Η απάθεια των δημοσιογραφικών ενώσεων όταν πολιτικά πρόσωπα ζητούν την απόλυση δημοσιογράφων

Σε αυτό που περιγράφει ο τίτλος εστιάζει με άρθρο της στο «Βήμα» η Ράνια Τζίμα και η απορία της είναι αυτό ακριβώς: «Πραγματικά είναι άξια απορίας η απάθεια που επιδεικνύουν τα δημοσιογραφικά συνδικαλιστικά όργανα μπροστά στις ειδήσεις ότι πολιτικά πρόσωπα ζητούν τις απολύσεις δημοσιογράφων που πιθανότατα τους έχουν ασκήσει κριτική».

Κοινό μυστικό είναι αυτό που γράφει η δημοσιογράφος σε άλλο σημείο του άρθρου της λέγοντας χαρακτηριστικά, «Είναι πάρα πολλοί δυστυχώς οι συνάδελφοι που έχουν να αφηγηθούν μια ιστορία για την ημέρα που γύρισαν στο γραφείο τους και τους ανακοινώθηκε ότι ο τάδε υπουργός έχει ζητήσει την απόλυσή τους ή ακόμη χειρότερα ο τάδε πολιτικός αρχηγός. Πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ συναδέλφους που κάλυπταν το υπουργείο Εσωτερικών, το Δικαιοσύνης ή και κόμματα στο πλαίσιο του πολιτικού ρεπορτάζ».

Ωστόσο αυτό που ορθώς επισημαίνει η Τζίμα στο άρθρο της και, επίσης είναι κοινή παραδοχή στο δημοσιογραφικό οικοσύστημα, «Η είδηση εδώ δεν είναι ότι οι πολιτικοί θέλουν να παρεμβαίνουν στα μέσα, η είδηση εδώ είναι ότι οι δημοσιογράφοι δεν προστατεύονται ούτε από τα συνδικαλιστικά τους όργανα»… Αυτό ακριβώς, όπως το γράφει η δημοσιογράφος του MEGA.

Το μόνο που θα προσθέταμε σε συνέχεια αυτού που γράφει η Τζίμα είναι, πως όχι μόνο πολλοί δημοσιογράφοι έχουν να αφηγηθούν μια ιστορία που κάποιος πολιτικός ή οικονομικός παράγοντας ζήτησε την απόλυση τους, επιπλέον όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι έχουν να αφηγηθούν μια ιστορία που τα συνδικαλιστικά τους όργανα δεν τους στήριξαν…

Και η δημοσιογράφος καταλήγει σε αυτό που όλοι πια γνωρίζουν και σε κανέναν δεν κάνει πια εντύπωση, πως η Ελλάδα βρίσκεται στην «Τελευταία θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών στην ελευθερία του Τύπου για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά».