“Ο αυτόχειρας είναι ο συμμαθητής σου στο φροντιστήριο…”

Ο δημοσιογράφος Αιμίλιος Περδικάρης γράφει (στο Facebook) για τον Δ.Καμπανάρο, τον ιδιοκτήτη του γηροκομείου στον Αγ.Στέφανο που αυτοκτόνησε

Τσεκάρεις ειδοποίηση στο κινητό: “Αυτοκτόνησε ιδιοκτήτης γηροκομείου στον Άγιο Στέφανο”. Μονολογείς “πωπω, συγκλονιστικό”, κολλημένος στην κίνηση.
Λίγο αργότερα, ακούς στο ραδιόφωνο το όνομα. Κολλάς. Κάνεις τη σύνδεση με τον Άγιο Στέφανο, αλλά λες “δεν μπορεί, συγγενής θα’ ναι”. Ακούς λίγο μετά την ηλικία: 41. Προβληματίζεσαι.
Ανοίγεις το κινητό και βλέπεις τη φωτογραφία. Αρχίζεις να μουδιάζεις. Βλέπεις το βίντεο της τελευταίας συνέντευξης και ακούς τη φωνή. Μουδιάζεις περισσότερο, αλλά το μυαλό τρέχει πίσω και κάνεις τις συνδέσεις. Όταν εσύ πέρασες στη Νομική το 1997, εκείνος πέρασε στο ΦΠΨ. Όταν τελειώσατε μαζί το 2001, εκείνος πήγε στη Γερμανία για μεταπτυχιακό, γιατί τα γερμανικά τα είχε σαν μητρική γλώσσα. Ακούς ότι ο πατέρας του ήταν φαρμακοποιός.
Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Συνειδητοποιείς. Δεν έχεις αμφιβολία: ο αυτόχειρας είναι ο συμμαθητής σου στο φροντιστήριο. Εκείνος που καθόταν δίπλα σου. Εκείνος που έκανε τα πάντα για να τον προσέξουν οι συμμαθητές του. Που ήταν η ψυχή της παρέας. Εκείνος που είχες την εντύπωση ότι σε ανταγωνιζόταν για την πρωτιά και την εύνοια των καθηγητών. Ίσως και για το ίδιο κορίτσι από το απέναντι τμήμα – το οποίο, βέβαια, έφτυνε κανονικά και τους δυο μας. Ήξερες ότι είναι από καλή οικογένεια και αφοσιωμένος παθολογικά σ’ αυτήν.
Εκείνος ο ψηλός, ξανθός, με το χαρακτηριστικό γέλιο και το ιδιόρρυθμο μουσάκι. Ρε συ Δημήτρη, είπαμε. Χαθήκαμε από τότε. Αλλά όχι και να “ξαναβρεθούμε” με τέτοιο τρόπο. Όχι.