Μια βόλτα στην προεκλογική Αθήνα κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού

Σάββατο απόγευμα, βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Κρύα σοκολάτα με σαντιγί στα Starbucks της Κλαυθμώνος. Πρώτη απογοήτευση: Το ασφυκτικό πλέγμα, τοποθετημένο γύρω-γύρω από τα τραπεζάκια. Χάνεται ο αέρας, η κίνηση, η επαφή. Κοιτάζω δίπλα, το Evergreen φαντάζει πιο ανέμελο. Ξέροντας ότι είναι ανοιχτό και όλο το εικοσιτετράωρο, σου δίνει την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας.

Στην είσοδο του μετρό, στα σκαλιά, παιδιά από τη νεολαία του Πασόκ μοιράζουν τα διαφημιστικά τους φυλλάδια. Φοράνε πράσινα μπλουζάκια που γράφουν στη πλάτη ΄΄ΔΙΚΑΙΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ’’. Δεν με πείθουν. Η πλατεία πάλλεται σε προεκλογικούς ρυθμούς. Παντού αφίσες, φυλλάδια και μεγάφωνα. Υπόσχονται, δεσμεύονται, φλυαρούν ακατάπαυστα. Σχεδιάζουν το μέλλον μας, ζητούν εμπιστοσύνη, απαιτούν την προσοχή μας. ΄΄Μαζί για τη νίκη, για την αλλαγή’’, αναγράφεται στο προεκλογικό κέντρο του Πασόκ. Εμένα όλα ίδια μου φαίνονται. Θυμάμαι το παλιό σύνθημα που το είδα και πρόσφατα αναρτημένο σε πανό στη πλατεία των Εξαρχείων: ΄΄Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τις ζωές μας θα ήταν παράνομες’’. Και συμφωνώ. Ευτυχώς αυτή τη φορά η προεκλογική περίοδος διαρκεί λίγο. Η τραγωδία με τις πυρκαγιές δεν άφησε και πολλά περιθώρια για περαιτέρω υποκρισίες, κάποιες συνειδήσεις τις αφύπνισε. Κοιτάζω στους δρόμους, παντού προβάλλουν τα πρόσωπα υποψηφίων βουλευτών. Μοιάζουν με αρπαχτικά, παρά με ανθρώπους της προσφοράς. Διακρίνω έντονα την ιδιοτέλεια, με αποπροσανατολίζει το βλέμμα τους.

Κάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις, βλέπω μπροστά μου να ανεβαίνει τη Σταδίου μία μουσουλμανική οικογένεια, μαμά, μπαμπάς και μικρό παιδί, εικόνα που μου αποσπά την προσοχή. Προχωράνε με μία αξιοζήλευτη ανεμελιά, έτσι τουλάχιστον φαίνονται, κοιτάζοντας αριστερά και δεξιά. Στα χέρια τους κρατάνε μια τσάντα από την Πολιτεία και μία από τον Μαρινόπουλο, προφανώς από το κατάστημα της Ομόνοιας. Η εικόνα τους με κερδίζει. Προφανώς δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Εγώ δεν είμαι μουσουλμάνα, δεν φοράω μαντίλα. Άραγε έχω στον ήλιο μοίρα;

Στην πλατεία Συντάγματος, το ίδιο σκηνικό παύλα έργο με διαφορετικούς ηθοποιούς. Παντού χαρτιά πεταμένα, αφίσες και φυλλάδια. Μία ατελείωτη σπατάλη. Και ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Τελικά αποφασίζω να το δω όλο αυτό σαν ένα μεγάλο πανηγύρι που θα διαρκέσει λίγο ακόμα και θα τελειώσει, αφήνοντας πίσω τη πόλη να αναπνεύσει στους κανονικούς της ρυθμούς.

Γιώτα Δημητρακοπούλου