Αμαρτίες γονέων

Τον είχα δει δυο – τρεις φορές. Χύμα τύπος γύρω στα 40. Δικηγόρος που τα βράδια κυκλοφορεί χωρίς τη «στολή». Πουκάμισα έξω, τζιν και αριστερίστικου τύπου ελβιέλες. Αργκό πολιτικοποιημένη η γλώσσα του, αστεία έμπνευσης Τζίμη Πανούση και πειράγματα στις γκόμενες ψιλοειρωνικά.

Ένας ακόμη ευφυής της γενιάς του 60, σκέφτηκα. «Ωραίος γκόμενος», μου πετάει κοινός φίλος. Άλλος ένας «καμένος» του απάντησα και δεν έδωσα συνέχεια.

Τον ξαναείδα πρόσφατα, μεσημέρι σε ένα ουζερί με νηστίσιμα και ξέμπαρκο κόσμο. Κάτσαμε δίπλα. Να σου δείξω την κόρη μου, μου λέει χαϊδεύοντας το τατς σκριν. Τα χάνω. «Έχεις παιδί;». Δέκα χρόνων. Χαμογελάω και σκύβω για να δω τις φωτό. Χριστούγεννα στο χωριό, κόκκινα σκουφάκια, χιονομπάλες από αφρολέξ, χαμόγελα.

Για πες. «Η μάνα της Κομοτηνή, εγώ Αθήνα. Τη γνώρισα στο 5ο έτος. Σεξ, όχι έρωτας. Τη βρίσκαμε αραιά και που. Τελειώνω τη σχολή, κατεβαίνω Αθήνα. Τέλος. Ξανανέβηκα μετά από δυο χρόνια, πέφτω πάνω της, βράδυ, κόκκαλο. Κάνουμε έρωτα, σπάει το προφυλακτικό. Έχω πάρει τα μέτρα μου, μην ανησυχείς. Φεύγω ήσυχος. Περνάνε επτά μήνες. Ξανανεβαίνω στην Κομοτηνή για κηδεία, πέθανε η μάνα του κολλητού μου. Ήταν κι αυτή, με μια τεράστια κοιλιά. Κι άλλο, τη ρωτάω. Το δικό σου μου απαντά. Κι εκεί άρχισαν όλα».

Ξέχασα να σας πω πως η ερωμένη του «φίλου» μου ήταν χωρισμένη, είχε ήδη ένα παιδί και ήταν μεγαλύτερή του κατά πολύ. Την παντρεύτηκε, ο γάμος τους κράτησε 6 μήνες. Σήμερα, η κόρη του φίλου μου μεγαλώνει με τη μαμά της, βλέπει τον μπαμπά της κάθε μέρα αλλά δεν της αρκεί. Μπαμπάς και κόρη θέλουν να ζουν μαζί. Μέρα, νύχτα. Ο μπαμπάς ξέρει καλά πώς κανένα δικαστήριο δεν θα τους δικαιώσει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από αναμονή. Περιμένει να μεγαλώσει αυτός και το παιδί του…

Εγώ όταν στράβωνα με τον δικό μου πατέρα γιατί δούλευε πολύ και γκρίνιαζα, μου ‘λεγε με ύφος στωικό που πολύ μου την έσπαγε: «Δεν είναι ότι φέρεται η ζωή σε ’σενα άδικα – αλλά αυτό είναι ζωή…».

Λίνα Παπαδάκη
(Αναδημοσίευση από protagon.gr)