Όταν Χωμενίδης και Πατούλης πιάστηκαν σχεδόν στα χέρια

Ο συγγραφέας αποκαλύπτει τι συνέβη πριν λίγα χρόνια σε μια δημόσια εκδήλωση για το Πεδίον του Άρεως με τον περιφερειάρχη Αττικής

“Αυτός είναι ο κύριος Πατούλης. Ένα υπερχειλίζον, πλουμιστό εγώ. Ένας αυτοδημιούργητος δημόσιος άνδρας που πολιτεύεται με όρους ταινίας της Φίνος-Φιλμ. Το όποιο έργο του ανέκαθεν επισκιαζόταν από το επιδεικτικό του φαίνεσθαι. Από τα γαμπριάτικα κοστούμια που φοράει καθημερινά, από το χρυσοποίκιλτο σαλόνι του σπιτιού του, που το απαθανάτισε σε ευχετήρια κάρτα, από την οικογενειακή του ευτυχία, την οποίαν διαφήμιζε με κάθε τρόπο, ώσπου… χώρισε” αναφέρει με απόλυτη γλαφυρότητα ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης για τον περιφερειάρχη Αττικής Γιώργο Πατούλη σε άρθρο του στο Capital…. Ενώ πιο πριν εξηγούσε πώς πιάστηκαν σχεδόν στα χέρια: “Με τον κύριο Γιώργο Πατούλη έχουμε πιαστεί σχεδόν στα χέρια. 2016 ήταν και οι πολίτες της γειτονιάς αγωνιούσαμε για τη ραγδαία υποβάθμιση του Πεδίου του Άρεως…. Συγκαλέσαμε λαϊκή συνέλευση, μια Κυριακή μεσημέρι, στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Πανελληνίου. Μού έκαναν την τιμή να μου αναθέσουν καθήκοντα προέδρου. Καθώς όλοι σχεδόν οι παριστάμενοι επιθυμούσαν να τοποθετηθούν, όρισα ότι κανείς δεν θα μιλούσε για παραπάνω από τέσσερα λεπτά. Ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, το σεβάστηκε. Η εκπρόσωπος της Περιφέρειας το σεβάστηκε. Ενώ είχαν περάσει σχεδόν δύο ώρες από την έναρξη της συνέλευσης, εμφανίστηκε ο Γιώργος Πατούλης συνοδευόμενος από παρατρεχάμενους. Του έδωσα -ως μη όφειλα- εκτός σειράς τον λόγο, ενημερώνοντάς τον για τον χρονικό περιορισμό. Ξεκίνησε να ρητορεύει. Στα δύο λεπτά του επεσήμανα ότι ακόμα δεν είχε μπει στο θέμα. Δεν ίδρωσε το αυτί του. Στα τρία λεπτά αυτοεγκωμιαζόταν. Εγώ μετρούσα αντίστροφα. Στα τέσσερα λεπτά ακριβώς έγνεψα στον ηχολήπτη να σβήσει το μικρόφωνο. Δεν έχω δει πιο κατάπληκτο άνθρωπο. “Ξέρεις ποιος είμαι;”, με ρώτησε. “Ξέρω πολύ καλά.” “Και τι έχεις εναντίον μου;”. “Τίποτα απολύτως.” Πήγα να του πάρω το μικρόφωνο. Το έσφιξε μες στη χούφτα του. Του το τράβηξα. Για δύο στιγμές αντιστεκόταν, μετά κατάλαβε ότι εάν επέμενε, ο κόσμος θα τον γιούχαρε. Μας γύρισε την πλάτη και έφυγε, βαθιά θιγμένος, νομίζοντας ίσως πως είμαστε τίποτα Συριζαίοι που δεν τον χωνεύουμε”.

Ο Χρήστος Χωμενίδης όμως με το άρθρο του – στην ουσία, υποστηρίζει ότι ευτυχώς που συνέβη το ζεϊμπέκικο στο Ζάππειο διότι διαφορετικά “Η θητεία του θα ανανεωνόταν πανηγυρικά στις 8 Οκτωβρίου” και προσθέτει “Πού να το φανταζόταν ο κοτσονάτος εξηντάρης, ενώ αλώνιζε την αυτοσχέδια πίστα και έκανε επιτόπια άλματα και ρυθμικά (ή ίσως άρρυθμα) βαθιά καθίσματα, ότι η χαρά του θα εθεωρείτο προσβολή βάναυση προς την καιόμενη χώρα, προς τη μνήμη των αδικοχαμένων πιλότων, προς τους ανθρώπους -πυροσβέστες και εθελοντές- που παλεύουν με τις φλόγες”;

Ο Γ. Πατούλης όμως όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Χωμενίδης “Κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα σαν μεθυσμένη αγελάδα” εξηγώντας ότι η λέξη που λείπει στην περίπτωση του είναι η “ενσυναίσθηση”: “Η ενσυναίσθηση είναι η λέξη, η έννοια του συρμού. Και να μη τη διαθέτεις, οφείλεις ως δημόσιο πρόσωπο να την υποδύεσαι. Μια βδομαδούλα εάν άφηνε ο Γιώργος Πατούλης να περάσει, θα ανακτούσε το δικαίωμα στο γλέντι. Ενώ τώρα… Σαν μεθυσμένη αγελάδα κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα!

“Τον θεωρώ αδικημένο” συνεχίζει ο γνωστός συγγραφέας στο άρθρο του για τον Πατούλη και προσθέτει, “Θύμα -αν μη τι άλλο- του εαυτού του. Όπως δεν θα ανέβαινε ούτε χιλιοστό στην εκτίμησή μου εάν φορούσε πένθιμη μουτσούνα και περιφερόταν στα αποκαΐδια, εκφράζοντας on camera την ψυχική του συντριβή, έτσι δεν έπεισε επειδή για μια φορά στη ζωή του διονυσιάστηκε δημοσίως. Μιλάμε, στο κάτω-κάτω, για το φαίνεσθαι. Δεν εγκατέλειψε, εννοώ, ο Πατούλης το πόστο του, το κέντρο επιχειρήσεων, για να πάει στη γιορτή. Δεν φέρθηκε όπως ο κύριος Νότης Μηταράκης, που ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη πήρε άδεια από τη σημαία και εξέδραμε στην Πάτμο. Σκεφθείτε, επαναλαμβάνω, ο φύλαξ-άγγελός του να τον είχε προστατεύσει από την προχθεσινή του αμαρτία. Μέχρι το 2027 θα τον καμαρώναμε στον θώκο της Περιφέρειας. Τον κύριο Πατούλη που είναι ίδιος και απαράλλακτος πριν και μετά από το καταραμένο ζεϊμπέκικο. Κι ένα τουλάχιστον οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε. Ότι δεν κρύβεται. Για να το πω ακόμα πιο απλά: όσο σπουδαίος ή άθλιος υπήρξε ο Γιώργος Πατούλης προ της εικοστής εβδόμης Ιουλίου, τόσο και παραμένει”.