ΤΗΛΕΚΡΙΤΙΚΟΙ & ΤΗΛΕ-ΑΣΤΕΡΕΣ

Η Πόπη Διαμαντάκου κλείνει τα μάτια στο φακό της Lifo και φέρνει στο προσκήνιο το άκρως ενδιαφέρον θέμα της τηλε-κριτικής στην ελληνική πραγματικότητα. Αν και η γνωστή τηλεκριτικός εμφανίζεται αρκετά συχνά σε τηλεοπτικές εκπομπές, σπάνια έχουμε τη δυνατότητα να διαβάσουμε συνέντευξη της στον έντυπο τύπο. Και μάλιστα με μία ολοσέλιδη εκπληκτική φωτογραφία που σε κάνει να στέκεσαι από το πρώτο κιόλας ξεφύλλισμα της εφημερίδας. Με φόντο ένα έντονο τιρκουάζ χρώμα και περίσσια παιχνιδιάρικη διάθεση ποζάρει όλο νάζι στο φακό και αποδεικνύει πως η σκέψη μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με κοκεταρία και στυλ. Την έμφυτη, δηλαδή, ανάγκη σχεδόν κάθε γυναίκας να εντυπωσιάζει και να προκαλεί.

Αναλύει σχεδόν τα πάντα. Σαν όλα να φιλτράρονται και να επαναπροσδιορίζονται στη ζωή της υπό το πρίσμα καλλιέργειας και ευρύτερης παιδείας.. Η καθημερινή της στήλη στην εφημερίδα τα «Νέα» αποτελεί κατά πολλούς υπόδειγμα κοινωνιολογικής ανάλυσης τηλεοπτικών και επίκαιρων θεμάτων. Αυτό από μόνο του είναι ενδιαφέρον. Στη συνέντευξη της δηλώνει «κάθετα αντίθετη με τη διαπλοκή των ρόλων» θέλοντας να αποδοκιμάσει την εμπλοκή συναδέλφων της σε τηλεοπτικές εκπομπές ενώ κάνουν και κριτική τηλεόρασης. Και προφανώς έχει δίκιο. Είναι σίγουρα δύσκολο να έχεις εξαρτημένη σχέση με το αντικείμενο κριτικής και ταυτόχρονα να καταφέρνεις να διατηρείς ένα επίπεδο αντικειμενικότητας στις κρίσεις σου. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και όταν απλά δουλεύεις σε μεγάλα συγκροτήματα όπου το να πεις κάποιες φορές τη γνώμη σου δεν είναι απλή υπόθεση και ούτε αυτονόητο όταν μάλιστα αυτή αντιστρατεύεται τα συμφέροντα του “μαγαζιού”. Και επιπλέον είναι γνωστό πως όλοι σχεδόν οι τηλεκριτικοί έχουν τους φίλους και τους εχθρούς τους κάτι που σίγουρα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αντικειμενικότητα της δουλειάς τους.

Συμπάθειες & αντιπάθειες
Με έναν διαφορετικό και πιο παραδοσιακό τρόπο γραφής είναι γνωστές μέσα από τις στήλες τους και οι Μαρίνα Πετρούτσου και Ντέπυ Γκολεμά. Και οι δύο τους μετρούν πολλά χρόνια τηλεκριτικής και έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του αναγνωστικού κοινού. Πολλές είναι οι φορές, ωστόσο, που αναγνωρίζουμε στη καθεμιά τους χωριστά κάποιες από τις συμπάθειες και αντιπάθειες τους. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, η Πετρούτσου τα «χώνει» από παλιά σε Μικρούτσικο αποκαλώντας τον Σεμινοπαπαδούτσικο, στον Γρηγόρη(το καλό παιδί στο καλάθι δεν χωρεί στο κοφίνι περισσεύει) και τον Λιάγκα(καμία σχέση με Αλιάγας) χρησιμοποιώντας κλισέ που παρά την επιτυχία τους δεν παύουν να κουράζουν με τη συνεχή επανάληψη τους. Η ίδια βέβαια δεν διστάζει να τα βάλει και με το MEGA κερδίζοντας ένα επιπλέον βαθμό στην κλίμακα αντικειμενικότητας.

Όσον αφορά στη Ντέπυ Γκολεμά διαχρονικά αγαπά Χατζηνικολάου, Μενεγάκη και έχει ένα θέμα με το Μάκη. Και η ίδια δεν παραλείπει να πέφτει συχνά σε διάφορα κλισέ και κυρίως την πατροπαράδοτη διάκριση μεταξύ «καλής» και «κακής» τηλεόρασης. Όπου «καλή» βλέπε συνήθως Παπαχελά, Θεοδωράκη, και Κούλογλου ενώ «κακή» βασιλεύει πάντα η Δρούζα και το αντικείμενο των εκπομπών της. Τίτλοι που έχουν αποδοθεί a priori και αντιλήψεις παρωχημένες που παραπέμπουν σε προηγούμενες δεκαετίες και θέλουν τον τηλεθεατή ανήλικο, αποστειρωμένο, χωρίς κρίση, σε αγέλη και φύλλο φτερό στον άνεμο. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που τηλε-αστέρες κυριολεκτικά κρέμονται από τις πέννες των κριτικών αγωνιώντας για το τι πρόκειται να γράψουν για αυτούς και τις εκπομπές τους.

Νέα άποψη
Ενδιαφέρουσα είναι και η παρουσία του Κοσμά Βίδου στο στίβο της τηλεκριτικής εγκαινιάζοντας μια καινούργια μορφή προσέγγισης, καταθέτει μια νέα άποψη που μπορεί να μη διαφέρει κατά πολύ από το παραδοσιακό μοτίβο, ωστόσο, κουβαλά το φρέσκο του πράγματος.

Συμφέροντα, φιλίες, συμπάθειες και αντιπάθειες είναι όλα μέσα στο καθημερινό παιχνίδι της τηλεκριτικής. Η διαφορά έγκειται στο χειρισμό. Εξάλλου, είμαστε οι επιλογές μας, αυτές θα μείνουν στο τέλος και δεν μπορούν να διαψευστούν.

Γιώτα Δημητρακοπούλου