Ο Πρετεντέρης ανησυχεί για τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού

… ενώ άλλοι ανησυχούν για την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα

Αυτό και μόνο κατά τον δημοσιογράφο του «Βήματος», δηλαδή η διατύπωση της ανησυχίας του καθενός αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Διαβάστε στη συνέχεια αναλυτικά το σκεπτικό του δημοσιογράφου όπως το ανέπτυξε σε άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο, «Κουτοπονηριές»: Μια μερίδα του Τύπου στην Ελλάδα ανησυχεί ελεύθερα και θορυβωδώς για την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα. Δικαίωμά τους. Κι εγώ ανησυχώ για τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού. Αλλωστε η ελεύθερη διατύπωση των ανησυχιών τους είναι η καλύτερη απόδειξη ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Την περασμένη Τρίτη, ο Μητσοτάκης έδειξε στο Ευρωκοινοβούλιο δύο εχθρικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων για να το αποδείξει («Αυγή» και «Δημοκρατία»).

Ειλικρινά όμως δεν κατάλαβα γιατί ενοχλήθηκαν οι ανήσυχοι που τους έδειξε.

Αν η επίδειξη της ελευθερίας του Τύπου δεν είναι η καλύτερη απάντηση στις ανησυχίες για την ελευθερία του Τύπου, τότε ποιος είναι; Οι Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα;

Η απόδειξη της πουτίγκας είναι ότι την τρως, έλεγε ο Ενγκελς. Και η απόδειξη της ελευθερίας του Τύπου είναι ότι ο καθένας στην Ελλάδα μπορεί να δημοσιεύει ή να λέει ό,τι του κατέβει κι όπου του κατέβει.

Δεν έχω καταλάβει να παρεμποδίστηκε καμία αντιπολιτευτική ή διαφορετική άποψη ή φωνή. Ούτε να αποσιωπήθηκε – στο μέτρο της σημασίας της, φυσικά.

Εκείνο που δεν μπορεί να συμβεί (και δεν θα συμβεί…) είναι στο όνομα της ελευθερίας του Τύπου να επιβληθεί ένας συγκεκριμένος Τύπος. Στον οποίο κάποιοι θα υπαγορεύουν τι θα γράφουμε, τι θα λέμε και ποιο είναι το σωστό.

Ούτε στον ύπνο τους!

Αποκλείεται δηλαδή να γίνουμε όλοι «Αυγή», «Εφημερίδα των Συντακτών» ή «Documento». Δικαίωμά τους να τους αρέσει και δικαίωμά μας να μη μας αρέσει.

Κάποιοι ας πούμε κραυγάζουν «Μητσοτάκη γ@μιέσ@ι!», πολλοί άλλοι δεν συμφωνούν και δεν κραυγάζουν.

Η ελευθερία του Τύπου επιτρέπει σε όποιους θέλουν να ασκούν τη δημοσιογραφία που νομίζουν. Απλώς δεν μπορεί να επιβάλει σε όλους να ασκούν τη δημοσιογραφία που νομίζουν οι άλλοι.

Ακόμη περισσότερο όταν υπάρχουν ήδη εθελοντές να το κάνουν. Οποιος θέλει τους διαβάζει, τους ακούει και τους παίρνει υπόψη του. Οποιος δεν θέλει, στα σκουπίδια.

Αυτός είναι ο ορισμός της ελευθερίας.

Και οι κουτοπονηριές κομμένες.