Περί διλημμάτων

Βενιζέλος ή Παπανδρέου το καίριο ερώτημα στο οποίο θα δοθεί απάντηση στις 11 Νοεμβρίου από τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ. Λίγο αφηρημένο στο άκουσμά του. Ο διαχωρισμός, δηλαδή, φίλων και εχθρών. Σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο μάλιστα το άκουσα να συζητείται και απάντηση συγκεκριμένη δεν δόθηκε. Οποιοσδήποτε μπορεί να ψηφίσει. Αν κάποιος στηρίζει Νέα Δημοκρατία και πιστεύει ότι με πρόεδρο τον Παπανδρέου πιο εύκολα το ΠΑΣΟΚ θα χάσει τις επόμενες εκλογές τότε μπορεί ανάλογα να ψηφίσει.

Το ενδιαφέρον στη μετεκλογική περίοδο, είναι ο ρόλος της ψυχολογίας στην πολιτική που είναι τόσο εμφανής όσο ποτέ. Σαν θρίλερ μου έχει μείνει το βράδυ των εκλογών. Και συγκεκριμένα, η είσοδος του Ευάγγελου Βενιζέλου στο Ζάππειο για να κάνει δηλώσεις. Ο τρόπος που περιφερόταν στις αίθουσες, οι κινήσεις του σώματος του, το αλαζονικό βλέμμα και η υπέρμετρη φιλοδοξία να ξεχειλίζει έχει γραφτεί στο υποσυνείδητό μου με όρους πραξικοπήματος. Έκπληξη η αποκάλυψη του νέου προσώπου. Ευτραφής και πληθωρικός σε όλα του. Η εικόνα ήταν εκθαμβωτική. Και το συμπέρασμα αυτονόητο. Τελικά ο υποψήφιος θεσσαλονικιός δεν είναι μόνο άψογος χειριστής του λόγου, αλλά και της εικόνας που είναι και το πιο σημαντικό στο πολιτικό παύλα τηλεοπτικό στίβο. Εξάλλου, τηλε-δημοκρατία έχουμε και όλα αυτά επιτρέπονται!

Ο Βενιζέλος κατάφερε να σύρει ένα ολόκληρο κόμμα στους ρυθμούς του. Δεν άφησε στιγμή ανεκμετάλλευτη ούτε καν τον πολύτιμο χρόνο της ανάρρωσης μετά από μια τόσο μεγάλη ήττα. Δυναμικός και ακραία φιλόδοξος. Ο θάνατος σου η ζωή μου, φαίνεται να σκέφτεται. Από την άλλη μεριά, ο Γιώργος Παπανδρέου. Αργοί ρυθμοί, ήπιοι τόνοι και έκδηλη ανασφάλεια μετά το εκλογικό αποτέλεσμα που ακολουθείται από μια σειρά βεβιασμένων κινήσεων. Οι αντιδράσεις του μετά την 16 η Σεπτεμβρίου φαίνεται να διακρίνονται από έλλειψη ψυχραιμίας καθιστώντας αβέβαιη την επανεκλογή του. Γίνεται απρόβλεπτος ενισχύοντας την εικόνα ενός πληγωμένου ηγέτη.

Όλα μοιάζουν να εξαντλούνται στο θέμα της διαδοχής. Για αυτούς δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ούτε καν προσπαθούν να κρυφτούν, να το μαζέψουν κάπως. Κανένα όραμα, κανένας σχεδιασμός για τα αληθινά προβλήματα. Αυτά που μας κάνουν να ασφυκτιούμε καθημερινά, να φλερτάρουμε με τα όρια μας. Ανεργία, ακρίβεια, ρουσφέτια και η διαφθορά στο μεγαλείο της. Και ο βασικός μισθός των 650 ευρώ το κερασάκι της τούρτας.

Γιώτα Δημητρακοπούλου