Ήταν η πρώτη μου αφίσα…

Ήταν η πρώτη μου αφίσα. Γιγανταφίσα για την ακρίβεια. Μαύρος πολύ, με σγουρά μαλλιά δαχτυλίδι, με δέρμα που γυάλιζε και ένα χαμόγελο πολύ γλυκό. Μου την είχε κρεμάσει η μαμά μου απέναντι από το κρεβάτι. Με κοίταγε κατάματα, με κατασκόπευε όλη την ώρα. Μερικές φορές με φόβιζε κιόλας. Όσο περνούσαν τα χρόνια με φόβιζε περισσότερο. Λίγο πριν φύγει είχε γίνει κάτι αλλόκοτο, εξωγήινο. Άντρας ήταν, γυναίκα; Περπατούσε, ανέπνεε; Δεν ξέρω. Ήταν κάτι μεγάλο όμως και δεν ήθελα να φύγει. Ήθελα να ξέρω ότι ζει, έστω και αποστειρωμένα, κι ας έκλεινα τα αφτιά μου στα δικαστικά του σούρτα – φέρτα. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου στο CNN και στ’ άλλα διεθνή μέσα. Κι αυτός με στυλ αέρινο να το βάλει στα πόδια και να φύγει γρήγορα για πάνω, πριν τον αναλύσουν οι βαρετοί αναλυτές.

Λίνα Παπαδάκη