Προς τι τόσα νεύρα;

Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ πόσο πολύ έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε γύρω μας πρόσωπα εριστικά, επιθετικά και απρόθυμα να εξυπηρετήσουν. Από το πρωί που θα βγεις από το σπίτι σου μέχρι το βράδυ που θα γυρίσεις θα συναντήσεις τουλάχιστον πέντε άξιους εκπροσώπους μιζέριας και αρνητικότητας. Από τους εργαζόμενους σε δημόσιους οργανισμούς και τράπεζες μέχρι τον υπάλληλο κινητής τηλεφωνίας ακόμα και τον περιπτερά σου. Πρόκειται για ένα μοντέλο συμπεριφοράς που υιοθετείται πλέον δυναμικά και στον ιδιωτικό τομέα. Άνθρωποι που διαλέγουν να είναι μουτρωμένοι, αγενείς και συνεπώς ακοινώνητοι. Γιατί για επιλογή πρόκειται και στάση ζωής. Δεν μπορείς να το δεις διαφορετικά.

Όπως το περιστατικό που μου συνέβη προχτές στο ΑΒ Βασιλόπουλο στα Εξάρχεια. Μετά από ένα λάθος στην απόδειξη γυρίζω πίσω στο κατάστημα και κατευθύνομαι στην υποδοχή. Η υπάλληλος μετράει χρήματα οπότε περιμένω να τελειώσει. Κάποια στιγμή σηκώνει το βλέμμα της καταλαβαίνω πως έχει σταματήσει το μέτρημα και ευγενικά τη ρωτάω αν για κάποιο λάθος που έγινε στο ταμείο θα πρέπει να περιμένω εδώ. «Περιμένετε κυρία μου» μου απαντά επιθετικά, εντελώς αδικαιολόγητα. Κρατάω στα χέρια μου την απόδειξη και περιμένω. Μετά από λίγο μου παίρνει την απόδειξη και πριν καν της εξηγήσω με προειδοποιεί: «Χρήματα πίσω δεν δίνουμε, θα πρέπει να κόψω δελτίο πίστωσης με τα στοιχεία σας». «Κανένα πρόβλημα» της απαντάω αδιάφορα εξακολουθώντας να είμαι ευγενική και ας φαίνεται να λαχταρά τα αντίθετο. «Θέλετε να πάρετε άλλο ένα πακέτο το ίδιο;» με ρωτάει επίμονα. «Δεν θέλω άλλα λουκάνικα». «Χρήματα σας είπα δεν δίνουμε» είναι στα όρια της. «Θα πάρω κάτι άλλο, μισό λεπτό να φέρω το πορτοφόλι μου από το αυτοκίνητο να συμπληρώσω τη διαφορά». «Περιμένετε να υπογράψετε» μου λέει. Είναι φανερό τραβάει ζόρια σκέφτομαι. Και θέλει να ξεσπάσει, να εκτονωθεί. Δεν φέρω καμία αντίσταση. Μου φαίνεται αστείο όλο αυτό και τραγικό μαζί. Πιο πολύ τη λυπάμαι παρά μου βγαίνει να κοντραριστώ μαζί της. Το φοβερό είναι ότι όταν υπογράφω το δελτίο με άνετο ύφος και σαν να μην έχει προηγηθεί ο διάλογος με ρωτάει αν θέλω να μου δώσει πίσω τα χρήματα! «Το προτιμώ» απαντάω και παίρνω τα χρήματα και φεύγω.

Είχε τη δυνατότητα να εξυπηρετήσει από την αρχή και δεν το έκανε. Αντί αυτού εκδηλώνει τον εκνευρισμό της με το καλημέρα σας και μόνο όταν βλέπει ότι δεν γίνεται ανταπόδοση της κακής ενέργειας τότε κάνει πίσω. Προς τι όλο αυτό; Μόνο σαν σπατάλη μπορείς να το δεις. Στην τελική αν δεν είσαι ικανοποιημένος με αυτό που κάνεις άλλαξε το. Είτε αυτό είναι η δουλειά σου, η σχέση σου είτε ολόκληρη η καθημερινότητα σου. Έλεος πια με αυτή τη μιζέρια και την επιθετικότητα που δεν οδηγεί πουθενά. Και νομιμοποιεί γύρω μας κανόνες ζούγκλας που για να τα βγάλεις πέρα και να επιβιώσεις πρέπει να κυκλοφορείς καθημερινά φορώντας τη πανοπλία σου και γαβγίζοντας στους περαστικούς.

Γιώτα Δημητρακοπούλου