Ζωή είναι θα περάσει…

Από το προσωπικό ημερολόγιο του Κώστα Καραμανλή

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, κουράστηκα.
Από τότε που το είπα όλοι γελάνε. Η Νατάσσα έχει λιώσει στο γέλιο. Τα παιδιά τα κοροϊδεύουν στο σχολείο. Ο Μητσοτάκης μου έστειλε την ταινία «κάτι κουρασμένα παλικάρια» (κακός άνθρωπος, μου το έλεγε ο θείος). Ο Σουφλιάς σήμερα μου είπε ότι με καταλαβαίνει, αλλά εγώ είδα το μικρό γελάκι που έκρυψε στο μαντήλι του φεύγοντας. Δεν με νοιάζουν όλοι αυτοί. Οι γιατροί άλλα λένε. Συγκεκριμένα ο παθολόγος μου μού έστειλε το απόσπασμα από το Medlook που αφορά στην περίπτωσή μου: «Όπως εάν είστε υπερβολικά δραστήριοι μπορείτε να κινδυνεύετε από κούραση, το ίδιο μπορεί να συμβεί εάν είστε αδρανείς, χωρίς δραστηριότητες και στόχους. Η πλήξη είναι αιτία κούρασης».
Λοιπόν, θέλω να φύγω. Θέλω να ζήσω διαφορετικά. Η ζωή είναι μικρή όταν είσαι πρωθυπουργός. Έχω σκεφτεί τόσα υπέροχα πράγματα να κάνω: να ταξιδέψω, να ξενυχτήσω, να μην ξαναδώ στη ζωή μου τον Αντώναρο… Αρκετά έζησα σεμνά και ταπεινά. Ας ζήσει και κανάς άλλος.
Αλήθεια λέω κουράστηκα. Δεν υπάρχει πιο κουραστικό πράγμα στον κόσμο από το να κάνεις ότι δουλεύεις. Να κάνεις ότι τους μιλάς, να κάνεις ότι τους ακούς, να κάνεις ότι αποφασίζεις, να κάνεις ότι κυβερνάς.
Κι αυτός ο Θοδωρής! Τι καλό παιδί! Όλα τα ‘κανε…
Θυμάμαι τον μπαμπά να επιμένει: «κοίτα να μοιάσεις στο θείο σου!». «Στον Ανδρέα θέλω να μοιάσω!» του απαντούσα εγώ και έτρωγα της χρονιάς μου. Κοίτα τι μου ‘ρθε στο μυαλό τώρα! Το καλοκαίρι του ‘76 είχαμε πάει στο σπίτι του θείου στη Μύκονο. Εκεί ήταν ένας χοντρός που τον έλεγαν Μάνο, ένας λεπτός που τον έλεγαν Τάκη και ένας με μια τραγιάσκα που τον έλεγαν Οδυσσέα. Ο Θόδωρος μου είπε ότι και οι τρεις είναι σπουδαίοι άνθρωποι του πολιτισμού. Κάτι έλεγαν που δεν καταλάβαινα. Ήμουνα μόλις είκοσι χρονών. Εκείνο το βράδυ είχα βαρεθεί τόσο που δεν έβλεπα την ώρα να πάμε για ύπνο. Κοιμήθηκα στην καρέκλα και ο θείος με μάλωσε. Ο μπαμπάς με πήγε στο δωμάτιό μου και δεν με άφησε να φάω τις τουλούμπες που είχαν μείνει. Από τότε τους μίσησα τόσο πολύ που έκανα την πρώτη μου σατανική σκέψη. Αποφάσισα ότι όταν γίνω πρωθυπουργός θα κάνω υπουργό πολιτισμού τον ξάδερφό μου το Μιχάλη. Το είπα στους τρεις κύριους την άλλη μέρα το πρωί όταν γυρίσανε απ’ το μπάνιο και το τι γέλια κάνανε δεν περιγράφεται…!
Ουφ! Κουράστηκα!
Αγαπημένο μου ημερολόγιο σ’ αφήνω. Μόλις «κατέβηκε» το τελευταίο επεισόδιο του Lost. Με πήρε και ο Πάκη τηλέφωνο. Μου είπε ότι γίνονται κάτι επεισόδια στο Σύνταγμα. «Μαλάκα, στο lost να δεις τι γίνεται», σκέφτηκα.

Υ.Γ. Απορία: Κάποιος είπε ότι θα γίνω δεύτερος Τριανταφυλλίδης και δεν μπορώ να καταλάβω αν εννοούσε το θείο ή τον Χάρρυ Κλυνν.

Α. Μ.