Καταλαβαίνουν ότι τα χαμόγελα μας δεν είναι τόσο λαμπερά;

Η Κατερίνα Παναγοπούλου με εξομολογητική διάθεση γράφει στα «Νέα» για τους μοναχικούς ανθρώπους, για την ευτυχία, για την αμηχανία των instagram stories, για τις εικόνες στυλιζαρισμένης ευδαιμονίας, για τις καλύτερες φωτογραφίες που δεν «ποσταρίστηκαν» ποτέ!

Ακολουθεί ένα από τα καλύτερα κείμενα της δημοσιογράφου και παρουσιάστριας των ειδήσεων του MEGA με τίτλο «Καλή Ανάσταση».

«Το Πάσχα πάντα μου δημιουργούσε μία μελαγχολία. Όλες οι γιορτές, αλλά ειδικά το Πάσχα. Ίσως φταίει το ότι συμπίπτει με το ξεκίνημα της Άνοιξης και μου προκαλεί ανάποδη ψυχολογία. Πάντα αυτές τις ημέρες σκέφτομαι όσους είναι μόνοι, δεν έχουν οικογένεια ή παρέες και περνούν τις ημέρες αυτές σε άδεια διαμερίσματα. Το βλέμμα μου στην Ανάσταση πάντα επικεντρώνεται σε άντρες και γυναίκες που στέκονται λίγο παράμερα επειδή δεν έχουν συντροφιά, προσπαθούν να περνούν απαρατήρητοι ξεγλιστρώντας από βλέμματα και την ώρα της ανταλλαγής των φιλιών κοιτούν προς τον ουρανό τα βεγγαλικά, πριν πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Ίσως για αυτό πάντα με ενοχλούσε η διαφήμιση ευτυχίας στα social media. Τα ποσταρίσματα από στολισμένα τραπέζια με πλούσια εδέσματα, οι εικόνες στυλιζαρισμένης ευδαιμονίας, τα επιμελημένα με φίλτρα στιγμιότυπα και η σκηνοθεσία της χαράς. Νιώθω αμηχανία όταν είμαι προσκεκλημένη κάπου και η παρέα θέλει σώνει και καλά να αποτυπώσει το κέφι μας σε Instagram stories. Πάντα η ίδια σκέψη. Ποιοι θα το δουν; Κι αν είναι μόνοι; Αν δεν έχουν οικογένεια και κανείς δεν τους προσκάλεσε αυτές τις ημέρες σε μία γιορτή; Άραγε το ξέρουν πως οι εικόνες που βλέπουν ήταν λίγα δευτερόλεπτα χαράς, ανάμεσα σε συζητήσεις για έννοιες και προβλήματα; Το καταλαβαίνουν πως τα χαμόγελά μας δεν είναι τόσο λαμπερά πριν το πάτημα του κουμπιού «ρύθμιση εικόνας»; Κι αν κάνουν συγκρίσεις με την δική τους πραγματικότητα και νιώσουν χειρότερα; «Αφήστε το παιδιά, μην με βγάλετε μωρέ, βαριέμαι τις φωτογραφίες». Πάντα οι ίδιες σκέψεις. Ακόμα και την ώρα του δελτίου. Όταν γράφω ειδήσεις που αφορούν τις γιορτινές ημέρες προσέχω μην γίνω η αιτία κάποιος να πονέσει πιο πολύ. «Οι Αθηναίοι εγκατέλειψαν τις πόλεις προς κάποιον νησιωτικό προορισμό και όσοι παρέμειναν στο κλεινόν άστυ ξεχύθηκαν στα μαγαζιά». Όχι, όχι. Delete. Πάμε πάλι από την αρχή τη διατύπωση. Δεν πρέπει να φαίνεται πως όλοι ή πήγαν διακοπές ή κάνουν ψώνια. Δεν πρέπει σε ένα σπίτι που δεν υπάρχουν οικονομικές δυνατότητες να προκαλέσω συζητήσεις «κοίτα τι κάνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος στις γιορτές». Ξανά από την αρχή η πάσα της είδησης: «Αρκετοί κατευθύνθηκαν σε εξοχικούς προορισμούς, ενώ άλλοι πήγαν βόλτα στα μαγαζιά». Έτσι, ναι. Δεν καταπιέζεται από πρότυπα και κλισέ όποιος δεν είχε χρήματα για ταξίδια ή αγορές. «Εμένα ποτέ δεν μου αρέσει να φεύγω στις γιορτές. Σημασία δεν έχει το που, αλλά με ποιον» λέω πάντα όταν με ρωτάνε τι θα κάνω. Θα δω «Ιησού από την Ναζαρέτ» είναι η κλισέ απάντησή μου. Και είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει κάτι που να με κάνει πιο χαρούμενη από την τήρηση των προσωπικών δικών μου παραδόσεων. Και αυτό, ναι, μπορεί να το ποστάρω. Αλλά όχι στιγμές ξέφρενης χαράς. Άλλωστε πάντα έβλεπα επιφυλακτικά τη διαφήμιση της ευτυχίας. Ναι, όταν σου συμβαίνει κάτι όμορφο κάποιες φορές θέλεις να το φωνάξεις παντού. Αλλά τις πραγματικά χαρούμενες στιγμές τις μοιράζονται δύο. Οι καλύτερες φωτογραφίες είναι αυτές που δεν ποσταρίστηκαν ποτέ. Η ευτυχία θέλει ιδιωτικότητα. Γιατί όταν κάτι το πολυδιαφημίζεις, μοιάζει σαν προσπαθείς να πείσεις ότι είναι έτσι. Και βασικά, τον ίδιο σου τον εαυτό.»