Ρυθμοί Αυγούστου

Αναδημοσιεύουμε το σημερινό άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου από την ”Ελευθεροτυπία”:

Είναι μια μαγική πόλη η Αθήνα τον Αύγουστο· ήσυχη, χαρούμενη, ζωντανή, ανθρώπινη.
Ολα κυλάνε στον ρυθμό του μηνός: διάθεση, βήματα, χαμόγελα, έρωτες, ατμόσφαιρα, βραδύτης, αχλύς… Ολα είναι διαφορετικά, τόσο που εύχεται κανείς να μην τέλειωναν οι μέρες του.

Ο συνωστισμός και η παρανόηση εξαφανίζονται, η ζέστη είναι γλυκιά, η ηδύτης θερμή.

Οι γειτονιές επανακάμπτουν σαν μια ανώτερη δύναμη να ωθεί τους ανθρώπους στα παραμελημένα και ανεξερεύνητα σπήλαια των σπλάχνων.

Παρέες γρατζουνάνε ξεκούρδιστες, παλιές κιθάρες, τα δέντρα σιγοτραγουδάνε μαζί με τους ανθρώπους στο παραμικρό αεράκι· οι φυλλωσιές ψιθυρίζουν την ευεργεσία της σκιάς.

Η πολιτική εγκαθίσταται σε τόπους εξορίας· όχι η ίδια, αλλά η έγνοια γι’ αυτήν. Κλείνουν οι φούρνοι και τα περίπτερα, αλλ’ ανοίγουν οι δρόμοι του περιπάτου και της (μικρής) συνύπαρξης, μοναχικές ψυχές μοιράζονται τη μοναξιά στα λιγοστά πάρκα.

Οι νέοι του Αυγούστου είναι πιο ευγενικοί, προσηνείς, δείχνουν κατανόηση στους ενηλίκους, τους μετανάστες, στους συνομηλίκους τους που απελπισμένοι ψάχνουν μερικά ψίχουλα για τη «δόση» τους, στους ράθυμους σερβιτόρους. Ολα κινούνται σε αργούς, αγγελοπουλικούς ρυθμούς· το ακίνητο πλάνο προκαλεί να εισέλθουμε εντός του, να το αγαπήσουμε, να συνειδητοποιήσουμε πιθανώς την παράφρονη (σ)τάση μας να κινούμεθα υπό το κράτος του άγχους και της ταχύτητας, της κενοδοξίας και του αριβισμού.

Ετσι λοιπόν ο Αύγουστος· λυπημένος ίσως, αλλά βαθιά πολιτικός (διότι τι άλλο από πολιτική ωριμότητα είναι η κατανόηση και η επανάκαμψη των παρεών και του τραγουδιού;) Και πόσο ανόητοι φαντάζουν όσοι επιμένουν να διακηρύσσουν ότι «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις»… Και πόσο πικρά γελάνε όσοι βλέπουν τα καμώματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, για τις δήθεν συγκρούσεις τους περί την οικονομία, την οποία άπαντες έχουν καταρρακώσει.

Εχει πολιτική ιερότητα τούτος ο μήνας, κρυμμένους θησαυρούς, θαυμαστές γωνίες, πανέμορφες σκιές (!), ερωτική υγρασία… Γυμνός μήνας, σαν αρχαίος κούρος. Δίας και Διόνυσος ταυτοχρόνως. Μπορούμε να τον απολαύσουμε;

Γιώργος Σταματόπουλος