Σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης»

Της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ

Το κλίµα απόγνωσης και αµηχανίας που θα επικρατήσει στη φετινή τηλεόραση είναι ήδη φανερό
Πόση Μανωλίδου πια να σχολιαστεί, πόσος Αρναούτογλου και η φιλία του µε Λάτσιο και Κανάκη, πόση Ελενίτσα και ο συνοδός της; Η πλήξη ήδη ασφυκτική και ακόµη δεν ξεκινήσαµε. Γιατί, µπορεί τα gossip για διασηµότητες να αποτελούν µια µεγάλη χολιγουντιανή αγορά, συµπληρώνουν όµως µια τεράστια βιοµηχανία παραγωγής παντός είδους καλλιτεχνικών προϊόντων, µε δισεκατοµµύρια αγοραστές ανά τον κόσµο. Δεν κάνουν µια εκποµπούλα για µερικές χιλιάδες τηλεθεατές – αν θα τους κερδίσουν και αυτούς τη νέα σεζόν.

Γι’ αυτό και το κλίµα της απόγνωσης αναδύεται από τις πρώτες κιόλας κουτσοµπολίστικες εκποµπές του Αlter, που αναµασούν τα ίδια ρεπορτάζ για τα ίδια πρόσωπα, τα οποία ήδη έχουν ξαναπαρουσιάσει την προηγούµενη σεζόν.

Είναι φανερό ότι το πρόβληµα δεν είναι ούτε τι εκποµπή θα παρουσιάσει ο Γρηγόρης ούτε τι φουστάνι φοράει στο τρέιλερ του µαγειρικού ριάλιτι η Μανωλίδου, αλλά αν ολόκληρο το µοντέλο της εν λόγω τηλεόρασης µπορεί να αντιµετωπίσει τόσο την οικονοµική κρίση όσο και τις αλλαγές στις διαθέσεις ενός κοινού πιο δύστροπου παρά ποτέ, αλλά και πολύ µικρού για να στηρίξει µια διογκωµένη, και απελπισµένα καθηλωµένη στο παλιό, τηλεοπτική αγορά.

Πόσο µπορεί να αντέξει µια άνεργη γυναίκα της οποίας ο σύζυγος έχει υποστεί µείωση µισθού, να ακούει από το πρωί µέχρι το βράδυ για την αγωνία της Τατιάνας µήπως της «κλέψει» τους καλεσµένους η Λαµπίρη και τούµπαλιν ή για το αν η Μενεγάκη θα έχει στο πλευρό της το καινούργιο της αµόρε ή όχι; Σκασίλα της!

Το χειρότερο δεν είναι ο θρίαµβος του κοινότοπου και του στερεότυπου στην τηλεόραση, αφού ακριβώς αυτά τα στοιχεία την καθορίζουν, αλλά ότι όλο αυτό συµβαίνει υπό το κράτος µιας ατµόσφαιρας «εκτάκτου ανάγκης», που καταργεί κάθε προηγούµενο κανόνα και απειλεί την αγορά µε απότοµες αλλαγές διαθέσεων του κοινού.

Η ειρωνεία είναι ότι το κλίµα «εκτάκτου ανάγκης» αποτελούσε σκηνοθετικό εφέ, τόσο της πολιτικής εξουσίας προκειµένου να επιβάλλει σκληρά µέτρα όσο και της τηλεοπτικής εµπορικής στρατηγικής προκειµένου να «πουλάει» ενηµερωτικά προϊόντα.

Αλίµονο, πλέον αποτελεί τη σκληρή πραγµατικότητα. Και σαν να µην έφτανε αυτή, επιδεινώνεται από τον τηλεοπτικό ενηµερωτικό λαϊκισµό που επενδύει στον τρόµο του φιλοθεάµονος, αφανίζοντας έτσι ακόµη και τα τελευταία ψήγµατα ηθικής αντίστασής του στον σαρωτικό πανικό για την απουσία ελπίδας και λύσεων.

Είναι δείγµα πανικού και µόνο οι χιλιάδες υποψηφιότητες, νέων ειδικώς, για συµµετοχή στα παντός είδους ριάλιτι (ρεπορτ. «Βήµα» 7/9). Είναι απόγνωση αυτή η αθρόα, απερίσκεπτη προσφορά «ζεστής, νεανική σάρκας» για τηλεοπτικό προσάναµµα, µπας και συντηρηθεί η αναιµική πλέον φλόγα της τηλεθέασης.

Είναι πανικός και απόγνωση απέναντι όχι απλώς σε ένα σκοτεινό, αβέβαιο µέλλον, αλλά απέναντι σε ένα άνυδρο τοπίο του κόσµου, όπου αφυδατωµένες οι αλλοτινές αξίες ειρωνεύονται τον πολιτισµό που στηρίχθηκε σε αυτές. Ενα τοπίο που δεν επιτρέπει τα όνειρα.