«Τίνος είσαι μωρέ;»

Μικρός τα καλοκαίρια στην Κρήτη ο παππούς μου με ”έσερνε” συχνά στα πανηγύρια. Τις περισσότερες φορές δεν με ρωτούσε καν. Έτσι μπορούσε να πιεί λίγο παραπάνω, να αργήσει και το πρωί να πει στην γιαγιά μου ”ο μικρός δεν έφευγε”. Συνήθως γυρνάγαμε με το μπεγίρι (το άλογο δηλαδή – το οποίο δεν έπινε) και έτσι ποτέ δεν κινδύνευσα όσες τσικουδιές και αν είχε πιεί ο παππούς. Το πρώτο ερώτημα που μου έκαναν σε εκείνα τα γλέντια ήταν ”τίνος είμαι”. Και εγώ από παρέα σε παρέα, εξηγούσα, ποιανής κόρης του παππού μου είμαι, από ποια χωριά είναι ο πατέρας μου, πού μένουμε στην Αθήνα και άλλα τέτοια απογραφικά. Χρόνο με το χρόνο αυτό το ερώτημα το αντιπάθησα. Ίσως γιατί ήλπιζα ότι το επόμενο καλοκαίρι, κάποιοι θα με θυμόντουσαν και δεν θα με ρωτούσαν πάλι ”τίνος είσαι μωρέ”.

Με τη δημοσιογραφία το ερώτημα εξελίχθηκε και από ”τίνος είσαι” έγινε ”για ποιον γράφεις”; Οι εφημερίδες άλλωστε για πάρα πολλούς είναι μόνο το όνομα του ιδιοκτήτη τους. Έτσι αυτοί που δουλεύουν στο ”Βήμα” ήταν του Λαμπράκη (και τώρα του Ψυχάρη). Στην ”Ελευθεροτυπία” ήταν του Κίτσου (και τώρα της Μάνιας), στο ”Έθνος” του Φιλιππόπουλου (και μετά του Μπόμπολα), στην ”Μεσημβρινή” του Βαρδινογιάννη και στην ”Καθημερινή” του Αλαφούζου. Αυτός ο ετεροπροσδιορισμός εμένα ποτέ δεν μου άρεσε. Ακόμη και αν ήταν θετικός (”σοβαρός είσαι αφού δουλεύεις για τον Λαμπράκη”) αν και τις περισσότερες φορές ήταν για να σου χωθούν (”τι να μας πεις και εσύ άνθρωπος του Λαμπράκη’’). Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι όμως δεν είναι κανενός. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που ανήκουν ψυχή τε και σώματι στον ένα ή τον άλλο εκδότη (επιχειρηματία ή πολιτικό) αλλά αυτό όσο κι αν δεν με πιστεύετε είναι η εξαίρεση.

Τον περασμένο χειμώνα σε μια συνάντηση στο σπίτι μου πολλοί γνωστοί (σας) δημοσιογράφοι συζητούσαμε αν το Ίντερνετ θα καταλήξει και αυτό, να προσδιορίζεται από τους επιχειρηματίες που το χρηματοδοτούν. Και εκεί κάπου έπεσε η ιδέα να βάλουμε όλοι λεφτά και να φτιάξουμε ”το δικό μας Ίντερνετ”. Ένα site δηλαδή που δεν θα είναι ”ενός” αλλά θα είναι ”όλων”. Βάλαμε όλοι λεφτά, μαζέψαμε 100.000ε, – ένα ποσό που υπολογίσαμε ότι μας φτάνει για να κάνουμε το κέφι μας για έναν τουλάχιστον χρόνο – και έτσι από 21 ανθρώπους στήθηκε στην Ελλάδα το πρώτο πολυμετοχικό επώνυμο σχολιογραφικό site. Στο ”επώνυμο” θα επιμείνω γιατί το διαδίκτυο έχει γεμίσει πια με σχόλια και πληροφορίες χωρίς υπογραφή. Υπάρχουν βέβαια εξαίσια blogs με καθαρές υπογραφές, αλλά ο κανόνας είναι ”λέγε ότι θες – κάνε θόρυβο – μείνε ανώνυμος και κανένας δεν θα σου ζητήσει ποτέ το λόγο”. Και αυτό θέλω να το θυμάστε όταν διαφωνείτε μαζί μας. Όσοι γράφουν στο protagon.gr έχουν το θάρρος της γνώμης τους και αυτό δεν είναι λίγο, ίσως μάλιστα σε μια εποχή ανώνυμων ψιθύρων και επώνυμης ανευθυνότητας να είναι το ανώτερο που μπορεί να κάνει κανείς.

Για τον τίτλο τώρα, κάναμε κάτι σαν δημοψήφισμα. Το protagon άρεσε πολύ στους νεώτερους γιατί δεν σήμαινε τίποτε και παρέπεμπε λίγο σε φανταστικούς ήρωες. Και έτσι ξεκινήσαμε. Τρίτη και 13 (Οκτωβρίου). Τις πρώτες ώρες εκατοντάδες χιλιάδες κλικ ”πάγωσαν” τα πάντα, γρήγορα όμως οι τεχνικοί ανταποκρίθηκαν και ο Οκτώβριος έκλεισε με 82.176 μοναδικούς επισκέπτες και 1.469.868 ανοιγμένες σελίδες. ”Ρεκόρ πρωτοεμφανιζόμενου”, μας είπαν οι ”ειδικοί”. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε γιατί τα ζείτε και εν πολλοίς μαζί τα έχουμε κατορθώσει. Το protagon.gr είναι πλέον το σημαντικότερο site γνώμης του ελληνικού ίντερνετ και το πιο πολυσυζητημένο στο facebook και στο twitter (με επισκέπτες από 108 χώρες!).
”Από τα πρώτα που κοιτάνε οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης”, λένε οι εταιρείες ερευνών. ”Και από τα πρώτα πλέον σε ζήτηση για αντιγραφή”, προσθέτουν οι κατασκευαστές ιστοσελίδων.

Τέλος πάντων νομίζω ότι σας είπα αρκετά. Το 2010 να είστε έτοιμοι για περισσότερες και τολμηρότερες ιστορίες. Άλλωστε, οι ”αμφισβητίες” που δεν θέλουμε να μας ρωτάνε ”τίνος είμαστε”, έχουμε γίνει ήδη 43! Και θα το έχετε προσέξει ότι όσο μεγαλώνουμε, τόσο ζωηρεύουμε. Παραμένοντας πάντα μακριά από εξουσίες αλλά και εξέδρες.

Καλή χρονιά. Και το 10 να μας φέρει τα πέντε και στο χέρι (μου το ευχήθηκε ο φίλος μου ο Κραουνάκης και μου άρεσε).

Σταύρος Θεοδωράκης
(Αναδημοσίευση από protagon.gr)