Η Φαραντούρη, ο Μητσιάς, ο Μάλαμας, ο αυτοσεβασμός και ο σεβασμός όλων ημών

Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη για το Enimerosi24

Δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε και να διαβάζουμε τη Μαρία Φαραντούρη εις τον αστερισμό των πολλαπλών συνεντεύξεων και μάλιστα διαδοχικών, όπως π.χ. από «ΤΑ ΝΕΑ-Σαββατοκύριακο» (στον Σταύρο Θεοδωράκη) και την επομένη από την «ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (στην Πόλυ Κρημνιώτη).

Από την άλλη πλευρά, της πρέπει κάθε αναγνώριση και σεβασμός γιά την 50ετή προσφορά της εις τον πολιτισμό και την εικόνα της Ελλάδος σε κάθε γωνιά του κόσμου, με την ευκαιρία της επικείμενης πανηγυρικής της συναυλίας εις το Ηρώδειο. Κάθε τιμή, λοιπόν, προς την Μαρία Φαραντούρη, αλλά και κριτική, αν χρειάζεται, όπως χρειάζεται αυτή τη φορά!

Στην πρώτη συνέντευξη της, η Μαρία Φαραντούρη («ΤΑ ΝΕΑ-ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ», 7-8 Σεπ 13) προσπερνά με ένα απλό «έλα ντε;» την ερώτηση πώς και εξελέγη βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 1989, γιά να προσθέσει μόνον ότι «και ο Μίκης ήταν από την άλλη πλευρά με το Μητσοτάκη».

Και εξηγεί γιά την κατάσταση, τότε το βρώμικο καλοκαίρι του 1989, με το ΠΑΣΟΚ εις το απόσπασμα και τον Ανδρέα Παπανδρέου αντιμέτωπο με τις παραπομπές εις το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο και σήμερα εν έτει 2013: «…Το είχαμε παρακάνει τότε. Σαν να ήταν εμφύλιος. Φοβερά πράγματα. Δυσάρεστα…»(το 1989). «Είχαμε απαλύνει τις αντιθέσεις και τώρα πάλι τα ίδια. Είναι επικίνδυνα αυτά. Έχουμε και τους φασίστες που χαίρονται…Λες και οδεύουμε σε κατάλυση της δημοκρατίας…» (το 2013). Δεν αρνείται, μάλιστα ότι υπάρχουν ακρότητες από παντού, όπως της το επισημαίνει ο Σταύρος Θεοδωράκης, αλλά: «Τους φασίστες τους γνωρίζεις, σου δείχνουν το πρόσωπό τους, ενώ οι άλλοι…γιατί το κάνουν; Είναι σαν μία πορεία στην ομίχλη». 

Την Κυριακή, από την «ΑΥΓΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (8 Σεπ 13), η Μαρία Φαραντούρη εμφανίσθηκε βέβαιη να έχει βγει από την ομίχλη, να έχει ξεχωρίσει τους «ομιχλώδεις»-κατά το «ή εμείς, ή αυτοί» του ΣΥΡΙΖΑ- και το λέγει ευθαρσώς: «Εγώ συμβολίζω όλη την Αριστερά…Μακάρι να βγει αυτόνομος ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρω ότι θαύματα δεν μπορεί να κάνει, όμως μπορεί και μακάρι να διαχειριστεί τουλάχιστον τους αδύναμους που τώρα τσακίζονται και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας».

Πιστεύω, λοιπόν, ότι λίγοι θα κρίνουν επιβεβλημένη και τελικώς σκόπιμη αυτήν την-τελευταία- εικόνα της Μαρίας Φαραντούρη, με διαπιστευτήρια ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη την προσωπικότητα της που γνωρίζουμε όλοι, τη συμβολή της εις τον πολιτισμό και την ακούραστη συμβολή της εις τα κοινά. Δεν τα είχε ανάγκη αυτά τα διαπιστευτήρια! Μας αρκούσε, όπως την είχαμε γνωρίσει.

Και από την άλλη πλευρά, εμφανίζεται να αντιλαμβάνεται με υγιή τρόπο, αυτήν την πραγματικότητα του απαράδεκτου αριστερού καπέλου εις τον πολιτισμό, ο Σταμάτης Σπανουδάκης, ο οποίος δηλώνει από «ΤΟ ΠΑΡΟΝ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ»: «Αχ αυτή η αριστερή, εντός πολλών εισαγωγικών πολιτική! Κατάφερε να διαβρώσει τέχνες, πολιτική, μυαλά, επιστήμες, νοοτροπίες με ό,τι χειρότερο και φθηνότερο. Συνθήματα αντί διαλόγου. Αποκλεισμοί αντί αγκαλιάς. Μασονοοτροπία αντί αλήθειας. Και άλλα πολλά…».Αρκεί βεβαίως να κάνει την αυτοκριτική του, γιά όσα έχει πει κατά καιρούς και αυτός.

Το θέμα είναι, λοιπόν, ότι οι πνευματικοί άνθρωποι και οι καλλιτεχνικοί δημιουργοί πρέπει να κινούνται σε αυτή τη διάστασή της δημιουργίας τους, η οποία ισοδυναμεί με διαρκή σχέση με την κοινωνία και τους πολίτες. ΔΕΝ χρειάζονται ΚΑΜΙΑ κομματική ασπίδα, από ΚΑΝΕΝΑΝ. Το έργο τους-το πραγματικό τους έργο- υπεραρκεί! Μπορεί να θέλουν κάποιοι από την Αριστερά-και κατά το παρελθόν, όπως και σήμερα-να τους χρησιμοποιούν ως «μπροστάρηδες» των στενών κομματικών τους επιδιώξεων, ακόμη και ως «κράχτες», αλλά δεν τους πάει αυτό το κοστούμι. Τους αδικεί και τους μειώνει..

Οι πνευματικοί άνθρωποι, οι καλλιτέχνες, όλοι οι άνθρωποι που προάγουν τα γράμματα και τις τέχνες μπορούν και πρέπει να αρκούνται στο δικό τους ιδιαίτερο και διακριτό ρόλο. Δεν έχουν κανένα λόγο να μετατρέπονται σε παρακολούθημα των κομμάτων, κανενός κόμματος, βεβαίως χωρίς να αφυδατώνεται η προσφορά τους, ώστε  να εμφανίζονται απόμακροι από την κοινωνία και τους πολίτες, τα προβλήματα που υπάρχουν, με τον δρόμο του «δέοντος» που πρέπει να φωτίζουν και την ελπίδα που- κυρίως αυτοί- μπορούν να συμβολίζουν και να εμφυσούν.

Έβλεπα σήμερα στους δρόμους την αφίσα με το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του επικείμενου φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή. Θα εμφανισθούν πολλοί καλλιτέχνες, μεταξύ τους και ο Μανώλης Μητσιάς, γιά άλλη μία φορά. Και η παρουσία του, με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλων συνθετών που έχει ερμηνεύσει και που όλοι μας συχνά σιγοτραγουδούμε, θα γεμίσει χαρά όσους θα είναι εκεί γιά να τον ακούσουν, χωρίς να συνδέσουν την παρουσία του με οτιδήποτε άλλο πέραν της εξαιρετικής του φωνής. Ποτέ δεν έκρινε σκόπιμο ο Μανώλης Μητσιάς να χρεώσει δημοσίως εαυτόν σε κάποιο κόμμα, να προσκολληθεί σε κάποιον πολιτικό και να διαπιστευθεί αναλόγως. Και συνεχίζει, όπως φαίνεται, έτσι!

Ως πολίτης, όπως όλοι μας, θα έχει τις δικές του πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις, οι οποίες αφορούν αυτόν και μόνον.

Χρειαζόμαστε, συνεπώς, καλλιτέχνες ευαίσθητους, όπως ο Μητσιάς, κοινωνικώς ευαισθητοποιημένους, πολιτικοποιημένους, αλλά όχι και κομματικοποιημένους. Χρειάζονται οι άνθρωποι που δεν θα λειτουργούν με το να παράγουν ή διευρύνουν διχαστικές καταστάσεις, αλλά αντιθέτως θα προάγουν την συνεννόηση και –κατά το δυνατόν- τη σύνθεση, ιδιαιτέρως σε καιρούς, όπως οι σημερινοί, όπου οι αντιθέσεις κινδυνεύουν να πάρουν διαστάσεις ρήξης, με απειλούμενο τον ίδιο τον κοινωνικό ιστό.

Γιατί η Μαρία Φαραντούρη επέλεξε να χρεώσει εαυτήν σε ένα Κόμμα, «μικραίνοντας» την προσφορά της εις τα κοινά; Η στάση του Μανώλη Μητσιά, από την άλλη πλευρά, δείχνει ότι συνεχίζει να λειτουργεί μακρυά από καλούπια και κομματικές στέγες, όπως το χρειαζόμαστε!

Στο ίδιο πλαίσιο, αποτελεί μήνυμα ορθών αντανακλαστικών και η στάση του Σωκράτη Μάλαμα, ο οποίος δεν επέτρεψε να μετατραπεί η συναυλία του στην Πετρούπολη, το περασμένο Σάββατο, σε βήμα προβολής των απεργών της ΟΛΜΕ, όπως επιδιωχθηκε μεν, αλλά ανεπιτυχώς χάρις εις την στάση του, η οποία συνιστούσε σεβασμό όσων ήλθαν γιά να τον ακούσουν και όχι γιά να δουν μία συνδικαλιστική παράσταση φθηνού εντυπωσιασμού. Διότι όλες οι στιγμές δεν είναι ίδιες και διότι οι ισχυρές δόσεις προπαγάνδας δεν ωφελούν κανέναν, πολύ περισσότερο δε τους εμπνευστές τους! Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι κέρδισαν κάτι με αυτό το συνδικαλιστικό νταηλικι οι της τοπικής ΕΛΜΕ και μάλλον εισέπραξαν κακό σε σχέση με τα θέματά τους…

Μαρία Φαραντούρη, λοιπόν, η αρνητική έκπληξη και Μανώλης Μητσιάς η θετική επιβεβαίωση του κανόνα που δεν θέλει τον καλλιτεχνικό δημιουργό εξαρτημένο από κόμματα, σε μία αναφορά προσωπική βεβαίως, αλλά όχι και προσωποποιημένη. Διότι οι πνευματικοί άνθρωποι και οι καλλιτεχνικοί δημιουργοί δεν έχουν θέση σε ΚΑΝΕΝΑ κομματικό μαντρί.

Και βεβαίως απολύτως θετική η αντιμετώπιση του Σωκράτη Μάλαμα προς τους «μπουκαδόρους» εισβολείς της ΕΛΜΕ Πετρούπολης, οι οποίοι-ανεπιτυχώς, ευτυχώς-επεδίωξαν να κάνουν τη συναυλία του…συνδικαλιστική ντουντούκα και ίσως ΣΥΡΙΖΑίϊκη κατά βάθος. Σε κάποια άλλη περίπτωση, θα μπορούσε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης να τους…παρουσιάσει και να τους παραχωρήσει το βήμα γιά την προβολή του αγώνα τους (η συμπαθής, παρα ταύτα, Δήμητρα Γαλάνη ίσως, αλλά και όχι μόνον).

Ο σεβασμός των άλλων, ο οποίος αρχίζει από τον αυτοσεβασμό, θα αποτελεί πάντοτε το πρώτο και το απολύτως ζητούμενο. Κάθε έκπτωση τίποτε το θετικό δεν προσφέρει.

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης