένο γνώρισμα, δηλαδή την προκατάληψη σε βαθμό βλακείας, δεν τη συναντάμε μόνο στη δημοσιογραφία, είναι γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας… Πηγαίνουν χέρι – χέρι με την εμπάθεια, την επιπολαιότητα, την αγραμματοσύνη, την ευκολία, τη στοχοποίηση που “μολύνουν” και τη δημοσιογραφία και την κοινωνία.

Για την ιστορία να σημειωθεί ότι το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη έλεγε ότι “Στις 4 Μαΐου 1939, η γαλλική εφημερίδα «L’ Oeuvre» δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Να πεθάνουμε για το Ντάντσιχ;».

Το υπέγραφε ο σοσιαλιστής και ειρηνιστής βουλευτής Μαρσέλ Ντεά”… Καταλήγοντας ότι “Τελικά ο σοσιαλιστής κι ειρηνιστής Μαρσέλ Ντεά αποσχίστηκε από τους σοσιαλιστές. Ιδρυσε το Εθνικό Λαϊκό Κόμμα και το 1944 κατέληξε υπουργός Εργασίας στη δωσιλογική κυβέρνηση του Βισύ. Μετά τον πόλεμο καταδικάστηκε ερήμην για δωσιλογισμό και πέθανε φυγάδας και κρυπτόμενος σε ένα μοναστήρι στην Ιταλία”.