ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ FREE PRESS ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ: “ΣΤΗΝ ΜΠΡΙΖΑ”

«Ολα είναι Ο-καίει»

Πριν δυο μήνες, στις αρχές Ιουλίου, έγραφα ότι η
μεγάλη φετινή φωτιά της Πάρνηθας αποτελεί το σύγχρονο
ελληνικό “ground zero”, τους αντίστοιχους
περιβαλλοντικούς μας Δίδυμους Πύργους δηλαδή, ένα
χρονικό «σημείο μηδέν» για την Αθήνα και την Αττική
από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν θα μπορούσα με
τίποτα να φανταστώ τα τραγικά και πρωτοφανή γεγονότα
που επιφύλασσε το υπόλοιπο του καλοκαιριού. Δεν θα
μπορούσα να φανταστώ ότι “ground zero” θα
γινόταν ολόκληρη η Πελοπόννησος (δεν θα μπορούσα να
φανταστώ ότι κάποιοι στην Ελλάδα θα προσπαθούσαν να
αντιγράψουν τον Μπους και τα επιχειρήματα που
επιστράτευσε το 2001 περί «ασύμμετρης απειλής»).

Τόσοι νεκροί, τόση καμένη γη, καμένα δάση και τελικά
καμένες ζωές. Γιατί η ζωή μετά την καταστροφή σε αυτές
τις περιοχές θα είναι μαύρη. Συγχωρέστε με που δεν
μεταφέρω μηνύματα ελπίδας όπως θα έπρεπε, αλλά η
αλήθεια είναι όπως την περιέγραψε ένας άνθρωπος που
έχασε την ηλικιωμένη μητέρα του στις φωτιές της
Ηλείας. «Αν δεν καιγόταν η μάνα μου, θα πέθαινε από
τον καημό της», είπε σε τοπική εφημερίδα του Πύργου.
Τι είχαν αυτοί οι άνθρωποι; Τη φτώχεια τους, την
ησυχία τους και τα μέρη όπου μεγάλωσαν. Μετά από
δεκαετίες συστηματικής ερήμωσης της επαρχίας με ευθύνη
όλων των κυβερνήσεων που πέρασαν, η συντριπτική
πλειοψηφία όσων ζουν στα χωριά σήμερα είναι άνθρωποι
πάνω από 60 χρόνων. Τι να περιμένουν λοιπόν αυτοί οι
άνθρωποι; Να «ξαναγίνει» το φυσικό περιβάλλον που
ήξεραν, μετά από 15 χρόνια και αν; Οδύνη, οργή,
σύγχυση… Και όσοι ελάχιστοι νέοι επέλεξαν να
ζήσουν σε αυτά τα μέρη, με τι ασχολιόντουσαν; Δύο
είναι οι επαγγελματικοί τομείς που έχουν απομείνει σε
αυτούς τους τόπους – ή μάλλον ένας και άλλος
ένας τον οποίο όμως θέλουν μισό: Ο τουρισμός και η
αγροτική παραγωγή, αντίστοιχα. Στα επόμενα χρόνια ο
τουρισμός θα υποφέρει ενώ η αγροτική παραγωγή θα
«ανασυγκροτηθεί». Και εννοώ τον «μικρό» τουρισμό, των
ενοικιαζόμενων δωματίων, των μικρών μονάδων και των
επαγγελμάτων γύρω από αυτά. Γιατί ο πεντάστερος
τυποποιημένος τουρισμός του τσιμέντου πρόκειται να
βρει εύφορο έδαφος στα καμένα.

Αυτή ήταν τελικά η «Ανάπτυξη» που ακούγαμε τόσα
χρόνια. Η αλήθεια –και δεν μπορεί να υπάρξει
άλλη– είναι ότι έχουμε τις κυβερνήσεις που μας
αξίζουν. Η αλήθεια είναι αυτή που αποκάλυψε η αρμόδια
επίτροπος της Ε.Ε. Ντανούτα Χούμπνερ, ότι δηλαδή από
τα εγκεκριμένα 33 εκατομμύρια ευρώ της χρηματοδότησης
του Ταμείου Συνοχής για την «προστασία των δασών» δεν
έχει απορροφηθεί ούτε ένα ευρώ, από το 2000 έως
σήμερα. Σε αντίθεση με ό,τι έχουν πράξει στην Ισπανία,
την Ιταλία και την Πορτογαλία. Η αλήθεια είναι ότι αν
υπάρχει «ασύμμετρη απειλή» αυτή είναι τα συγκρουόμενα
συμφέροντα στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης,
τα συγκρουόμενα συμφέροντα της ελληνικής με τις άλλες
εθνικές τάξεις του δικού τους «παγκόσμιου χωριού». Η
αλήθεια είναι ότι αυτές είναι οι συνέπειες του πότε
«βελούδινου» και πότε απροκάλυπτου «γκρικ» θατσερισμού
που ζούμε τα τελευταία 15 χρόνια και βάλε, και που
προβλέπει ότι οτιδήποτε δεν φέρνει άμεσο κέρδος (βλέπε
Πυροσβεστική, δάση, υγεία, παιδεία, πρόνοια κ.λπ.)
απαξιώνεται.

Και η απάντηση για όλη αυτή την τραγωδία; Θα μπορούσε
να είναι τα δέκα λεπτά μιας ραδιοφωνικής εκπομπής που
άκουγα καθώς επέστρεφα στην Καλαμάτα την Παρασκευή
(24/8), όταν είχε ήδη ξεσπάσει η μεγάλη καταστροφή.
Στο ραδιόφωνο του Alpha οι δημοσιογράφοι προσπαθούσαν
να πάρουν εξηγήσεις από τον νομάρχη Μεσσηνίας για τις
φωτιές. Η απάντηση, ούτε λίγο ούτε πολύ, ήταν ότι όλα
ήταν… καλώς καμωμένα. Στις επίμονες ερωτήσεις
για τις παραλείψεις, τα λάθη, τις ευθύνες οι
απαντήσεις δινόντουσαν σε όλο και πιο επιθετικό ύφος
καθώς πίσω από αυτές ο νομάρχης έβλεπε κακόβουλο
δάκτυλο της αντιπολίτευσης με στόχο τα μικροπολιτικά
προεκλογικά οφέλη. Μετά τον ραδιοφωνικό καυγά οι
δημοσιογράφοι σχολίασαν το SMS ενός ακροατή. Το λάθος
των δασών δεν είναι άλλο από το ότι βρίσκονται στην
Ελλάδα, έλεγε.

Ετσι πρέπει να είναι. Μάλλον εμείς πρέπει να ζητήσουμε
συγνώμη. Συγνώμη κιόλας.