Το κλουβί… της κριτικής

Αν η Μήδεια ήταν το καλλιτεχνικό γεγονός της φετινής σεζόν στην Αθήνα, “Το Κλουβί με τις Τρελές” που πήρε την σκυτάλη στο Παλλάς είναι αναμφισβήτητα το θεατρικό γεγονός.
Εχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για την παράσταση που ανέβασε ο Σταμάτης Φασουλής. Ιδιαίτερη εντύπωση έχει προκαλέσει η κριτική των εφημερίδων του ΔΟΛ – σημείο αναφοράς τόσο εξαιτίας των ονομάτων που υπογράφουν όσο και της παραδοσιακά ισχυρής παρέμβασης του συγκροτήματος στο χώρο του πολιτισμού.
Την Πέμπτη ο πρύτανης της θεατρικής κριτικής Κώστας Γεωργουσόπουλος έγραψε στα ΝΕΑ ύμνους τόσο για τις ερμηνείες όσο και για τα σκηνικά και τα κουστούμια.
Χθες στο ΒΗΜΑ η αρχισυντάκτρια του πολιτιστικού τμήματος Λουίζα Αρκουμανέα έγραψε τα ακριβώς αντίθετα! Αναφέρεται με τα χειρότερα λόγια στην σκηνοθεσία και τις ερμηνείες, λέει ότι τα κουστούμια μοιάζουν να έχουν σχεδιαστεί από τελειόφοιτο σπουδαστή που δίνει εξετάσεις και ξεπατικώνει πατρόν σε πολλά χρώματα για να εντυπωσιάσει τους καθηγητές του, ενώ χαρακτηρίζει τα σκηνικά όχι απλά κακά αλλά ανύπαρκτα… Κατηγορεί επίσης τον Σταμάτη Φασουλή ότι παρά τις δυνατότητες του μεγάλου χώρου, του αυξημένου budget αλλά και του ίδιου του κειμένου αντί να τολμήσει να προτείνει κάτι διαφορετικό και πιο τολμηρό (θεατρικά) έστησε μια τριτοκλασάτη παράσταση με μόνη του σκέψη και οπτική το “εύκολο σουξέ”.
Συμπέρασμα δεν μπορεί να βγει. Η μια κριτική λέει στο κοινό “μην τυχόν και την χάσετε” και η άλλη “μην πλησιάσετε σε απόσταση ενός χιλιομέτρου”.
Δεν θα γινόταν ιδιαίτερο ζήτημα αν είχαμε να κάνουμε με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κριτικές οι οποίες δημοσιεύονταν σε έντυπα που δεν είχαν σχέση μεταξύ τους. Το γεγονός ότι ΒΗΜΑ και ΝΕΑ και μάλιστα σε πολιτιστικό θέμα έχουν τόσο διαφορετική άποψη σημαίνει ότι δεν έχει υπάρξει καμία απολύτως σύσταση για “στρογγυλέματα” όσον αφορά την συγκεκριμένη παράσταση.
Κάνοντας μια απλή δημοσιογραφική προσέγγιση έχουμε να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι ο συνήθως πολύ αυστηρός σε οπτική Κ. Γεωργουσόπουλος δεν γράφει απλά καλά λόγια αλλά αποθεωτικές κριτικές για εμπορικές παραστάσεις ακόμη και για επιθεωρήσεις ή καλοκαιρινά μιούζικαλ για τα οποία στο παρελθόν απαξιούσε όχι να κάνει αναφορά έστω και αρνητική αλλά να πάει να τα δει. Αυτή η απότομη στροφή είναι γεγονός ότι μας προβληματίζει. Παράλληλα, η άποψη της Λ. Αρκουμανέα ότι καταξιωμένοι καλλιτέχνες όπως ο Στ. Φασουλής πρέπει να τολμούν και να “τσαλακώνονται” ακόμη και με κίνδυνο να μην καταφέρουν τελικά να πετύχουν απόλυτη εμπορική επιτυχία μάς βρίσκει απόλυτα σύμφωνους.