Όταν η Επίδαυρος έφαγε ένα Όσκαρ

Ανήμπορα αποδείχθηκαν τα Αγγλάκια να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της Επιδαύρου την Παρασκευή και το Σάββατο, στην παράσταση Φαίδρα του Ρακίνα. Έχασαν το στοίχημα, αν και η παράσταση ήταν καλοκουρδισμένη και δεν μας ήρθαν με μια αρπαχτή. Η Επίδαυρος στάθηκε ανελέητη μαζί τους. Τους εξαφάνισε. Μα ήρθαν κι αυτοί φανερά άσχετοι με τον χώρο. Η σκηνοθεσία έκανε μπαμ ότι μόνο για το συγκεκριμένο θέατρο δεν ήταν. Οι ηθοποιοί τα ίδια. Η έρημη η Μίρεν δεν ήξερε τι να κάνει. Τριγύριζε δεξιά κι αριστερά σαν να έψαχνε από κάπου να φύγει. Η εμπειρία της την έσωσε.
Το αποκορύφωμα της αδαούς, της άσχετης, της «αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι» αντιμετώπισης του θεάτρου ήταν το σπάσιμο μιας κανάτας με κρασί πάνω στην θυμέλη. Όχι ότι το γεγονός αυτό καθ’ αυτό είναι απαγορευτικό κατ’ ανάγκη. Αλλά αν ξέρεις ότι το συγκεκριμένο σημείο είναι ιερό, όταν το παραβιάζεις πρέπει – που να πάρει! – να έχεις λόγο. Τώρα τα Αγγλάκια ήρθανε, είδανε τη θυμέλη στο κέντρο και είπανε: «α! ωραία εδώ θα σπάσουμε και μια στάμνα»!

A.M.