Ζωή είναι θα περάσει…

Από το προσωπικό ημερολόγιο του Κώστα Καραμανλή

29 Μαρτίου 2009
Βλέπω την ψηλή κάθε τόσο στον ύπνο μου να μπαίνει σε ένα εστιατόριο μαζί με τον Σουφλιά κι εγώ να κάθομαι σε ένα τραπέζι μόνος πίνοντας espresso. Με βλέπουν και δεν μου δίνουν σημασία. Κάθονται απέναντί μου και αφού παραγγέλνουν ένα γκαρσόνι τους φέρνει τα ορεκτικά. Αρχίζουν να συζητάνε ψιθυριστά για μένα. Η είδηση κάνει τον γύρω του internet. Οι διπλανοί τους προσπαθούν να ακούσουν τι λένε. Το γκαρσόνι τους φέρνει τα κυρίως πιάτα και εκείνοι σταματούν για λίγο την συζήτηση. Ύστερα ξεκινάνε πάλι με προσοχή μην τους ακούσουν. Τα τηλέφωνα των δημοσιογράφων έχουν πάρει φωτιά. Όλοι λένε ότι δεν βρέθηκαν τυχαία σε τόσο κεντρικό μαγαζί. Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα γιατί βρέθηκαν εκεί. Φεύγουν και οι δύο ικανοποιημένοι χωρίς να αγγίξουν το επιδόρπιο. Ιδρώνω και ξυπνάω επιτέλους από τον εφιάλτη. Πάλι πείνασα…

27 Μαρτίου 2009
Τις δέκα τελευταίες μέρες κάθε βράδυ φοράω τα αθλητικά μου ρούχα και πάω μόνος βόλτα στο πάρκο. Τότε αισθάνομαι ότι έχω χάσει κάτι από τη φόρμα μου. Σήμερα μόλις διαπίστωσα ότι ήταν το ένα μπατζάκι.

25 Μαρτίου 2009
Την εβδομάδα που πέρασε είδα τον Γιώργο. Είχα καιρό να τον δω. Μπορώ να πω ότι μου είχε λείψει και λίγο. Η ευγένειά του, οι τρόποι του… Αν δεν είχαμε αυτά τα ονόματα η ζωή και των δυο μας θα είχε γίνει διαφορετική και ίσως γινόμασταν και δυο καλοί φίλοι. Οι άνθρωποι σαν κι εμάς, όμως, γεννιούνται, δεν γίνονται.

24 Μαρτίου 2009
Οι στενοί μου συνεργάτες κατά βάση είναι αδύνατοι: Αγγέλου, Άρης, Θοδωρής και πάλι Άρης. Κι ύστερα σου λένε ότι βάζω το λαό να πληρώσει την κρίση. Καλά δεν βλέπουν ότι είμαι πάντα με το μέρος των αδυνάτων;

23 Μαρτίου 2009
Πριν λίγες μέρες πήγα στο σπίτι του Νίκου Χατζηνικολάου. Είχαμε καιρό να παίξουμε μαζί Pro. Έχει γίνει πολύ καλός. Μετά από οχτώ ώρες εξαντλητικών μαχών στο γήπεδο ήμασταν ακόμα ισοπαλία. Τότε του είπα μια φράση που όλοι συζητάνε σήμερα: «είμαι κουρασμένος, αν χάσω θα φύγω».
Α.Μ.