Ζωή είναι θα περάσει

Από το προσωπικό ημερολόγιο του Κώστα Καραμανλή

Κυριακή 5 Απριλίου 2009
Θα ‘χει πλάκα να με λυπηθεί ο Θεός και να μην παραιτηθεί ο Τέλης! Θα με ρίξουν τότε μια ώρα αρχύτερα κι έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να κάνω άνετα γυμνισμό το καλοκαίρι, χωρίς το φόβο των παπαράτσι. Γαμάτο;;;

Σάββατο 4 Απριλίου 2009
Το τι παρακαλετό έπεσε τις τελευταίες μέρες για να μας δεχτεί ο Ομπάμα δεν λέγεται αγαπημένο μου ημερολόγιο. Τελικά μας δέχτηκε και επιβεβαίωσε έτσι τη φήμη του φιλεύσπλαχνου που τον ακολουθεί από τα δύσκολα χρόνια στη Τζακάρτα. Μάλιστα δήλωσε ότι είναι θαυμαστής της ψηλής. Για να το πει κανείς αυτό πρέπει να έχει μεγάλη καρδιά. Εκτός κι αν έκανε την καρδιά του πέτρα…
Το φάουλ του όμως ήταν με το Μεϊμαράκη. Περιορίστηκε να του πει απλά: «Και σένα σε ξέρω. Σε είδα και χτες». Ακόμα δεν τον χωράει το μυαλό μου! Πώς τολμάς να πεις ένα ξερό «και σένα σε ξέρω» σε ένα ιδρυτικό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ; Σε έναν Ρέιντζερ; Ας του πει κάποιος να διαβάσει λίγο Παγκόσμια Ιστορία…

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009
Πριν τον ανασχηματισμό υπήρχε διάχυτη η εντύπωση σε φίλους ότι η κυβέρνηση δεν έχει πάγκο. «Δεν τους βλέπετε πως είναι;», μου έλεγαν στο Μαξίμου συνεργάτες. Μετά τον ανασχηματισμό αυτό αποδείχθηκε πλήρως. Απ’ τους καινούριους όλοι είναι άχρηστοι. Τελευταία με έχει πιάσει μια κρίση αυτογνωσίας και έβγαλα το παρακάτω συμπέρασμα: η βλακεία είναι μειονέκτημα κάποιων υπουργών. Το αντίστοιχο δικό μου μειονέκτημα είναι η βλακεία των ίδιων υπουργών.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009
Έρχονται Ευρωεκλογές. Ποιος τρέχει στην επαρχία να βγάζει ομιλίες… Kι αν ο Λούλης αποφασίσει και Εθνικές δεν την γλιτώνω με τίποτα. Πόσο σιχαίνομαι να πηγαίνω σε βρώμικες πλατείες επαρχιακών πόλεων, να με χαιρετάνε χοντροί κομματάρχες, να μου χαμογελάνε οι γυναίκες τους με τα γαλάζια κιτσάτα φορέματα και να με πλησιάζουν γριές που όταν μου πιάνουν τη μούρη εγώ πρέπει να το παίζω ένα μ’ αυτούς. Αφού δεν είμαι, μαμά…
Αυτό όμως που μου προκαλεί τη μεγαλύτερη αηδία είναι τα μικρότερα παιδιά τους που δεν έχουν μάθει ακόμα καλά – καλά να περπατάνε. Έρχονται δίπλα μου σχεδόν μπουσουλώντας και τσιρίζουν «είθε η ώα του Κααμαλή!». Μου τραβάνε το καλό μου κουστούμι και θέλουν να τα πάρω αγκαλιά. Με σαλιώνουν παντού και ζητάνε να φωτογραφηθούν μαζί μου την ώρα που με φιλάνε. Μπλιαξ…!

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009
Κάποτε – είμαι σίγουρος – όλοι θα καταλάβουν πόσο καλός Πρωθυπουργός ήμουν. Τότε που ίσως να μην υπάρχω. Ίσως τότε να μην υπάρχει και κανείς απ’ όσους βρίσκονται στη ζωή σήμερα. Ίσως να ‘ναι τότε που δεν θα υπάρχουν ούτε και τα παιδιά αυτών. Μπορεί να περάσει, δηλαδή, πάνω από ένας αιώνας. Κι αν σκεφτεί κανείς τις δυσοίωνες προβλέψεις για την πορεία της γης, τότε που υπολογίζω να αναγνωριστώ ίσως να μην υπάρχει και ζωή στον πλανήτη.
Να ένας πραγματικός λόγος να ξανασβήσουμε τα φώτα το άλλο Σάββατο.

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Όταν ακούω τον Θανάση τον Μπούρα να μιλάει νιώθω τη δεύτερη μεγαλύτερη απόλαυση της ζωής μου. Η πρώτη είναι όταν τρώω τηγανιτές πατάτες. Πολλές φορές τα κάνω και τα δύο μαζί και είναι super!

Α.Μ.