Η «άλλη Ευρώπη»

Εξαιρετικό το σημερινό άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στην εφημερίδα ”το Βήμα”:

”Ακούω παράπονα ότι ενώ γίνονται ευρωεκλογές δεν συζητούμε για την Ευρώπη. Μην ανησυχείτε! Ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη πολυκουβεντιάζουν για την Ευρώπη. Και με όλο τον σεβασμό μου στον Καβαλιέρε, προτιμώ χίλιες φορές να ασχολούμαστε με τον Χριστοφοράκο παρά με τις πιτσιρίκες του πρωθυπουργού.

Ο λόγος που δεν συζητούμε για την Ευρώπη είναι απλός: επειδή για την Ευρώπη τα περισσότερα κόμματα και το 90% των Ελλήνων λίγο-πολύ συμφωνούμε. Και επειδή δεν γίνεται να κάνεις εκλογές συμφωνώντας, τα κόμματα αλλάζουν την ατζέντα και από τον Μπαρόζο φτάνουμε στον Χριστοφοράκο.

Δεν πειράζει. Παρ΄ όλο που δύοτρία ευρωπαϊκά ζητήματα αξίζουν το ενδιαφέρον μας. Με πρώτο απ΄ όλα την ένταξη της Τουρκίας που συζητείται στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες- πλην Ελλάδας. Η οποία κανονικά θα είχε άμεσο εθνικό ενδιαφέρον να πρωτοστατεί στη σχετική συζήτηση.

Προ ημερών διάβαζα στην εφημερίδα «Le Μonde» ένα άρθρο του συγγραφέα Νεντίμ Γκιουρσέλ με τίτλο «Τουρκία, η άλλη Ευρώπη». Με αφορμή τη σχετική συζήτηση που γίνεται στη Γαλλία, ο Γκιουρσέλ διατυπώνει μια συμβουλή και μια προειδοποίηση.

Η συμβουλή είναι προς τη Γαλλία την οποία καλεί «αντί να αντιτίθεται φοβικά στην ένταξη της Αγκυρας, να προωθήσει μια Ευρωπαϊκή Ενωση διευρυμένη, πολυεθνική και πλούσια από την περιφέρειά της». Η προειδοποίηση είναι γενικότερη. Υποστηρίζει ότι «κάθε προσπάθεια κατασκευής μιας ταυτότητας που στηρίζεται στον αποκλεισμό του άλλου επειδή είναι διαφορετικός κατέληξε στην Ευρώπη σε μεγάλες τραγωδίες». Να δεχτώ ότι η συμβουλή είναι σωστή. Αλλά για ποιον λόγο η Τουρκία πρέπει να αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που περιγράφει ο Γκιουρσέλ ;

Να δεχτώ και την ορθότητα της προειδοποίησης. Γιατί μια ταυτότητα οφείλει να περιλαμβάνει και όσους δεν έχουν σχέση μαζί της; Δεν γίνεται να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου χωρίς να μοιραζόμαστε την ίδια ταυτότητα;

Δεν έχω λόγο να αρνηθώ την επιθυμία του Γκιουρσέλ να δει τη χώρα του σε έναν ευρωπαϊκό δρόμο. Αλλο όμως ένας ευρωπαϊκός δρόμος, τον οποίο μακάρι να επιλέξει και η Τουρκία και το Μαρόκο και η Νέα Ζηλανδία και η Κολομβία. Και άλλο ο δρόμος της Ευρώπης.

Διότι εκεί υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα το οποίο ο τούρκος συγγραφέας αποσιωπά πλήρως. Είναι Ευρώπη η Τουρκία; Και αν ναι, γιατί; Εδώ σε θέλω, κάβουρα… Διότι ωραία αυτή η «άλλη Ευρώπη» αλλά πρέπει από κάπου να προκύπτει ότι αποτελεί μέρος της Ευρώπης που είμαστε εμείς. Διαφορετικά, τι κουβεντιάζουμε; ”