Ρία Ελληνίδου: Με ποιο τραγούδι θα πήγαινε στην Eurovision

Tη Ρία Ελληνίδου τη συναντήσαμε σε μια μεγάλη συναυλία που διοργάνωσε ο Δήμος Αχαρνών στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον εορτασμό της Ζωοδόχου Πηγής. Ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για να στηρίξει έναν θεσμό 127 ετών, ξεχωριστό σε όλη την Αττική, μιας και η μουσική της παιδεία της επιτρέπει να παντρεύει περίτεχνα την παράδοση με το τραγούδι του σήμερα. Κατάφερε να γεμίσει ολόκληρη την κεντρική πλατεία της πόλης με τη θετική της ενέργεια, να παρασύρει μικρούς και μεγάλους σε μια υπέροχη γιορτή. Είναι μια από τις πιο πετυχημένες ερμηνεύτριες της νέας γενιάς, μια γυναίκα που ξέρει να γλεντάει τη χαρά αλλά και την πίκρα, μια τραγουδίστρια που τολμά: Εάν το επιθυμούσε, δε θα δίσταζε να πάει στη Eurovision ακόμα και με τουμπερλέκια.

-Έδωσες μια μεγάλη συναυλία στις Αχαρνές, ενθουσιάζοντας χιλιάδες θεατές στο κοινό. Τι συγκρατείς από αυτή σου την εμπειρία;

Ήσουν και εσύ εδώ και όπως είδες περάσαμε τέλεια. Και οι μουσικοί και ο κόσμος και τα παιδάκια που ήρθαν ήταν όλοι υπέροχοι, τραγουδούσαν μαζί μου με μεγάλη χαρά. Νομίζω πως το ζήσαμε όλοι πολύ έντονα, ήταν πολύ όμορφο και η πλατεία ήταν γεμάτη. Από τη σκηνή έβλεπα μόνο χαμογελαστά πρόσωπα, υπήρχε μια πολύ ωραία ενέργεια. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα στον Δήμο Αχαρνών για να τραγουδήσω και μπορώ να πω ότι και ο Δήμαρχος, ο Σπύρος Βρεττός και ο Αντιδήμαρχος, ο Γιώργος Μαντέλας που διοργάνωσαν την εκδήλωση ήταν φοβεροί. Η πρωτοβουλία του Δημάρχου να φέρνει καλλιτέχνες στην πόλη είναι πολύ σημαντική. Είναι αναγκαίο να γίνονται εκδηλώσεις για όλο τον κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι όπως μαμάδες με παιδάκια ή ηλικιωμένοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν εμάς τους καλλιτέχνες σε κλαμπ, σε μπουζούκια, σε νυχτερινά κέντρα ή σε συναυλίες με εισιτήρια. Εμείς οι καλλιτέχνες δεν τραγουδάμε μόνο για όσους έχουν χρήματα και όσους δουλεύουν. Είδα παιδιά του δημοτικού, ανθρώπους ηλικιωμένους να κάθονται ακόμα και στα μπαλκόνια και να διασκεδάζουν. Και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο εγώ το χαίρομαι διπλά. Ξέρεις, καμιά φορά, το δικό μας περιβάλλον είναι πολύ “ρατσιστικό” για τους μικρούς και τους πολύ μεγάλους σε ηλικία.

-Έχεις μεγάλη απήχηση σε όλες τις ηλικίες. Σε είδαμε να καλοδέχεσαι τα πιτσιρίκια επάνω στη σκηνή, να τραγουδάς μαζί τους. Και μιας και η νέα μεγάλη σου επιτυχία έχει τίτλο “Κάτι ξέρεις” τι είναι αυτό που ξέρεις εσύ και καταφέρνεις να έχεις τόσο μεγάλη αποδοχή και αγάπη από τον κόσμο;

Νομίζω ότι είναι ενεργειακό. Μου αρέσει αυτό που κάνω, κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή. Ακόμα και αν έχω περάσει μια πάρα πολύ δύσκολη ημέρα ακόμα και αν μου έχουν συμβεί πολύ άσχημα πράγματα, την ώρα που τραγουδάω λέω στον εαυτό μου “εδώ έπρεπε να είσαι σήμερα, ήταν σωστή η επιλογή σου, αυτό έπρεπε να κάνεις”. Λέω “μη στεναχωριέσαι που κάτι μπορεί να μην πήγε καλά, τώρα βρίσκεσαι στο σπίτι σου”. Νιώθω πολύ οικεία στη σκηνή, δε το βλέπω σα δουλειά. Η μεγαλύτερη αμοιβή για εμένα δεν είναι η οικονομική ή οποιαδήποτε άλλη… είναι το να βλέπω τους ανθρώπους να χαίρονται. Αυτό ήθελα να κάνω από τη στιγμή που γεννήθηκα και αυτό κάνω.

-Το ονειρευόσουν από μικρή το τραγούδι και μάλιστα, έχεις κλασσική μουσική παιδεία. Έχεις κάνει ακόμα και μαθήματα βυζαντινής μουσικής!

Ξεκίνησα στο Ωδείο με κλασσική παιδεία όπου γράφτηκα στην ηλικία των πέντε ετών και στα εννέα μου πήρα το πρώτο μου πτυχίο, στη σοπράνο φλογέρα. Και σιγά σιγά, εξελίχθηκα. Η μουσική δεν είναι μια σπουδή που μπορείς να την εξασκήσεις από τα δεκαοκτώ και μετά, όπως για παράδειγμα η ιατρική ή η δικηγορία. Η μουσική είναι σαν τον αθλητισμό: από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου αθλείσαι και στα δεκαοκτώ σου ήδη είσαι έμπειρος και φτασμένος. Δεν αποφασίζεις ξαφνικά να πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εγώ ξεκίνησα να τραγουδώ από τα δεκατρία μου και στα δεκαοκτώ μου είχα ήδη ρεπερτόριο, έκανα συναυλίες, ζούσα από τη μουσική.

-Είχες τραγουδίστριες “πρότυπα”;

Ναι είχα. Τραγουδίστριες από όλο τον πλανήτη, όχι μόνο Ελληνίδες. Αλλά είχα πρότυπο τραγουδίστριες που είχαν μουσικό υπόβαθρο, όχι τραγουδίστριες που ξεχώριζαν για την ομορφιά τους. Μπορεί να μου αρέσει μια τραγουδίστρια γιατί είναι όμορφη, γιατί είναι τυπάκι ή γιατί έχει ωραίο styling αλλά πρότυπό μου είναι οι τραγουδίστριες που έχουν φωνάρες.

-Αν σου ζητούσα να ξεχωρίσεις μια τραγουδίστρια ποια θα ήταν αυτή;

Επειδή είμαι μουσικός και μέσα στο μυαλό μου υπάρχουν “κουτάκια” μπορώ να σου αναφέρω μία ή και πολλές τραγουδίστριες αλλά θα πρέπει να μου πεις σε ποιο είδος μουσικής αναφέρεσαι. Ας πούμε στο παραδοσιακό, στο δημοτικό τραγούδι μου αρέσει η Τασία Βέρρα και η Σοφία Κολλητήρη. Στο ηπειρώτικο τραγούδι η Παγώνα Αθανασίου. Στο λαϊκό τραγούδι μου αρέσει η Ρίτα Σακελλαρίου, η Λίτσα Διαμάντη, η Πίτσα Παπαδοπούλου και πολλές άλλες. Ξεχωρίζω ερμηνεύτριες και ερμηνευτές σε κάθε ρεπερτόριο. Aπό την Ισπανία θαυμάζω και ακούω την Ninia pastori, ακούω Diego el Sigala. Yπάρχουν υπέροχες φωνές σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις χώρες και σε όλα τα είδη.

-Μιας και μιλάμε για τις χώρες του εξωτερικό, θα πήγαινες στη Eurovision; Και εάν πήγαινες τι είδους τραγούδι θα επέλεγες;

Το “Κάτι ξέρεις” θα επέλεγα και θα έβγαινα στη σκηνή με είκοσι τουμπερλέκια! Μπορεί και να τα καταφέρναμε!

-Σκέφτεσαι να το τολμήσεις μελλοντικά;

Παλιά το ήθελα πιο πολύ. Τώρα που είδα τι περνάνε όσοι καλλιτέχνες πηγαίνουν και συνειδητοποιώ ότι για τρεις μήνες θα πρέπει να αφήσω τη δουλειά στην άκρη και όχι μόνο τη δική μου αλλά και τη δουλειά όλης της παραγωγής, των μουσικών μας, των συναδέλφων μου το σκέφτομαι περισσότερο. Το να τα αφήσω όλα στην άκρη και να πάω στη Eurovision που είναι και κάτι πολύ δύσκολο θα το έκανα μόνο με μια τραγουδάρα που εγώ θα πίστευα πολύ, θα την πίστευα στο εκατό τοις εκατό. Που θα ήξερα ότι θα πάρουμε μια πάρα πολύ καλή θέση και όταν θα γυρίσω θα τους έχω κάνει όλους υπερήφανους. Όχι με ένα τραγούδι που θα το θεωρούσα μέτριο ή με κάτι χλιαρό.

-Να κλείσουμε με κάτι για τον κόσμο των Αχαρνών που τίμησες με την παρουσία σου;

Εδώ στο Μενίδι, στις Αχαρνές τα πάτε πολύ καλά. Όποιος ξέρει να γλεντάει θα γλεντήσει και τον πόνο και την πίκρα και όλα τα συναισθήματα. Χαίρομαι πάρα πολύ που γνώρισα τέτοιους ανθρώπους εδώ. Μου θύμισαν την Θεσσαλονίκη, τον τόπο μου, το ίδιο ζεστός είναι ο κόσμος και εδώ. Εύχομαι στους δημότες των Αχαρνών και σε όλο τον κόσμο να είναι πάντα καλά και να έχουμε υγεία και πάντα να χαμογελάμε. Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο αλλά χωρίς την υγεία δεν υπάρχει τίποτα.

Συνέντευξη – φωτογραφίες: Γιώργος Κολέτσος