Σόι πάει το βασίλειο

Λόγω άδειας της Γιώτας Δημητρακοπούλου αναδημοσιεύουμε τη σημερινή στήλη της Πόπης Διαμαντάκου από τα ”Νέα”:

Όσο μεγαλώνουν οι οικονομικές δυσκολίες και απουσιάζει η έμπνευση, τόσο η τηλεόραση μετατρέπεται σε οικογενειακή υπόθεση

Η Ευγενία Μανωλίδου φημολογείται πως θα κάνει άλμα και από κυνική παρουσιάστρια του ριάλιτι της προσβολής των οικογενειακών σχέσεων («Η στιγμή της αλήθειας»), θα αναλάβει την παρουσίαση μιας εκπομπής που απευθύνεται στις νοικοκυρές, όπως ο «Πρωινός καφές» Αναμενόμενη. Η εθελουσία στον Αντ1. Τα λουριά μαζεύονται. Αυτό το καλοκαίρι δεν είναι των διακοπών και της ξεγνοιασιάς, είναι της περίσκεψης και της οργάνωσης. Τώρα, αν αυτό που εννοούν ορισμένοι φωστήρες της καναλικής διασκέδασης λέγοντας οργάνωση ταυτίζεται με αυτό που περιμένει το φιλοθέαμον από φθινόπωρο να απολαύσει είναι άλλη υπόθεση. Γιατί το πρόβλημα των προσώπων που μπορούν να εκφράσουν την εποχή- τέτοια θέλει η τηλεόραση- παραμένει.
Για παράδειγμα, μας φαίνεται τουλάχιστον παράδοξο η κ. Μανωλίδου- ουπς! Μήπως Γεωργιάδου είναι το σωστό; Μας μπερδεύουν οι παραδοσιακές που παίρνουν το όνομα του συζύγου με τον γάμο, όταν κάνουν πάνω από έναν, τέλος πάντων- να κάνει άλμα και από κυνική παρουσιάστρια του χειρότερου ριάλιτι όλων των εποχών, του ριάλιτι της προσβολής των οικογενειακών σχέσεων, να αναλάβει την παρουσίαση μιας εκπομπής που απευθύνεται στις νοικοκυρές, όπως ο «Πρωινός καφές». Θεωρούν ότι το τηλεοπτικό κοινό εξακολουθεί να καταπίνει ό,τι του σερβίρουν, ότι δεν έχει μνήμη και κυρίως δεν έχει κρίση; Μπορεί. Άλλωστε την τηλεόραση την έφτασαν εδώ που την έφτασαν οι χαλύβδινες απόψεις των καναλικών «εγκεφάλων» ότι ο τηλεθεατής και ιδίως η τηλεθεάτρια είναι ένας σάκος έτοιμος να τον παραφουσκώσουν με αέρα κοπανιστό και να του δώσουν όποιο σχήμα τους βολεύει.
Θεωρούν προφανώς ότι το φιλοθέαμον παραμένει τόσο μαγεμένο από την ψευδολάμψη της τηλεσοουμπίζνες που αρκεί μια κυρία, να προσφέρει άπλετη θέα στα προσωπικά της, να μην κάνει βήμα χωρίς τις κάμερες η ίδια και ο σύζυγός της, για να αποκτήσει καθημε Έτσι κι εμείς. Μπερλουσκόνι μπορεί να μην έχουμε, αλλά τον τηλεοπτικό κυνισμό τον καταπίνουμε και μας αρέσει. Τη μια χρονιά, για παράδειγμα, παρουσιάζει μια κυρία εκπομπή όπου οικογένειες βγάζουν τα σώψυχά τους, γίνονται κουρέλι on camera για μερικές χιλιάδες ευρώ και την άλλη χρονιά, η ίδια αναλαμβάνει να απευθυνθεί στην ελληνική οικογένεια με «συνταγές» προς τις κυρίες για το πώς θα είναι καλές σύζυγοι και μανάδες. Εμπνευσμένο. Ιδίως όταν όλα αυτά τα συνοδεύει με ένα κλασικό κομμάτι στο πιάνο.
Προβλέπεται μια σεζόν όπου κάνα-δυο οικογένειες θα γεμίσουν την τηλεόραση, από ψυχαγωγικοκουτσομπολίστικη μέχρι τα πολιτικά πάνελα. Οικογένειες διασκεδαστών. Σαν τους ακροβάτες. Γίνεται και η Μπλα-ΜπλαΦαίη παρουσιάστρια πρωινάδικου, οπότε θα είναι ό,τι πρέπει ένας γάμος με τον Λιάγκα. Κλείσαμε από πρόγραμμα. Εδώ που τα λέμε οικονομική η λύση. Μια μικρή κλειστή οικονομία, όπου όλοι οι τομείς, μέχρι τηλεοπτικές εκπομπές, είναι συγκοινωνούντα δοχεία και… οικογενειακές υποθέσεις.
ρινή πρόσβαση στο σπιτικό τους και τις συνειδήσεις τους.
Τι να πει κανείς; Ζήτω ο Μπερλουσκόνι. Ο μέγας ιδρυτής του τηλεφαφλατισμού, που με κάτι παρόμοιες κυνικές αντιλήψεις περί τηλεόρασης έγινε όχι μόνο ζάπλουτος, όχι μόνο πρωθυπουργός, αλλά απολαμβάνει και την ασυλία της μεγάλης αγοράς του χαβαλέ, στη διαμόρφωση της οποίας συνέβαλε τα μέγιστα. Τον θαυμάζουν μάλιστα, που έχει ριχτεί στις απολαύσεις και τις προβάλλει σαν μεγάλα κατορθώματα μεσούσης της οικονομικής κρίσης.

Χωρισμένοι σε δύο κόσμους

Και έτσι, σιγά σιγά θα χωριστούμε σε δυο κόσμους, όπως η Αμερική. Ο τηλεοπτικός, μακριά από την κοινωνία, χαμένος στην αφασία του ριάλιτι και ο κανονικός, με τα προβλήματα και τις ανάγκες του, με τις σπουδές των παιδιών και τις δυσκολίες στην επαγγελματική τους αποκατάσταση, με κεφαλικούς φόρους και αγωνία για το μεροκάματο και χωρίς να ξέρει πια τι να ονειρευτεί: να πάει η κόρη στα καλλιστεία μήπως κερδίσει κανέναν τίτλο και γίνει «συνοδός Μυκόνου», να πάει μήπως σε ριάλιτι, τόσα γίνονται, να τρωγοπίνει τσάμπα δυο-τρεις μήνες και βλέπουμε ή να ξεπουληθεί η οικογένεια να σπουδάσουν έξω τα παιδιά και εκεί να μείνουν, μήπως δουν άσπρη μέρα επαγγελματικά;

Πόπη Διαμαντάκου