Πάρ΄ τα (Μόνα) Λίζα!

Ε.Φ.
Οι μεγάλες ποσότητες εξαίρετης τέχνης βλάπτουν σοβαρά την ψυχική υγεία. Λίγοι το λένε, όμως πολλοί τουρίστες το παθαίνουν σε ευρωπαϊκά μουσεία. Πρόσφατα μία Ρωσίδα τουρίστρια που επισκέφθηκε το Λούβρο δεν άντεξε τόση ομορφιά και πέταξε ένα άδειο φλιτζάνι τσαγιού στην Τζοκόντα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Το έργο ευτυχώς φυλάσσεται σε βιτρίνα με αλεξίσφαιρο τζάμι και δεν έπαθε τίποτα. Η Ρωσίδα όμως συνελήφθη, το μουσείο τής έκανε μήνυση και οι ψυχίατροι διέγνωσαν ότι πάσχει από το «σύνδρομο Σταντάλ». Το οποίο μπορεί να προσβάλλει ευαίσθητες ψυχές που χάνουν τον έλεγχο και είτε λιποθυμούν είτε συμπεριφέρονται παράλογα όταν συγκινηθούν από κάποιο έργο τέχνης. Πρώτο θύμα της ψυχολογικής αστάθειας υπήρξε ο Γάλλος συγγραφέας του 19ου αιώνα Σταντάλ. Όταν επισκέφθηκε τη Φλωρεντία κι άρχισε να μπαινοβγαίνει σε μουσεία, πινακοθήκες και αναγεννησιακές εκκλησίες τού ήρθε παραζάλη. Και την κατέγραψε με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο του «Νάπολι και Φλωρεντία: ένα ταξίδι από το Μιλάνο στο Ρέτζιο».

Ιδανικά εγκαίνια
Ε.Δ.Χ.
Το πολιτιστικό κέντρο που ετοιμάζει το Ίδρυμα Ωνάση και θα στεγαστεί στο κτίριο που δεσπόζει επί της λεωφόρου Συγγρού (πλάι στο Οντεόν- Σταρ Σίτι) θα λειτουργήσει τον χειμώνα. Με εκδηλώσεις απ΄ όλους τους τομείς του πολιτισμού, συνέδρια, εργαστήρια, εκθέσεις, εκδόσεις, κοντσέρτα, προβολές, ακόμα και παραστάσεις. Ας μην τρομάξουν οι θεατρικοί παραγωγοί. Δεν θα τους πάρει πελάτες, γιατί δεν ανοίγει μαγαζάκι. Στον χώρο θα υπάρχει ένα αμφιθέατρο, τόσο μεγάλο και εξοπλισμένο με σύγχρονη τεχνολογία, που θα μπορεί να φιλοξενεί παραστάσεις ιδιαίτερου χαρακτήρα. Εν όψει των εγκαινίων του 2010 πάντως, ο πρόεδρος Αντώνης Παπαδημητρίου και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να αρχίσει η λειτουργία του Ιδρύματος Ωνάση με μια δική της θεατρική παραγωγή. Στα φιλόδοξα σχέδιά τους είναι η πρόσκληση του Πέτερ Στάιν! Κι εφόσον ο Γερμανός σκηνοθέτης αποδεχτεί την πρόταση, να αντιπροτείνει έργο, συνεργάτες, θίασο. Ο Στάιν, ο οποίος εδώ και χρόνια ζει στη Ρώμη, επιλέγει, ως ελεύθερος σκοπευτής, να δουλεύει σε θέατρα, πόλεις και χώρες, που του προσφέρουν ιδανικές συνθήκες εργασίας, έχοντας ο ίδιος την ευθύνη των επιλογών του. Ο βετεράνος αναμορφωτής της σύγχρονης θεατρικής σκηνής παραμένει ένας από τους σπάνιους μαέστρους της σκηνής, που ενώ προσεγγίζει ευδιάκριτα κλασικά κείμενα, τους προσδίδει πολλαπλές θεατρικές μορφές, οι σκηνές περνάνε από τον ήχο στη λέξη, από τη λέξη στην ιδέα και αντίστροφα. Είναι η δική του σφραγίδα. Μια ακέραια τολμηρή αναζήτηση, σε ένα μείγμα λυρισμού και χιούμορ.

Οι αφίσες
Μ.Μ.
Παλιές αφίσες στους δρόμους. Συναυλίες που έγιναν ή δεν έγιναν αλλά πέρασαν, διαφημίζονται ακόμη στους τοίχους της πόλης, στις κολόνες, εδώ κι εκεί, σκισμένες, ξεφτισμένες, διαλυμένες. Κανείς δεν τις μαζεύει. Θα «κατέβουν» μόνον όταν άλλες καινούργιες κολλήσουν επάνω τους. Τα κλασικά, δηλαδή. Όσοι έχουν ταξιδέψει έξω, θα έχουν προσέξει- ή μάλλον δεν θα έχουν προσέξει αφίσες να διαφημίζουν συναυλίες, σπάνια υπάρχουν ελάχιστες και σχεδόν πουθενά. Τι γίνεται; Δεν πληροφορείται ο κόσμος εκεί; Δεν μαθαίνει και δεν πηγαίνει να δει τον καλλιτέχνη που θέλει; Πηγαίνει και πολύ περισσότερο. Μήπως, λοιπόν, πρέπει κι εδώ να το ξανασκεφτούμε; Για να μην πηγαίνει και τόσο χαρτί χαμένο; Και ξεχασμένο εκεί- μόνιμο φόντο της πόλης- μέχρι να το θυμηθούν και να κολλήσουν κάτι επάνω του.
(Αναδημοσίευση από τη στήλη ”Δίκτυο” της εφημερίδας τα ”Νέα”)